28-05-2023

Schrijfwedstrijd 'Levensdoel' van WattpadFantasyNL 

Wanneer je 18 wordt, moet je één levensdoel kiezen. Wanneer je dat doel bereikt, sterf je, maar je sterft ook niet voor het bereikt is. Sommigen kiezen voor een erg moeilijk doel zodat ze kunnen blijven leven, anderen kiezen een doel samen met hun beste vriend(in), zodat ze gelijktijdig zullen sterven. Wat kies jij?

Maximaal 2000 woorden.

Samenwerking met Keira-007 (superleuk om een keer te doen!!!) Tallie is van mij, Lara is van Keira-007.

Tallie

Tallies huid kriebelt daar waar ze enkele minuten geleden een prik heeft gekregen. De procedure was zo routinematig dat de vrouw die hem uitvoerde niet eens naar haar gezicht keek. Ze is achttien geworden, haar levensdoel is vastgelegd op de minuscule printplaat die niet meer dan een klein jeukend litteken achter zal laten en dat was dat.

Ze heeft lang nagedacht over dat doel, niet zoals haar moeder die haar achterliet met de verantwoordelijkheid over een derde kind, of zoals haar broer die dat nooit had verwacht en dus slim dacht te wezen met zijn doel om zijn moeder met één dag te overleven. Had hij maar honderd jaar gezegd, dan was ze nu niet meer zo alleen.

Ze vlucht het bedompte, half begraven zaaltje uit en ruilt de drie schrale peertjes licht om voor de late middagzon. Waar zal ze beginnen? Een levensdoel vervullen kan jaren kosten en sommige gelukkigen vervullen hem nooit. Er wordt echter van iedereen verwacht dat ze één keer in elk jaar actief op zoek gaan naar mogelijke oplossingen. Een wrange grijns glijdt over Tallies gezicht. Waarschijnlijk kan ze dan maar het beste naar die nieuwe outdoor-winkel gaan om de juiste uitrusting aan te schaffen. Ze is nog nooit in de bergen geweest, wat zal ze nodig hebben?

Even later vraagt ze zich af of er meer mensen zijn die een doel hebben dat vergelijkbaar is met dat van haar. "Neh, dat lijkt me stug," mompelt ze, terwijl ze een tas uit een rek trekt die beweert vuurbestendig te zijn. Haar idee ontstond toen haar broer een sprookje vertelde over de laatste draken. Ze dacht tenminste dat hij een sprookje vertelde. Nu ze naar een persoonlijk schild staart, dat zogenaamd de grootste beten kan weerstaan, begint ze te twijfelen. Als kunnen vliegen op een draak geen sprookje blijkt te zijn, dan zijn haar kansen op een eeuwig leven net een stuk kleiner geworden.

Wanneer er een medewerker langsloopt steekt ze een hand uit en met haar trillende vingers om zijn arm gekruld vraag ze: "Waar beschermt dit tegen?" Ze duwt de tas bijna in zijn gezicht. "Waarom is dit vuurbestendig?"

Met een diepe zucht trekt de man haar hand van zijn arm, waarna hij met een berustende glimlach zegt: "Net achttien? Nog niet veel van de wereld buiten de stadsmuren gezien, zeker. Wel eens gehoord van de lavavelden? Daar komt deze tas erg goed van pas."

"En dit?" Ze voelt haar zenuwen afnemen, terwijl ze naar het schild wijst. Lava, natuurlijk. Het heeft niets te maken met vuurspuwende draken. Die bestaan niet.

"Beren, leeuwen, haaien, u wilt niet weten wat mensen zich soms tot doel stellen. Heeft u verder nog vragen?"

Ze schudt haar hoofd en laat de man gaan. Haar schamele zelfvertrouwen is hersteld. Draken bestaan niet, dus ze zal er ook geen vinden. Voor de zekerheid en de vorm schaft ze het schild en de tas toch maar aan en dan racet ze terug naar huis. De buurvrouw kan tenslotte niet de rest van haar leven op haar broertje passen. Voor hetzelfde geld is dat leven morgen afgelopen.

Lara

Het mooie van de nieuwe wereld is dat niemand meer per ongeluk doodgaat, maar wat Lara er in haar nog korte tijd op aarde duidelijk is geworden, is dat er ook niemand meer is die expres wil sterven.

De gerimpelde en triomfantelijk ogende negenhonderdjarigen niet, maar ook de net achttienjarigen – zoals zij – zijn druk aan het puzzelen om op die manier hun dood zo lang mogelijk uit te stellen.

