They say that marriage is the best thing that a woman can experience. But for me, all I can feel are the pains from the past. The scars are still here. Although it finally changed, but my recollection is still clear as water.

I drive away my thoughts. Today is my wedding day. Everyone is ready. My make-up artists and hair stylist are already here and taking their time dolling me up. They put my hair in a low messy bun—leaving some strands of my hair which they curled.

They even put a design in my hair which is suitable for my gown. Finally, they are done with my make-up too. I looked at myself in the mirror. Jilliane, you finally dodge another fucked up event in your life.

But will it not be the same to this one? I am afraid again. Paano kung ganoon pa rin? Sana hindi na. maawa sana sa akin ang tadhana dahil sa totoo lang, pagod na pagod na ako. Pagod na akong tumakbo. Pagod na akong baliin ang gusto ng buhay sa akin.

“Miss Jil, you’re so pretty with your gown!” I politely thanked the stylist even though I look not. Sanay na rin naman na ang mga tao sa ekspresyon ko. Pati nga si theo ay parang sanay na rin. I can only smile and laugh with my family. Kapag kami kami lang talaga. Hindi ko alam pero hirap na hirap akong gawin iyon sa ibang tao.

Matapos nila akong ayusan at isuot sa akin ang gown ko ay sinabi kong pwede muna silang bumaba para magmeryenda. I called Cahira afterwards.

“Ji! Wait up. What is it? May ipapakuha ka ba?” Actually, gutom na rin ako.

“Yes. Could you hand me some food. Kahit fruits lang. I’m hungry already,”

“Surely. Wait lang,” I hummed before ending the call.

Humarap ulit ako sa salamain. I tried lifting my lips—forming a smile. Muntik akong matawa sa sarili kong kagagawan. I look like a dumb shit.  Para akong may binabalak na masama. I tried once more but ended up rolling my eyes to my reflection. Parang tanga naman.

“Here’s your tangerine and strawberries, my love!” Isa pa ito na parang tanga. Sisigaw-sigaw akala mo naman nawawala.

“Thanks, Cai.” Bago pa man ako makakuha ay nakakuha na siya ang isang piraso ng tangerine. Tiningnan ko naman siya kaya natawa nalang ito.

“By the way, you look stunning, bestie ko!” Nakasungalngal pa sa bibig niya ang tangerine pero agad niya akong niyakap. Buti ay naibaba ko na ang bowl ng prutas sa tabong lamesa.

“You must behave as my bride’s maid,” agad naman akong napa-aray dahil sa paghampas nito sa akin sa braso.

“Mukha ba akong pasaway?”

“Malay mo naman. Nandiyan pa naman ex mo na manliligaw mo ulit,” hinampas ulit ako nito kaya hindi ko na napigilan ang tumawa ng mahina.

“That!” Agad tumaas ang kilay ko dahil sa pagsigaw niya.

“Smile, Ji. Bagay na bagay sa’yo kahit minsan ko lang ‘yan makita.”

After our small talks while eating some fruits, the ceremony finally started. Nasa harapan na ako ng simbahan. Natatabunan ang mukha ko ng veil. Hawak ko ang kumpol ng bulaklak na si Theo mismo ng pumili na dapat ay ako. Papansin kasi talaga.

It’s a mix of tulips, sunflower, and baby’s breathe. Nagduda tuloy ako. Sino kaya ang nagsabi sa kanya ng mga paborito kong bulaklak?  The arrangement is so beautiful. Usually in weddings, they use white flowers as the bride’s bouquet. But because both families agreed that we can use these flowers, hindi na ako umangal pa. After all, they are my favorite flowers.

They gestured me to get ready. I heave a sigh and after that, the church’s door opened. The piano started playing. It’s a familiar song but I can’t seem to name it. I slowly entered the church.

If this is Your plan for me, could you make it less painful this time? I’ve been hurt before and I don’t want another one that could kill me this time.

Kaunti lang ang imbitado. Sinabi namin sa kanila na gawing private lamang ang kasal.

My parents then met me halfway and guided me. Mom leaned on me and whispered, “I am happy for you, anak. I’m sorry if we always push you to get married.”

I shake my head. Hindi naman ako galit sa kanila dahil gusto nila akong maikasal agad.

“Mami-miss ko ang Indira number two sa bahay,” pagbibiro ni daddy kaya natawa ako. Panigurado ay sasapakin siya ni mom mamaya.

“Thank you, Mon and Dad. Thank you for being my parents in this life. Tandaan niyong mahal na mahal ko kayo palagi, pati na si kuya.” Minsan lang ako magsabi ng ganito sa kanila. Pansin kong pinahid nilang dalawa ang kanilang mga mata. Mga iyakin talaga.

Until we reached where Theo is standing. He’s smiling like he just saw a pair of gold. He’s starring at me. tinaasan ko tuloy siya ng kilay sa ilalim ng belon a suot ko. Alam kong Nakita niya iyon kaya natawa ito. My father handed my hand to him which he gladly accepted.

“Take care of my daughter, Pierre. She’s way more precious than your car collections.” Ayan, nanakot pa nga. Natawa ang ibang nakarinig dahil sa sinabi ni daddy. Pati nga amg mga magulang niya ay natawa.

“If she will come back to us crying because you hurt her, ibabalik talaga kita sa sinapupunan ni Maye.” Kung ang mga magulang niya ay natawa sa sinabi ni daddy, siya ay kinabahan. Napalunok pa ito. Munting natawa si mommy sa tabi ko.

“Take care of my precious gem, Pierre, anak.”

‘I will po.” Mahigpit niyang hawak ang kamay ko habang sinasabi ‘yon.

Instead of the proper way of clinging my hand onto his going to the altar, he holds my hand. Pilit ko siyang sinusuway pero ayaw niya. Mas hinigpitan pa nga niya ang pagkakahawak sa kamay ko.

“Hindi naman ako tatakbo, Theo. Parang shunga naman,” tawa lang ang isinagot nito sa akin.

"Smile, Jilliane Celeste. Even just for today, smile for me."