Een steek ging recht door mijn hart toen het zachte fluweel met een onhoorbare plof op het vloerkleed belandde.
Nee.
Mijn hele lijf begon te trillen. Ook mijn knieën begonnen het te begeven. Nog even en ik zou weer neerstorten, vanbinnen en vanbuiten.
Nee!
Dit mocht niet gebeuren, niet nu, niet weer. Ik dacht dat het nu anders was, alles ging toch goed?
Tranen welde op in mijn ogen en mijn adem begon te stokken.
'Nee,' deze keer zei ik het hardop zodat de woorden tot me doordrongen.
'Nee!' al snel zakte ik door mijn knieën waarna ik de fluwelen stof in mijn handen nam.
Voorzichtig bracht ik het naar mijn gezicht.
'Nee, nee, nee! Angela! Niet nu, waarom nu?' langzaam werden mijn wangen verwarmd door de tranen die er over heen stroomde. Steeds gebeurde het opnieuw, maar het wende nooit. Enkel en alleen omdat ik lang geleden de verkeerde persoon had gekwetst.
Dit was mijn schuld, dit was mijn vloek, en die duurde nu al 367 jaar. Best gek, hoe de tijd voorbij gaat. Ik vertel je mijn verhaal.
Toen ik nog een kleine jongen was, had ik alles wat ik me kon wensen. Ik kan het me nog goed herinneren. Elke morgen werd ik wakker door de heerlijke geur van versgebakken lekkernijen op mijn bed, Bedienden deden alles wat ik hen opdroegen. Ik had de mooiste gewaden van het land. Zoals ik al zei, ik kon alles krijgen. Zelfs toen ik ouder werd, waardoor mijn gespierde lijf en mijn sterke gezicht dat werd omlijst door volle bruine haren knapper werden, moest ik de vrouwen van me afslaan. Natuurlijk genoot ik daar ook veel van. Ik geef toe dat ik later opgroeide met een groot ego en vol arrogantie. Met mijn kille blauwe ogen keek ik op iedereen neer. Mijn ouders, hertog en hertogin van Sweets, verafschuwde dat aan mij. Maar aangezien ik hun enige kind was, zou ik al hun eigendommen erven. Echter hadden ze me bevolen om een vrouw te kiezen waarmee ik al mijn rijkdommen mee kon delen. Dus toen ik achttien werd, deed ik wat ze me opdroegen. Een groot feest werd georganiseerd en de mooiste vrouwen mochten komen, maar veel boeide het me niet. Enkel om mijn ouders tevreden te stellen, zou ik een vrouw kiezen.
Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk vond ik iemand, of beter, zij vond mij. Zo sierlijk als een kat was ze naar me toe geslopen. Haar nacht zwarte gewaad danste ritmisch om haar heen. Diana, zo heette ze. Verleidelijk had ze met haar lange blonden haren gespeeld terwijl haar donkere ogen me intiem aankeken. Toen had ik haar amusant gevonden, maar nu... Ik had beter moeten weten. We hadden gedanst, gepraat en na het feest hadden we intiem genoten van elkaar. Alles liep precies volgens plan.
Vele malen spraken we af en na een tijd begonnen we aan onze trouwplannen. Mijn leven ging fijlloos verder, tot die ene dag.
Ik wandelde verveeld wat rond toen ik haar opeens zag. Het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Haar ravenzwarte haren staken in een slordige knot en haar helder blauwe ogen stonden vermoeid. Aan haar kleren kon je zien, door de vlekken en scheuren, dat ze een werkster was. Desondanks zag ze er beeldschoon uit. Neuriënd hing ze met haar tedere handen de was op. Twee wasspelden had ze tussen haar roze lippen geklemd.
Ik had alleen maar kunne staren, niet in staat me nog te bewegen. Ik schrok dan ook erg toen ze me zag. Ik was bang dat ze me kwaad zou aankijken, aangezien ik haar aan gaapte, maar dat deed ze niet. Ze glimlachte enkel, alsof ze verbaasd was dat iemand naar haar keek. Daardoor knapte er iets bij me. Ik wilde haar laten lachen. Ik wilde voor haar zorgen, ik wilde haar niet zomaar voor speeltje, nee. Ik wilde haar gelukkig maken.
Ik wist niet wat me opeens bezielde maar ik wandelde naar haar toe en vroeg om haar naam.
'Angelique,' had ze zoet gefluisterd. Haar naam klonk als muziek in mijn oren.
We hadden gepraat en voor het eerst in lange tijden, had ik oprecht gelachen.
Al snel groeide er iets tussen ons. We spraken vaker af en soms stuurde ik haar dure geschenken, hopend of ze het leuk zou vinden. Ik veranderde, ik werd verliefd.
Natuurlijk had ik nu een groot probleem aangezien ik een bruiloft had geplant.