Een paar slagen daar niet in en worden volkomen verrast door het bereiken van hun doel. Of dat nou ware liefde is, een dodelijk ongeluk overleven (en daarna desondanks overlijden, dat doel staat intussen in de top 10 van de grootste missers) of toch dat zeldzame artefact vinden. De kranten staan bol van families die samen willen overlijden en dat prompt doen.

Al die vroegtijdig bereikte doelen zorgen ervoor dat de knapste koppen hun formules maar bij blijven schaven om gezond en gelukkig oud te worden. Niemand lijkt echter om botte pech heen te kunnen.

Lara heeft besloten om niet op die ultieme formule te wachten. Zij heeft gewoon bedacht dat er bij haar doel een fabeldier voor moet komen. Ademende, lévende draken bestaan niet, toch? Het lijkt haar het perfecte recept voor een oneindig leven.

De chip die vers in haar hoofd is geplant zorgt ervoor dat al haar stappen van nu af aan gemonitord worden. Met het doel dat zij gekozen heeft, wordt er van haar verwacht dat ze er actief naar op zoek gaat. De dood die anders op haar wacht, zal allesbehalve prettig zijn. Dergelijke gegevens staan altijd zo gedetailleerd in de kranten beschreven dat ze die van haar ouders pas sinds haar verjaardag mocht lezen.

Momenteel voelt ze zich net een pakezel met de volgestouwde rugtas op haar rug en de wandelstok in haar hand. Dat er een scherpe punt aan die stok zit, verzacht dat gevoel. Haar ouders hebben haar voor gek verklaard om zo'n actief en bewerkelijk doel te kiezen, maar als er één van hen sterft, doet de ander dat ook. Hoewel die kans daarom nihil is, wordt het groter naarmate er meer mensen aan hun doel aanhaken. Reden voor Lara om beslist te weigeren en haar eigen kansen te wagen.

Bovendien moet zelfs haar buurvrouw van zeshonderdvierenveertig jaar oud toegeven dat ze nog nooit een draak heeft gezien.

De berg die voor haar opdoemt lijkt een geschikt punt om te beginnen met zoeken. Het is op vele kilometers afstand van de stad en van een grilligheid die perfect lijkt om er een draak ongezien te laten huisvesten – als ze bestaan.

Wanneer ze naderhand triomfantelijk thuis zal komen, heeft ze een mooi verhaal te vertellen en tegelijk tijd vrijgemaakt voordat ze er opnieuw op uit moet.

Eén keer per levensjaar is immers voldoende, zoals dat op de grote schermen in de stad wordt vermeld.

Tallie

Niet vallen, niet vallen, niet vallen. In gedachten herhaalt Tallie het mantra terwijl ze voetje voor voetje langs de richel schuifelt. Ze laat een voor een een hand los om die vervolgens een paar centimeter verderop te plaatsen. Het schiet totaal niet op, maar ook al kan ze niet sterven voor haar levensdoel is behaald, ze kan wel degelijk een hele hoop pijn lijden.

Voor haar gevoel is deze trektocht over de top van de hoogste berg volstrekt zinloos, maar toch zet ze door. Er is laatst een aardverschuiving geweest en daardoor ligt er onontgonnen gebied te wachten aan de andere kant van deze top. Draken bestaan niet, maar ze moet in ieder geval bewijs leveren dat ze haar best heeft gedaan. De chip in haar nek bevat een locatiebaken, dus ze kan niet vanuit haar warme bed een verslag verzinnen en veinzen dat al die moeite heeft gedaan.

Nadat ze met haar laatste beetje kracht haar armen over een grote rots heeft geslagen en zichzelf op het plateau heeft gehesen, blijft ze een paar minuten uitgeteld op haar rug naar de lucht liggen staren. Wanneer ze haar armen futloos omhoog strekt en ze daarna opzij laat vallen, raakt haar rechterhand een steen. "Au!" Een zielig klinkende grom verlaat haar lippen en boos kijkt ze opzij. De ovalen steen ligt naast een opengebarsten rotswand. Ze rolt om en staart in het donkere gat dat ontstaan is. Een huivering onderdrukkend komt ze op haar knieën overeind. De opening is te klein voor een mens om in te kruipen, maar dat betekent niet dat er niets in kan zitten. Vlug activeert ze haar persoonlijke schild.

Wanneer er plotseling een stem achter haar klinkt, slaakt ze van schrik een gil.

