P.O.V. Tony

"Ik vraag me af wat Peter nog wel weet. Zou hij bijvoorbeeld nog weten dat hij over de muren en plafonds kan lopen, of dat hij super sterk is?" Zeg ik tegen Steve. Steve haalt zijn schouders op. Laten we vragen aan hem wat hij nog wel weet. Dan gaat er een wekker. Het is 2:00 's nachts. "Ik ga dit keer wel." Zegt Steve tegen mij. Eventjes later hoor ik de deur van Peter open gaan en hoor ik Steve Peter voorzichtig wakker maken. Daarna hoor ik even Peter zijn stem, en daarna hoor ik zijn deur weer dicht gaan, en staat Steve weer voor mijn neus. "Ik vind het zielig voor hem, dat hij elk uur wakker moet worden gemaakt." Zegt Steve. Ik knik. "Ik ook." Antwoord ik.

P.O.V. Peter

Ik draai me voorzichtig om dat ik mijn wekker kan zien. Het is 13:00. Ik sta voorzichtig op en loop richting mijn deur. Als ik de deur wilt openen wordt hij al open gedaan door paps. Ik schrik me rot! "Sorry Pete, liet ik je schrikken?" Zei hij. "Ja" Zeg ik zacht. Ik liep langs hem en liep naar de badkamer. Toen ik in de spiegel keek zag ik het verband om mijn neus heen, en ik zag dat ik een blauw oog had. Ik kan me niet veel meer herinneren van wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Ik weet ook niet meer hoe ik nou een blauw oog heb gekregen en waarom ik dat verband om mijn neus heb zitten. Paps staat in de deuropening en zegt: "Gaat het een beetje?" "Wat is er gebeurd?" Zeg ik in plaats van antwoorden op zijn vraag. "Dat weten wij ook niet Pete. Het eerste wat wij weten is dat je bewusteloos voor de deur lag." "Owh" Was mijn enige reactie. "Waarom heb ik verband om mijn neus?" Zeg ik even later. "Je heb je neus gebroken." Antwoord paps. Alweer is het enige wat uit mijn mond kan komen:"Owh". Ik pakte de rand van de wasbak van omdat ik het gevoel had alsof ik viel. "Gaat alles wel goed Pete?" Vraagt Paps. "Geen idee, ik denk het wel." Antwoord ik. Ik loop terug naar mijn kamer en gooi de deur dicht, de deur geeft zo een grote klap als hij dicht gaat dat ik er zelf erg van schrik. "Peter, gaat het echt wel goed?" Hoor ik, dit keer van pap. Ik geef geen antwoord en ga op mijn bed zitten. Ik moet huilen, ik weet niet waarom maar ik moet huilen. Pap komt mijn kamer binnen en ziet mij huilen. "Owh Pete" Zegt hij zacht. Hij komt naast me zitten, en ik begraaf mijn hoofd in zijn borst. We hebben zo ongeveer 10 minuten gezeten. Het ging weer iets beter, ik was onderhand ook gestopt met huilen. Daarna liepen we samen naar beneden. Blijkbaar heb ik ongeveer 2 dagen op bed gelegen, dus ik had best wel trek. Ik at een boterham met pindakaas en hagelslag. Na het eten ging ik op de bank zitten en bij het pakken van de afstandsbediening, brak hij. Ik had 1 deel van de afstandsbediening vast en de andere helft was op de grond gevallen. Toen herinnerde ik me wat er allemaal gebeurd was, die 4 weken ziek, Flash die me knock-out heeft geslagen, de deur die ik uit de scharnieren had geslagen en hoe ik die gebroken neus heb gekregen. In de tijd dat ik daarover aan het na denken was, waren Pap en Paps de kamer binnen gelopen. Ze zaten te kijken van mij naar de afstandsbediening, en weer terug naar mij.
Ik heb Pap en Paps verteld over wat er allemaal gebeurt was, dus met Flash en mijn gebroken neus. Ik heb wel achter gehouden dat ik over muren en plafonds kan lopen. Tijdens mijn verhaal hebben ze geen woord gezegd, soms keken ze elkaar wel aan. "Wij gaan zijn ouders bellen." Zegt Paps. "En jij gaat nooit meer naar die school toe!" Zegt Pap er achter aan. Ik ben wel blij dat dit toch mijn laatste jaar was op deze school. Over 10 weken is het zomervakantie, en daarna mag in naar de middelbare school! Ik ben daar echt blij mee, nieuwe klas, dus ik hoop ook dat ik dan veel nieuwe vrienden maak.