Toen ik Diana vertelde dat die niet meer door ging, werd ze woedend. Ze riep dat ze van me hield en dat zij mijn ware liefde was. Daarop had ik vals geantwoord: 'Je dacht toch niet dat ik van je hield, ik had je gewoon nodig zodat mijn ouders tevreden zouden zijn. Angelique is mijn ware liefde, Wij horen bij elkaar. Onze zielen zullen voor eeuwig verbonden zijn.'
Ze had gehuild, gegild en geschreeuwd. Vol afschuw had ik haar aangekeken tot ze opeens stopte. Toen ze me aankeek was alleen het wit van haar ogen nog te zien. Ik had bang achteruit geweken.
'Laat liefde dan jou vloek zijn,' gilde ze opeens met schrille toon.

'Ik laat jou lijden, oh en hoe. Jouw ware liefde stelen, dat is wat ik doe.
Sterven zal ze, keer op keer. Terwijl jij het ziet gebeuren, weer en weer.
Deze vloek spreek ik nu uit, hierdoor word zij nooit jouw bruid.'

Toen ze die woorden had uitgesproken, flitste er een fel licht door de kamer waarna ze plots verdween.
Met grote ogen en vol angst had ik me meteen naar mijn geliefde gehaast.
Wanneer ik eindelijk bij haar aankwam, had ze me met een verbaasd gezicht aangekeken. Pas toen ik haar zag hield ik opgelucht adem, er was niets gebeurd.
Snel nam ik haar in mijn armen waarna ik meerdere malen haar naam fluisterde. 'Ik hou van je, James.' had ze opeens gefluisterd. Ik glimlachte en kuste haar op haar kruin.
'Ik ook van jou, mijn Angelique.'
En toen gebeurde het.
Haar mooie gezicht vertrok van pijn. Met grote ogen keek ze me aan en opeens begon ze al haar kleuren te verliezen. Haar gezonde huid werd grauw, het zwart van haar haar veranderde in een doffe grijze kleur en van haar prachtige blauwe ogen bleef enkel nog het wit over. Voorzichtig opende ze haar lippen waarna ze zachtjes mijn naam mompelde. Radeloos nam ik haar in mijn armen terwijl ik mijn eerste tranen over mijn wangen voelde stromen en toen... was ze weg, tot stof vergaan, zo opeens. Enkel haar kleding hield ik nog in mijn handen. Ik had me op mijn knieën geworpen en uren gehuild. Niet in staat om zonder haar te leven nam ik een besluit. Ik nam het pistool dat ik altijd bij me hield ter bescherming en stak de loop in mijn mond. Snel kneep ik mijn ogen tot spleetjes waarna ik de trekker overhield. Alles werd zwart.
Ik had moeten sterven.
Het was zo veel beter geweest. Dan zou ik mijn arme Angelique niet steeds de dood in hebben gejaagd, maar nee. Op wonderbaarlijke wijze was ik herrezen.
Ik had er niets van begrepen. Toch probeerde ik me meerdere malen van het leven te beroven, maar steeds mislukte het.
Een keer had ik mezelf willen verdrinken maar ik kwam er al snel achter dat ik niet meer hoefde te ademen. Ook heb ik mezelf van een gebouw geworpen waarna ik er zonder schrammen vanaf kwam. Mezelf neersteken hielp ook niet, aangezien de wonden meteen genazen. Na een lange tijd begon ik zelfs te merken dat ik niet meer ouder werd. Het was dus definitief: ik kon niet meer sterven. Omdat ik niet in mijn eigen dorp kon blijven, ze zouden me anders opsluiten voor hekserij aangezien ik niet ouder werd, doolde ik rond van dorp naar dorp om te overleven.
Het was ongeveer 20 jaar verder, toen plots zij weer verscheen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Deze keer was ze een dochter van de koning. Haar huid was bleker en haar haar was in plaats van zwart, kastanje bruin. Ook haar naam was anders, nu heette ze Angelina. Alleen haar ogen waren nog precies hetzelfde. Ik was meteen naar haar toe gewandeld en net zoals de eerste keer lachte ze verlegen naar me. Dat overviel me met blijdschap waardoor ik mijn vloek weer even vergat. Ik dacht dat ik een tweede kans kreeg. Maar al snel werd ik er terug aan herinnerd toen het weer gebeurde. We hadden maanden afgesproken en er was niets gebeurd. Enkel toen we onze liefde verklaarde gebeurde het. Zo ging het keer op keer. Een keer probeerde ik haar te ontwijken en als ze me toch zag deed ik afschuwelijk tegen haar. Maar zoals ik al had verwacht, hielp het niets. Steeds zag ik haar weer, steeds mooier en mooier, waarna ik haar in mijn armen liet sterven. Net zoals nu. Het is verschrikkelijk, ondragelijk zelfs en het is mijn eigen fout. Moest ik niet zo'n egoïstische kwal zijn geweest, dan was dit nooit gebeurd.
Maar dat was nu te laat.
Ik vermoord haar, keer op keer, enkel en alleen omdat ik van haar hou.