Siedzi skazana na bycie powietrzem

przelatują przez nią deszcze

i przeświecają promienie słoneczne

Na końcu białej szarfy wiatrowskazu,

powiewa za wskazówką zegara,

wielce wzruszona, 

jak zaczarowana,

szepce "wskazuj, wskazuj"

wpatrując się w przednią

godzinę przed nią

której możliwości zbledną,

wraz z jej chęcią

pozostanie więc wskazówką,

grawitacja ruchu naprzód

Wepchnie ją w swą sień pochówka

wnet zatrzyma się wskazówka