Είναι εύκολο να κατηγορείς. Να δείχνεις με το δάχτυλό σου. Να τονίζεις τις διαφορές. Και δεν σε νοιάζει. Γιατί ο άλλος δεν σε βλέπει. Ο διαφορετικός δεν ξέρει. Δεν καταλαβαίνει. Δεν αισθάνεται. 
   Αυτό έλεγαν και για 'μένα. Ακόμη κι αν δεν ήξεραν το λόγο, όλοι έβλεπαν πως ήμουν διαφορετική. Τα ασημένια μάτια μου, τα μαύρα μαλλιά μου που τόνιζαν το πάλλευκο δέρμα μου, οι έντονες γωνίες του προσώπου μου. Και φυσικά το γεγονός πως δεν μιλούσα με κανέναν προσέθεταν στο άγριο παρουσιαστικό μου και φυσικά με έκαναν ακόμη πιο αξιοπερίεργη, ακόμη πιο διαφορετική. 
   Με απεχθάνονταν πάνω από την μισή μου ζωή. Και όπως ήταν επόμενο, τους απεχθανόμουν κι εγώ. Όλους εκτός από έναν. Έναν τον ανεχόμουν. Έναν θα συνέχιζα να τον ανέχομαι.
   Η ζωή μου θα μπορούσες να πεις ότι ήταν... συναρπαστική. Ξεχωριστή. Πέρα για πέρα διαφορετική. Όπως όλα πάνω μου, η ζωή μου ήταν διαφορετική. Είναι διαφορετική. Όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά γιατί;
   Γιατί γεννήθηκα.