08-05-2023 

Opdracht 2.1: Begin met een haak, van WattpadRomantiekNL 

Schrijf de opening van een verhaal met maximaal 1000 woorden over een persoon die op het punt staat te vertrekken naar het buitenland en afscheid neemt van zijn of haar geliefde. Begin het verhaal met een haak die de lezer meteen in het verhaal trekt.

---

"Zal ik voor je zingen? Net als in Armageddon?" Jihun opent zijn mond, maar net als hij diep inademt, duwt Iris een hand tegen zijn lippen.

"Waag het niet!" Ze kijkt om zich heen en dwingt haar zenuwen, die al hoog in haar keel steken, een stukje omlaag.

Het vliegveld is vol met vertrekkende en aankomende reizigers en Jihun is daar één van. Op zijn zwarte haar zit een rood petje en een zonnebril verbergt zijn donkerbruine ogen. Ze zouden hier niet rustig kunnen staan afscheid nemen zonder die vermomming.

"Zelfs niet als ik fluister?" mompelt Jihun met een scheve grijns, terwijl hij zich dicht naar haar toe buigt. "Leaving, on a jet plane," prevelt hij zachtjes in haar oor. Iris smelt ter plekke een beetje.

Ze gromt dramatisch, stampt opstandig op de grond en slaat dan voor de derde keer haar armen om zijn middel. "Ik wil niet dat je gaat," schreeuwt ze tegen zijn borst, waar een dikke, gewatteerde jas het geluid absorbeert. Dan wijkt ze naar achteren en kijkt omhoog. "Of neem me met je mee. Laat je kleren maar hier, je hebt er thuis genoeg. Ik pas heus wel in de koffer."

Ze grijpt naar het handvat, maar Jihun trekt hem lachend uit de weg. "Het zijn maar een paar maanden. We zullen elke dag met elkaar bellen."

"Je bedoelt wanneer je manager het toestaat."

"Ik zal je appen wanneer ik kan."

"Mits je je mobiel bij je mag houden."

Jihun slaakt een zucht en laat eindelijk zijn blije façade vallen. "Je hebt gelijk, het gaat moeilijk worden. Je moet niet vergeten dat ik eigenlijk helemaal geen vriendinnetje mag hebben. Officieel ben jij mijn chauffeur."

Iris verstopt haar gezicht weer in zijn jas en ademt zo diep in als ze kan. "Ik kan ook best je chauffeur zijn in Korea."

"Hmm?"

Ze wijkt achteruit en schudt haar hoofd. "Niets, laat maar. Ik snap het wel, het is gewoon vervelend." Ze kijkt naar het knappe gezicht dat ze het afgelopen half jaar bijna elke dag heeft mogen bewonderen.

Idols komen niet elke dag uit de lucht vallen. Ze wist dat ze zich in de handen mocht wrijven toen haar ouders als gastgezin waren uitgekozen voor de internationale student. Ze wist echter niet dat ze verliefd op hem zou worden en dat ze maanden later met pijn in haar hart afscheid van hem moest nemen. Aan de kans dat ze hem nooit meer zal zien wil ze niet eens denken, maar de woorden knagen aan haar hersenen.

Jihun pakt haar schouders beet en duwt haar een eindje naar achteren zodat ze zijn gezicht kan zien. Achter zijn brillenglazen kan ze nog net de lijnen van zijn smalle ogen onderschijden. Ze bijt op haar onderlip om tranen tegen te houden, maar eentje ontsnapt er toch.

"Hé, niet huilen." Hij wrijft met een duim over haar wang. "Over een paar maanden kom ik terug. We nemen een nieuw album op en dan vlieg ik weer hierheen om mijn studie af te maken."

Dapper knikt Iris. Ze weten allebei dat aan het eind van die studie een langer afscheid wacht.

Af en toe schiet de wens door haar hoofd dat het nieuwe album niet zal aanslaan, dat de groep zal ophouden te bestaan, dat ze hem voortaan voor zichzelf mag hebben. Maar dan ziet ze zijn opgetogen gezicht weer voor zich, op het moment dat hij het nieuws ontving, en dan kan ze het niet over haar hart verkrijgen om hem slecht nieuws toe te wensen. Ze mag niet egoïstisch zijn.

"Park Jihun?" Een kleine man verschijnt naast hen met een lege trolley. Hij vuurt een reeks Koreaanse woorden op de jongen af waar Iris absoluut niet wijs uit kan worden en wanneer Jihun knikt, stapelt hij de twee koffers op de trolley. De weekendtas gaat bovenop en dan is het tijd om te vertrekken. De man heeft weinig geduld, maar Jihun slaat zijn armen stevig om Iris heen.

"Of ik nou bel of app of daar geen kans voor krijg, laat me elke dag iets van je horen, oké? Het leven van een Idol is chaotisch maar ik kan me er doorheen worstelen als ik weet dat er een berichtje van jou op me wacht."

Met vochtige ogen knikt Iris tegen zijn schouder. Tot hij haar zat is zal ze hem elke dag appen, bellen en mailen. En wie weet, als ze hard haar best doet op haar opleiding visagie, krijgt ze misschien op een dag de kans om met hem mee te gaan.

Dan moet ze alleen wel nog even Koreaans leren.

Ze grijnzen naar elkaar, zwaaien een laatste keer halverwege de vertrekhal en met haar arm nog in de lucht staart ze naar de plek waar even later zijn rode petje uit het zicht verdwijnt. Vastberaden klemt ze haar kiezen op elkaar. Laat de schare fangirls maar oppassen. Jihuns vriendinnetje laat hem niet zonder slag of stoot gaan.