Korte SO naar @xxxJuulXxx ! Speciaal hoofdstukje na aanleiding van jou verzoek ;)
Veel plezier!
-------------------------------------

Mijn hoofd tolt oncontroleerbaar. Vanaf de heuvel waar wij ons kamp op gevestigd hebben zien wij mensen omhoog lopen, alsof ze er geen baat bij hebben dat wij ze op staan te wachten.
Het voorste gedeelte van onze groep is getransformeerd. Ik sta achteraan in mensenvorm klaar. Mijn benen staan een beetje gebogen met mijn hoofd recht vooruit.

'River,' Alpha Shawn staat naast me. Zijn hand heeft hij op mijn schouder gelegd.
'Het spijt me dat ik je niet kan beschermen zoals ik je ouders beloofd heb,' zegt hij, op een gedempte toon. Zijn ogen zoeken vluchtig de mijne, wachtend op een, misschien wel neerbuigende, reactie.
'U heeft altijd goed voor mij gezorgd, Alpha. U hoeft zich zeker niet te verontschuldigen,' Ik trek een mondhoek lichtjes omhoog. Hij schraapt zijn keel en wendt zich tot de groep. 'KLAAR?'
Ik kijk naar mijn zijdes. De BloodRosePack, de ThunderLakePack en alle anderen hebben zich naast ons gevoegd, klaar voor de aanval.

De minuten lijken te verstrijken. De vamps lopen nog steeds de heuvel op, alsof ze zijn begonnen aan het beklimmen van de Mount Everest. In alle ontstane hectiek probeer ik de SeaWolfPack te vinden. Natuurlijk om te kijken hoe het met Chara Owen en Quint gaat. Dat zijn de enige personen van die pack die ik ken.
-Vanaf nu- beloof ik mijn wolf. Haar daaropvolgende gepiep in mijn hoofd weet ik gelukkig te minimaliseren.

Ik denk aan een van mijn geschiedenislessen van meneer Beckers.
Toen de Dochter van de Spaanse Alpha weigerde met de Zoon van een Beta uit Zwitserland te trouwen, waren de Zwitsers woedend. Ze kwamen allemaal naar het Packhuis in Barcelona. Bonkend op de houten zware duren van het kasteel. De complete pack stond aan de andere kant de deur dicht te houden.
Toen ze klaar waren voor een aanval, gooiden ze de deuren open. Verbaast troffen ze niet aan wat ze verwacht hadden. Een stuk of vijf mensen met in de loop van hun geweren zilveren kogels keken de pack aan. Schoten, een kabaal en gejammer. De anderen van de Zwitserse pack klommen via de achterkant, over de muur, naar binnen, om daar alles in brand te steken.
Er is nooit één lijk of bewijsstuk teruggevonden.

Verdwaasd schud ik mijn hoofd. Voor me staat een persoon, met een huid zo wit als porselein en haren zo zwart als roet. Zijn tanden komen, zelfs wanneer hij zijn mond sluit, net onder zijn lippen uit. Op zijn gezicht staat vreugde.
Het duurde een paar seconden. Die paar seconden waren genoeg om een complete explosie tot stand te brengen. Vliegensvlug draai ik me om. De legertenten, die in lichterlaaie staan. Mijn adem lijkt voor enkele seconden te stokken in mijn keel.

De man tackelt me gemakkelijk op de grond. Ik zie mijn kans en trap hem met mijn voet van achter in zijn knieholtes. Hij valt voorover tegen mij aan. Het is een hele worsteling op de grond. Ik zit op hem en houd zijn handen stevig tegen de grond gedrukt. Hij blijft glimlachen.

'Zien jullie huisdieren er niet in dat wij sterker, sneller en behendiger zijn?' Ik heb nog geen keer geknipperd met mijn ogen of hij heeft me tegen de grond gepind. Met mijn buik op de grond voel ik de koude grond onder me. Hij houdt mijn rechter en linkerarm in een pijnlijke positie. Een warm straaltje bloed loopt langs mijn gezicht.
'Waarom maak je me niet meteen af? Heeft niemand je aangeleerd dat je niet met je eten moet spelen?' Ik voel zijn grip verstrakken.
Zijn adem komt steeds dichter in mijn nek. 'Dan maak ik voor jou een uitzondering,' fluistert hij. Het geeft me koude kriebels door mijn hele lichaam. 'Wij winnen. Jullie zullen inzien dat mensen niet langer nodig zijn. Wij, het bovennatuurlijke, zullen heersen over deze aarde,'

-En wat nu?- piep ik. Ze houd wijselijk haar mond. Tevergeefs spartel ik tegen. Mijn benen zijn te kort om hem te raken.
Vlekken beginnen voor mijn ogen te dansen....