"Sigurado ka na ba?"

"May magagawa ba ako?"

"You can still hold your ground."

"Tapos ano? Another headache?"

"Eh ano bang gusto mo?"

"To have a peaceful life again."

"What about your heart?"

"Iisipin ko pa ba 'yan?"

"Bakit naman hindi?"

"Bakit naman oo? My son's happiness is enough, ma. Okay na ako doon."

"Well... it's your choice. Basta 'pag may problema, call me quickly. I have your back."

Nginitian ko lang siya bago niya ako niyakap. I don't know why, but I've made up my mind. My happiness doesn't matter. My son's wish and smile is the only thing I want to see everyday. Kahit mahirap. Kahit awkward. Kahit alam kong one of these days, magkakasagutan na naman kami.

After that moment, we take downstairs lahat ng mga gamit na dinala namin papunta dito. It's been  week...since Venice knew who his father is. At sa loob ng isang linggo na 'yon, hindi niya na nilubayan ang ama niya. Kahit minsan, may mga tumatawag sa ama niya, wala itong sinasagot maski isa kapag kinukulit niya na ito. Kaya nangangamba ako kung ano ng lagay ng kompanya niya. Kasi 'di ba, sabi ni Aether, his company is in turmoil, tapos nandito pa siya.

It's already two in the morning and the breeze is so fucking cold. Nanginginig ako kahit nakabalot na ng makapal na jacket habang 'yong anak ko ayun, tulog na tulog sa bisig ng ama niya sa loob ng van. At exactly three a.m ang flight namin at medyo malayo-layo ang bahay ni ate sa airport kaya kailangan naming umalis na.

"Ready?"

"I will miss you ma."

"I'm going to miss you too. Hindi man sapat ang mga araw na nandito ka para iparamdam 'yon sayo, but if I am going to decide, I want you to stay. Kaso...you have your family now, and as much as I want to have a hold of you and my apo, I don't want him to grow without a father. So you better take good care of your family, anak."

"Ma....ayokong umalis." Sumbong ko habang yakap-yakap na siya.

"Neither I sweetheart... I want you to stay."

"Please...make me." I'm begging you.

"No, I can't." Matigas na saad niya habang kinakalas ang yakap ko. "Listen... whatever decisions, you have my support. Kung hindi pa rin kaya ng puso mo...kung talagang wala na ang pagmamahal, then come back. At ako mismo ang magpapaalis sa asawa mong 'yon. Just give it one more try. Atleast, before you gave up, you can say na sinubukan mo. Right?"

Bumuntong hininga na lang ako dahil hindi ko mababali ang desisyon ni mama. Yes, I decided to give it a try, but I am silently praying na sana tumutol siya...na hindi niya naman ginawa.

"I will." I blurted out after I manage to gather some strength para bitawan ang mga hawak ni mama. I'm sure going to miss her and ate and the Korea.

She just smiled at me bago kami lapitan ni Ceres.

"So... let's go?" It's been week since dumating sila dito pero nabibilang ko lang sa daliri ang mga interactions namin, kagaya ngayon.

"You children better get going. Baka ma-late kayo at maiwan sa flight." Paalala ni mama na inalmahan ko naman.

"Much better."

"Not for your husband." Sinamaan ko lang siya ng sumabat rin siya.

Isang linggo na rin mula noong napagsalitaan ko siya but looks like hindi niya naman dinamdam 'yon kasi lahat ng pagkakataong nagkakausap kami, nakangiti siya.

"Hindi mo kami ihahatid ma?" Baling ko nalang kay mama kaysa magkonsumisyon sa katabi ko.

"Your sister is already there."

"But I want you to—"

"I don't want to cry sending the two of you off. Staying behind is a good choice for me. At baka talagang pigilan ko kayong umalis." Putol niya sa akin.

''Yon nga sana ang plano ko.' sasabihin ko pa sana 'yon ng mapagdesisyonang huwag na lang. We don't have enough time to waste anymore. Time is running.

"See you next time." Paalam ko bago tuluyang pumasok sa loob ng van. May pinuntahan si ate kagabi kaya sa airport nalang siya dumeretso kanina. Hindi na rin kami nagtawag pa ng masasakyan dahil kaya namang iuwi ni ate itong van.

"You okay?" Pabulong na tanong ni Aether ng makaupo ako sa tabi niya.

Tipid na tinanguan ko lang siya bilang sagot bago itinuon ang atensyon sa labas ng bintana. Tinted ang salamin ng sasakyan kaya hindi kita sa labas ang pagkakatulala ko dito sa loob.

"Hey... it's my spot." Rinig kong pabulong na ani ni Valmond.

Sorry ka nalang Valmond, nagtagumpay man kayo sa pagkuha sa akin at sa anak ko, hindi niyo ako mapipilit na paupuin sa tabi ng kaibigan mo.

"Let her be, okay? Tutal naman araw-araw na tayong magkadikit. Ayaw mo naman sigurong pagsawaan kita agad."

Lihim pa akong napangiti sa rason ni Aether na sinundan naman ni Zeus.

"Hoy, hindi porke't may basbas ko na kayong dalawa ay maghaharutan kayo sa harapan ko. Doon ka sa tabi ng mag-ama Valmond. Baka mahawa pa sa katarantaduhan mo itong kapatid ko sa labis na pagdikit-dikit mo na 'yan." Natawa ang lahat ng nakarinig sa hinanaing ni Zeus kaya walang nagawa si Valmond kundi ang umupo sa tabi ni Vulcan na kandong-kandong ang anak niya.

"What a sight, right?"

Agad kong ibinaling sa iba ang paningin ko. "What are you talking about?" Patay malisyang tanong ko na tinawanan lang niya.

"Keep on denying girl. I am your best friend. I know your thoughts."

"Matulog ka nalang. Baka sakaling bangungutin ka." Napalingun naman ang mga kasama naming nasa unahan ng marinig nilang tumawa si Aether.

"What are you looking at? Don't tell me pati pagtawa bawal?" Malditang sita niya na hindi nalang pinansin ng mga kasama namin.

Ilang oras mula ng pag-alis namin sa bahay ng maulinigan ko ang maliit na boses ng anak ko. Hindi ko alam na nakatulog pala ako habang tinitingnan ang mga nadadaanan namin.

"What's your mommy's favorite food Loki boy." Tanong ng kung sino man sa anak ko.

"Strawberries!" Masiglang sagot naman ng anak ko.

"Are you sure?"

"Hmmm...no, pero sometimes if we have some extra money, she will buy a kilo or two of strawberries and we will eat it pagkauwi po." Masiglang sagot ng anak ko na ikinangiti ko.

Little things but he can still remember clearly.