Lara

"Zullen we die steen meenemen? Het lijkt me geld waard," zegt Lara tegen het vreemde meisje dat zich om de een of andere reden ook hier bevindt. Ze is een stuk kleiner dan zijzelf, maar lijkt dat te compenseren met haren tot op haar middel.

Door het gesprek naar haar eigen hand te zetten, hoopt ze het feit te verdoezelen dat de ander het intrigerend glinsterende exemplaar het eerst vond.

Met een hartelijke grijns op haar gezicht stelt ze zichzelf voort: "Ik heet Lara en wie ben jij?"

"T-Tallie. S-sorry, wat?" Het meisje kijkt om en staart even naar de steen voordat ze vraagt: "Denk je?"

"Ik heb het koud," babbelt Lara verder, na geknikt te hebben. Tallie ziet er niet op haar gemak uit en dus vult ze de stilte zelf maar op. "Om de hoek heb ik een vuurtje gemaakt."

Subtiel vist ze de steen van zijn plek en gaat het meisje voor. Daar hebben ze wel tijd om elkaar te leren kennen.

Zorgvuldig legt ze de steen vlak naast het vuur zodat het ook wat warmte pakt. Zit er nou een breuk in het gladde oppervlak? Net was dat er toch niet?

Met een bezorgde frons ziet Lara hoe de scheur groter wordt: dat fenomeen is nu belangrijker dan kennismaken.

"Tallie, zie je dat?" Zonder op antwoord te wachten port Lara tegen de glinsterende laag. Die had dat zetje net nodig: er breekt een stuk vanaf. Direct vouwt er zich een tere, vleermuisachtige vleugel uit de steen. Nee: uit het ei.

Er maakt zich een duister gevoel van Lara meester en ze bedenkt zich geen seconde. Zo'n ei is niet iets wat ze ooit eerder gezien heeft en dat is in de huidige omstandigheden géén goed nieuws.

Vastberaden pakt ze haar wandelstok op en richt de punt op het dier dat bijna uitkomt. Als ze zo inderdaad oog in oog met een draak komt te staan, zal ze het – overeenkomstig haar levensdoel – niet overleven. Haar hand is vast en ze mist daarom ook niet. Het piepjonge diertje geeft een hoge krijs als ze de vleugel volledig doorboort. Helaas is de stoot niet hard genoeg om het dier in het hart te raken. Wel breekt de schil dwars doormidden.

Voor haar geschokte blik ontvouwt zich een prachtig zilverkleurig reptiel. Eén vleugel hangt slap langs zijn lichaam, maar dat weerhoudt de draak er niet van om zijn eerste vlam recht in haar gezicht te spuwen. Dat voelt Lara echter al niet meer. Haar ogen zijn gebroken zodra ze haar fabeldier heeft ontmoet. Zielloos stort ze ter aarde.

Tallie

Vol afgrijzen kijkt Tallie naar het meisje dat op de grond ligt. Is ze ...? Ze komt dichterbij, maar deinst achteruit wanneer het draakje opnieuw hard krijst. Een draak, een echte draak. Ze kan haar broer wel wurgen. Waarom kon ze niet een doel nemen dat met rijkdom te maken had, of met iets onmogelijks als het vinden van een medicijn tegen verkoudheid?

De krijs van het zilveren dier gaat over in een zielig geklaag en plotseling schiet er een vlaag van medelijden door haar heen. Het klinkt net als haar broertje wanneer hij honger heeft.

"Hé kleintje, wil je eten?" vraagt ze zacht. "Waar is je moeder?" Is er wel een moeder? Sinds mensenheugenis is er nog nooit bewijs geleverd dat er überhaupt draken hebben bestaan, misschien is dit wel het allereerste en -laatste drakenei dat iemand ooit zal vinden.

Tallies oog valt op de beschadigde vleugel en een vreemd soort opwinding schiet door haar heen wanneer ze zich bedenkt dat nog niet alle hoop verloren is.

In haar abrupte ommezwaai van gezellig kletsend lotgenootje naar waanzinnige drakendoder heeft het vreemde meisje Lara iets voor elkaar gekregen wat haar een leven vol angst zou hebben opgeleverd. Ze neemt het beestje in haar armen en staat voorzichtig op. Terwijl ze staart naar het lichaam dat straks opgehaald zal worden prevelt ze: "Dankjewel, Lara. Op dit beestje zal ik nooit kunnen vliegen."