P.O.V. Peter. :)

Ik word wakker van mijn naam, geroepen door Steve. Nogmaals hoor ik:"Peter ga je nu opstaan, je moet over een half uur naar school".  Jaahaa, roep ik terug. Eerst 2 weken in het ziekenhuis en toen nog 2 weken thuis, ik snap het echt niet wat er nou gebeurt was want 4 weken geleden was ik echt super gezond en opeens in een nacht gebeurde het, ik weet niet wat er gebeurde want ik herinner me er eigenlijk niks van. Maar ik heb van mijn vaders gehoord dat ik helemaal aan het shaken was en heel warm was enzo. Het eerste wat ik me eigenlijk echt weer herinner is dat ik wakker werd in een ziekenhuis bed met mijn vaders naast me, blijkbaar lag ik daar al 3 dagen.

Het is jammer genoeg weer tijd voor school. Ik sta op uit mijn bed en loop de trap af naar beneden waar Paps (Steve) al een ontbijtje voor mij klaar had staan. Vers gebakken pannenkoeken zei hij. Lekker, het kwam er niet heel enthousiast uit maar ik had eigenlijk alleen maar zin in een banaan ofzo. Na het eten moest ik me snel omkleden want ik moest jammer genoeg weer naar school. Ik ben niet zo populair op school omdat ik zelf twee vaders heb. Flash is het ergst! In de pauzes gooit hij ook altijd ballen op mij, ik vertel het paps en pap (Tony) niet want dan komt er nog meer gezeur. Nu snel opschieten want anders kom ik te laat en dat wil ik niet!

Toen ik op school aankwam zag ik dat mijn klas een spandoek had gemaakt met mijn naam erop samen met: WELKOM TERUG! Tijdens mijn eerste les werd er, zoals gewoonlijk, niet veel met mij gepraat. Maar toen we pauze hadden kwamen allemaal kinderen naar mij toen van:"Heb jij nou een dodelijke ziekte overleefd?! WOW. Nee zei ik. De dokters zijn er nog steeds niet achter wat ik nou had, maar het gaat wel weer goed, bedankt voor het vragen. Ik liep langs het basketbal veldje en ik hoorde Flash mijn naam roepen, maar ik had geen zin om te reageren. Opeens kreeg in een raar gevoel dat ik me moest omdraaien, toen ik me omdraaide zag ik een basketbal recht om mijn gezicht afkomen maar op een of andere manier ging hij heel langzaam. Ik ving de basketbal, je had Flash zijn gezicht moeten zien, echt heel grappig, hij was helemaal verbaasd dat ik hem ving. Flash rende naar mij toe om de bal van me af te pakken, ik wilde hem de bal eigenlijk geven maar op een of andere manier kon ik hem niet loslaten. Flash werd boos en toen ik even alleen maar op de bal lette kreeg ik een harde vuist vol op mijn slaap, alles werd zwart.

"Ik denk dat hij weer wakker wordt" hoor ik iemand ver weg zeggen. Ik opende mijn ogen en zag dat ik op het schoolplein lag met een grote groep kinderen om mij heen, en de directrice samen met mijn vaders, paps was een beetje aan het huilen, en ik blijkbaar ook. Flash werd gestraft omdat hij mij neer sloeg, en ik werd ter controle weer naar het ziekenhuis gebracht. Het enige waaraan ik kon denken tijdens de reis naar het ziekenhuis was waarom ik die bal niet kon loslaten.