- Lara! - krzyknął Holmes prawie biegając po salonie przez co obudził Larissę. Było już południe, a za oknem świeciło słoneczko.

- Słucham? - przyszła do niego powolnym krokiem. Zupełnie się nie wyspała, bo Sherlock całą noc grał na skrzypcach, pewnie analizował to co mu opowiedziała.

- Nudzi mi się.

- O mój Boże Sherlock! - machnęła ręką na niewidzialna przeszkodę i wróciła do sypialni. Po chwili zadzwonił telefon. - Sherlock! To do ciebie.

- Kto dzwoni? - zapytał przychodząc do sypialni.

- Sammy - powiedziała podając mu telefon.

- Hej, masz może chwilę? - zapytał głos z telefonu.

- W jakim sensie? - zapytał dociekliwy Sherlock Holmes.

- Mamy sprawę i potrzebujemy ustalić miejsce zbrodni. Ciała były przenoszone.

- Potrzebujecie mojej pomocy... - mruknął pod nosem z obojętnym wyrazem twarzy.- A Ibbie?

-Zrobiła sobie "wakacje" i pojechała gdzieś po wczorajszym kinie i jeszcze nie wróciła... Nie powiedziała nawet gdzie jedzie...- Powiedział Sam z lekkim smutkiem w głosie

- Larisso chcesz jechać do braci?

- Że co?-Tylko jemu pozwalała używać swojego pełnego imienia

- Mają sprawę do rozwiązania i nie wiem, czy się zgodzić.

- Zgódź się do cholery.

- Niedługo przyjadę... - powiedział do telefonu.

- Okej jesteśmy jeszcze w bunkrze, ale spotkajmy się na miejscu. Jeśli chcesz to Cass może was tam zabrać...

- Nie dziękuję. Dojadę taksówką - odpowiedział, a Lara wyrwała mu z ręki telefon.

- Niech Cass będzie za pół godziny- powiedziała i się rozłączyła.

- O co ci chodzi? - zapytał zdziwiony detektyw w porannym szlafroku.

- Wiesz ile będzie trwać podróż taksówką? Cass nas zabierze.

- Mam nadzieję, że wyrobisz się w pół godziny - mruknął.

 Lara naszykowała się z prędkością światła, a przynajmniej tak jej się wydawało, bo Sherlock musiał na nią czekać, ubrany w swój ciepły płaszcz, dość długi okres czasu. Nagle przed nimi zmaterializował się Castiel.

- Cześć - powiedział tym swoim zachrypniętym głosem.

- Możesz nas już zabrać? - zapytała za nim Sherlock wtrącił coś o tym, że teleportacja jest niemożliwa. Złapał ich za ramiona i znaleźli się na jakimś parkingu w Ameryce, obok czarnej Impali Deana. Młoda łowczyni pomachała Sherlockowi przed oczami. Detektyw przez minutę nie okazywał znaku życia, a jedyne co wskazywało na to, że jeszcze nie zemdlał to to, że nieustannie mrugał.

- Gdzie jesteśmy? - zapytał, a po chwili stracił przytomność.

- Sherlock? Sherlock?! Obudź się! - krzyknęła Lara. - Ej pomóżcie mi!- Cass dotknął czoła detektywa, a ten zaczął się budzić.

- Za dużo emocji - mruknął. - Niech mi ktoś wytłumaczy co właśnie zaszło - powiedział Sherlock podnosząc się gwałtownie i poprawiając swój kołnierz od płaszcza.

- I tak nie uwierzysz - westchnęła Winchester.- Znowu...

- Jestem aniołem pana - stwierdził Cass, a Lara zrobiła faceplam.

- Tak, tak. To już wiemy. - powiedział Sherlock. - To jaką macie sprawę? Chcę wrócić do domu na kolację. -Sammy podał mu gazetę.

- Ciała nie odnaleziono - przeczytał detektyw.

- Znaleziono je, ale gdy przyjechała policja to ciał już nie było - dopowiedział Dean - W promieniu 100km to piąte w tym tygodniu. Sherlock przeczytał artykuł jeszcze raz i oddał gazetę.

- To wydaje się dziecinnie proste, ale... - No własnie "ale". Brak cech wspólnych oprócz obrażeń głowy.

- Wydaje mi się, ze powinniśmy udać się na miejsce zbrodni - powiedziała Lara, po czym przeciągle ziewnęła.

- Chodzi o to, że właśnie nie ma miejsca zbrodni.

- Gdzie znaleziono ostatnie ciało? - zapytał detektyw. - W parku, na placu zabaw przy jakiejś szkole. Jakieś dziecko walnęło gościa piłką i spadł z ławki - powiedział Dean.

- Na co czekamy? Jeźdźmy już. Nie mam całego dnia - stwierdził Sherlock.

- Dean. Czemu interesujecie się tą sprawą? Jest tam jakiś duch? Demon? - zapytała go siostra.

-Może tak a może nie -Odpowiedział Sammy za brata.

Cała czwórka, bo Castiel stwierdził że ma coś ważnego do załatwienia, wsiadła do impali, by po chwili znaleźć się na drodze stanowej.