– Zostawię was teraz – oznajmiła, gdy opuścili budynek.

          – Weź powóz – zasugerował Gert. – Chyba że chcesz, żebym pojechał z tobą?

          – Nie, nie chcę – odmówiła. Nie czuła się zbyt pewnie w zaistniałej sytuacji, jednak wolała nie dopuścić do kolejnego spotkania narzeczonego z Angelą.

          Zanim wsiadła do karocy, upewniła się, że w środku nikogo nie ma. Podała adres domu księżnej gildii i kazała się tam zawieźć. Na miejscu poprosiła woźnicę, by na nią zaczekał.

          Drzwi otworzyła służąca. Veronika przywitała się z nią, przedstawiła i powiedziała, że ma pilną sprawę do pani Angerer. Służąca wpuściła ją do środka i wskazała miejsce, gdzie czarodziejka miała zaczekać.

          Po chwili na schodach pojawiła się Jednooka w szlafroku. Wyglądała na zaspaną, a jej fryzura pozostawiała wiele do życzenia.

          – Niech zgadnę – zaczęła – orki otoczyły miasto i żądają, żebyśmy się poddali.

          – Gorzej – powiedziała Veronika. – Dzień dobry.

          – Gorzej? W takim wypadku wybaczam, że mnie obudziłaś.

          – Przepraszam, że przychodzę o tej porze, ale nie mam wyjścia. Muszę zaraz wyjechać, a sprawa jest bardzo pilna.

          – Chodźmy do salonu – zaproponowała Jednooka, wskazując drogę.

          Gdy zamknęły za sobą drzwi, czarodziejka opowiedziała znajomej o szczegółach i ustaleniach Marcusa. Pominęła sprawę mistrza i poprosiła, by Angela zleciła poszukiwania mordercy.

          – Nawet jeśli go nie znajdziemy, to i tak kosztuje – zaznaczyła szefowa gildii. – I powiedz mi jeszcze, co mam z nim zrobić, gdy już go będziemy mieli?

          – Gdyby były dowody na to, że to zrobił i trafiłby przed sąd, to już oni by wykonali odpowiedni wyrok.

          – Znalezienie odpowiednich dowodów i naprowadzenie śledczych też wymaga pewnych zabiegów – stwierdziła księżna.

          – Zdaję sobie z tego sprawę.

          – Czasami to może kosztować więcej, niż pozbycie się kogoś – powiedziała Angela.

          – Gdyby to miało być bardziej skomplikowane, lepiej się go pozbyć – zdecydowała czarodziejka. – Ostatecznie chodzi o to samo.

          – W zasadzie tak.

          – Nie ukrywam, że chciałabym wiedzieć, kim jest ten człowiek i dlaczego to zrobił.

          – Tego też można się dowiedzieć – zapewniła szefowa gildii. – Po starej znajomości pięćdziesiąt za odnalezienie go, drugie tyle za załatwienie sprawy. Nie będę tego komplikować. Czy coś jeszcze?

          – Nie, to chyba wszystko.

          Na prośbę znajomej czarodziejka opowiedziała jej o zwyczajach Helmuta.

          – Więc to mogło się zacząć już w zajeździe – wywnioskowała Jednooka. – Mógł tam nawiązać kontakt z kimś, kto go wyciągnął na zewnątrz.

          – O tym nie pomyślałam – przyznała Veronika. – Trzeba porozmawiać z barmanem... Jak tylko będę mogła, przyjadę dowiedzieć się, jak to wygląda – powiedziała, przekazując Angeli pieniądze. – Jeszcze raz przepraszam, że cię obudziłam i dziękuję za pomoc.

          – Interesy to interesy. – Nie czuła żalu, patrząc na sakiewki ze złotem.

          Gdy Veronika dotarła do zajazdu, w głównej izbie zastała Ulrycha i Filipa siedzących przy stole w towarzystwie krasnoluda. Gert opierał się plecami o bar.

          Czarodziejka podeszła do najemników i przywitała się z nimi.

          – Czy Helmut umawiał się z kimś, rozmawiał, czy może z kimś wychodził? – zapytała.

