16-02-2023

Opdracht 1.1: herschrijf het volgende stukje aan de hand van het "show don't tell" concept van: WattpadFantasyNL

Het is warm buiten. Leia loopt over het bospad naar haar oma. Haar oma woont in het bos. Leia is niet bang. Ze heeft laatst wel roodkapje gelezen, maar ze gelooft niet in sprookjes. Ze loopt nog steeds door. Ze denkt "poeh, dit is een heel lang pad". Ze dacht dat het huis van haar oma dichterbij was. Leia stopt als er opeens iemand op het pad staat. Het is een wolf. De wolf is raar want hij staat op twee benen. Leia schrikt wanneer de wolf opeens begint te praten. Nu is Leia wel bang. Ze denkt dat de wolf haar wil opeten. Ze wil wegrennen, maar de wolf zegt opeens dat hij haar helemaal niet wil opeten. Leia blijft staan, maar ze twijfelt. Dan zegt de wolf dat ze moet luisteren, omdat Leia de enige is die haar oma kan redden van dezelfde vloek die ook op hem rust. Leia wordt rustig en ze luistert naar de wolf. Leia is er zeker van: zij moet haar oma redden.

---

Mijn herschreven scène:

Onder het bladerrijke dak van het woud is een vaak betreden pad. Het slingert onbekommerd tussen de donkere stammen van de eeuwenoude bomen door. Leia steunt met haar hand tegen de schors nadat ze voor de zoveelste keer met haar mouw haar voorhoofd heeft afgeveegd. Misschien had ze beter in de avond naar haar oma kunnen gaan.

Terwijl ze kijkt naar de schaduwen die de reuzen op de bruine aarde werpen, denkt ze aan het boek dat nog geopend op haar nachtkastje ligt. Roodkapje was haar moeders favoriet. Ze grinnikt wanneer ze bedenkt hoe naïef ze als kind was, toen ze nog geloofde in sprookjes.

Na een diepe zucht loopt ze weer door. Als ze het goed heeft ingeschat, moet het huis van haar oma hier vlak om de hoek liggen. Na een tijdje blijkt echter dat het binnenweggetje dat haar lange tocht had moeten halveren toch niet zo betrouwbaar was. Met een blik omhoog naar de stand van de verzengende zon, duwt ze een venijnige struik aan de kant en dan stokt haar adem in haar keel.

Voor haar op het pad, half verborgen achter de laaghangende takken van een eik, staat een man. Nee, geen man. Zijn kop is grotesk, met puntige oren en volledig behaard. Leia knijpt haar ogen samen en doet een stapje achteruit. Ze trekt haar tas dicht tegen zich aan. Het lijkt wel alsof iemand een wolf heeft uitgerekt en op zijn achterpoten heeft gezet. Zou ze een zonnesteek hebben?

Haar hand trilt wanneer ze hem tegen haar voorhoofd drukt en ze slaakt een gil als het wezen ineens zijn bek opent. In haar haast om weg te komen van de glinsterende tanden die nu zichtbaar zijn struikelt ze naar achteren, tot ze onzacht op haar billen valt. De wolfman komt echter niet dichterbij. Hij krult zijn lippen en maakt vreemde bewegingen met zijn kaken, terwijl hij onmenselijke geluiden uitstoot. Leia's ogen worden groot wanneer ze tussen de grommen door ineens woorden verstaat. Afgebeten woorden, alsof het hem grote moeite kost om de klanken uit zijn muil te krijgen. "Niet banggr zijn, ik ggga je niet opeten."

Het is onmogelijk om aan zijn verzoek te voldoen. Haar hart heeft nog nooit zo wild geslagen in haar borst. Ze krabbelt overeind en breekt meerdere nagels in haar haast om de gevallen tas van de platgestampte aarde te graaien. Haar lichaam is al halverwege de draai die ze moet maken om zo hard ze kan terug naar huis te rennen, wanneer het beest opnieuw iets zegt. "Luisterrr, jij bent de eniggge die je gggrootmoederr kan redden."

Leia wil vluchten, ze wil haar oren dichtstoppen en maken dat ze wegkomt uit dit verdoemde bos, maar haar geweten pint haar vast op haar plek. Hoe weet dit monster van haar oma? Roodkapjes verhaal schiet door haar hoofd en een verstikt lachje ontsnapt uit haar keel. Het zal toch niet ...?

"Als jij niets doetgrrr, dan overkomt haarrr dezelfde vloek."

Met een ruk keert ze zich terug in zijn richting. "Vloek? Welke vloek?" piept ze.

Het lijkt wel alsof de schouders van de wolfman een paar centimeter zakken en ineens ziet hij er helemaal niet zo angstaanjagend meer uit. Leia kijkt in zijn zwarte ogen en een immens gevoel van wanhoop overvalt haar. Dit wezen draagt een zware last en als zijn woorden waar zijn, dan heeft zij zojuist de onmogelijke taak gekregen om haar oma voor eenzelfde lot te behoeden.