Narzeczeni wynajęli pokój w zajeździe naprzeciwko magazynu z materiałami, który zamierzała obserwować Veronika. Z ich okna dobrze było widać zarówno sklep, jak i dom Dietera Kalba.

          – Muszę wiedzieć, jak on wygląda. Mógłbyś tam pójść? – zapytała Gerta, nie odwracając wzroku od obiektu zainteresowania. – Nie chcę robić tego osobiście, by później nie nabrał podejrzeń, gdy mnie spotka.

          – Mam się tylko rozejrzeć, czy może się z nim zaprzyjaźnić?

          – To dobry pomysł. – Dostrzegła w tym nowe możliwości dla swojego śledztwa. – Spróbuj ustalić, kto dał mu pracę.

          – Naprawdę chcesz, żebym zaprzyjaźnił się z kultystą? – Zaskoczyła go jej odpowiedź. – To może być niebezpieczne. I nie chodzi tu o ryzyko, ale obawiam się, że twoi przyjaciele mogliby chcieć spalić mnie za to na stosie.

          – Bez przesady.

          – Lepiej porozmawiaj o tym ze swoim Arthurem. Wolałbym mieć jakiś dokument z jego podpisem, że robię to na jego zlecenie, w świetle prawa i takie tam.

          – Dobrze, załatwię to dziś wieczorem – obiecała.

          – To na wszelki wypadek... Jesteś z nim umówiona?

          – Tak – potwierdziła.

          – Nie za często się spotykacie?

          – Nie, dokładnie tyle ile trzeba.

          – Jeszcze trochę i będę zazdrosny – powiedział. – Chcesz, żebym wyprowadził tego kupca na zewnątrz?

          – Byłoby świetnie, ale w ostateczności wystarczy mi twój opis. Uważaj na siebie – poprosiła, gdy wychodził.

          Już po chwili znalazł się z Dieterem Kalbem na ulicy. Mężczyzna był w średnim wieku. Jego strój wskazywał na zasobność sakiewki. W niczym nie przypominał biedaków z północnej dzielnicy Talabheim. Stał dumnie z rękoma założonymi z tyłu i z uwagą słuchał Gerta, który z kolei mocno gestykulował i sprawiał wrażenie, jakby miał znacznie mniej klasy od swojego rozmówcy.

          – Dziwny jest ten facet – stwierdził po powrocie. – Strasznie zamknięty w sobie. Nie za bardzo chciał ze mną gadać. Obawiam się, że wiele tu nie wskóram.

          – Trudno... – odparła w zamyśleniu. – Naprzeciwko magazynu stoi kilka ławek. Chłopak sprzedaje tam piwo. To dobry punkt obserwacyjny. Pójdziemy? – zapytała.

          – Chcesz, żeby widzieli nas razem?

          – Nie pomyślałam o tym – przyznała. – Sama się nie wybiorę. Siedzą tam tylko mężczyźni. Nie ma szans, bym pozostała niezauważona w takim towarzystwie.

          – Zajmę się tym – zaoferował Gert. – Trochę z nimi pogadam. Może dowiem się czegoś o naszym kupcu.

          – Mamy tylko jeden klucz. Poradzisz sobie z zamkiem, gdybym musiała pójść za Kalbem?

          – Jasne. – Pocałował ją i znów wyszedł.

          Veronika przebrała się i położyła na krześle przy drzwiach swój płaszcz z kapturem. Chciała go mieć pod ręką, na wypadek gdyby musiała opuścić pokój w pośpiechu. Potem wróciła do okna, by dalej obserwować.

          Już po godzinie poczuła znużenie. Nawet jedna osoba nie zawitała w tym czasie do sklepu. Kompletnie nic się nie działo. Na szczęście wrócił Gert i nie musiała już walczyć z sennością, która ją ogarnęła.

          – Ten facet tu mieszka. – Przysunął krzesło, by usiąść obok niej. – Robi duże interesy. Zajmuje się sprzedażą hurtową. Gdy tu przyjechał, magazyn stał pusty.

          Czarodziejka wyjęła z torby kartkę i zaczęła notować przekazywane jej informacje. W międzyczasie zerkała przez okno.

          – Jest samotnikiem – kontynuował. –  Z nikim się nie przyjaźni, nie bywa na przyjęciach. Rzadko się odzywa, raczej słucha i patrzy z podejrzliwością bądź lękiem.

          – Ktoś go tu w ogóle odwiedza? – zapytała.

          – Tak. Kupcy, ludzie z gildii. Ma służącą i ochronę. Jeszcze dwa psy.

          – Niedobrze – stwierdziła, rozważając już możliwość włamania.

          – Zgadza się. W przypadku psów nie zawsze wystarczy rzucić ochłap mięsa, ale nie przejmuj się. W razie czego odciągnę ich uwagę.

          – Wejście do domu?

          – Od frontu magazynu.

          – Służąca?

          – Nie nocuje tam. Przychodzi posprzątać i ugotować.

          – Czego jeszcze się dowiedziałeś?

          – Nie umawia się z kobietami. Nie jest rozrzutny. Na początku robił wrażenie prostaka w przebraniu, lecz to się nieco zmieniło... Na razie to wszystko.

          – Dobrze... Zastąpisz mnie po kolacji? – zapytała. – Muszę spotkać się z Arthurem.

          – Nie wolisz, żebym ci towarzyszył?

          – Ktoś powinien mieć to na oku. – Skinęła głową w stronę budynków naprzeciwko.