          – On nigdy z nikim nie gadał – powiedział Filip. – Rozmawiał z tobą kiedyś?

          – Nie – zaprzeczyła, po czym ruszyła w stronę schodów.

          Narzeczony dołączył do niej po drodze.

          – Marcusa jeszcze nie ma? – zwróciła się do niego.

          – Jest – odparł.

          – Jak to? Już? – zdziwiła się. – Załatwił pogrzeb?

          – Poszliśmy do świątyni. Tam poprosił, żeby zajęli się pochówkiem, zapłacił i to wszystko.

          – Więc możemy już jechać, tak?

          – Chyba tak. W sumie czekaliśmy na ciebie – powiedział Gert, otwierając drzwi do ich pokoju.

          – Ja jestem prawie gotowa. Mam tylko kilka rzeczy do spakowania.

          – Chciałbym z tobą porozmawiać przed wyjazdem – zaczął. – To może trochę potrwać.

          – Dobrze, tylko powiem Marcusowi, że wróciłam. – Zostawiła narzeczonego w izbie i wyszła.

          Hoefer zaprosił czarodziejkę do środka.

           – Będą go szukać. Jeśli go znajdą, spróbują się dowiedzieć, dlaczego to zrobił. Zostanie ukarany – poinformowała go.

          – To dobra wiadomość. Ile to kosztowało?

          – Sto sztuk złota.

          Marcus na chwilę zamknął oczy.

          – Naturalnie wszystko ci zwrócę – zadeklarował. – Część mogę już teraz.

          – Później, przy okazji.

          – Wieczorem w zajeździe – obiecał. – Muszę to jeszcze omówić z chłopakami. Niestety pewnie i tak nie będę miał całości, ale od razu zapłacę tyle, ile mogę.

          – Nie spieszy się – zapewniła go. – Nie myśl o tym na razie. Ja sobie poradzę.

          Veronice zależało na ewentualnej pomocy Hoefera bardziej niż na tych pieniądzach. Liczyła się z tym, że sama będzie musiała szukać zabójcy Mekela. W takiej sytuacji zdolności Marcusa mogłyby się okazać nieocenione.

          Gert stał przy oknie, gdy wróciła do ich pokoju.

          – Już jestem – powiedziała i zaczęła się pakować.

          – Możesz chwilę z tym zaczekać? – poprosił, więc odłożyła torbę. – Sprawa wydaje się być poważna. To może mieć związek...

          – Wiesz o czymś? – zapytała zaniepokojona.

          – Nie, ale mam takie przeczucie. Najpierw twój mistrz, teraz Helmut. To dwie osoby, które są z nami związane. Nie wierzę, że to przypadek.

          – Mekel z nami nie podróżował – zaznaczyła.

          – Podążał tą samą drogą.

          – Jak setki innych osób – wtrąciła.

          – W mieście są tysiące osób, a zginął właśnie Helmut.

          – Na razie wygląda to na przypadek – powiedziała, choć nie była o tym przekonana. – Niewiele mnie łączyło z Helmutem, a z Mekelem ostatnio nie miałam kontaktu.

          – Spotkałaś się z nim tuż przed jego śmiercią, a z Helmutem podróżowałaś.

          – Tak – potwierdziła – ale jeśli to miałoby mieć związek ze mną, to...

          – Twój mistrz się z tobą spotkał – przerwał jej. – Ktoś mógł go śledzić. Może czegoś od niego chciał. Zakładam, że nie tylko wbić mu nóż. Z pewnością istnieje wiele różnych powodów. Czegoś od niego chciał i może uważać, że ten Mekel przekazał to nam, a konkretnie tobie.

          – To dlaczego Helmut nie żyje? – zapytała.

          – Może był łatwym celem, bo był sam. Zabijając go, osłabił naszą grupę.

          – Ale ja też chodziłam sama, więc gdyby chodziło o mnie, chyba byłoby już po wszystkim – powiedziała.

          – Może nie nadarzyła się okazja. Może ktoś cały czas nas śledzi... Jak jutro zginie Filip, też będziesz wierzyła, że to przypadek? Morderca po prostu jest ostrożny.