Met grote ogen keek ze naar het water. Het verbaasde haar hoe sierlijk hij erdoor heen bewoog.
Het was warm maar het water zorgde gelukkig voor
verfrissing... Voor haar voeten. Ja, ze hield niet zo van zwemmen, ook al ging ze toch zeker 2 keer in de week naar het openlucht zwembad. Dat deed ze meer voor hem. Ze genoot er altijd van om naar zijn heerlijke gespierde lijf te kijken. Dat had ze hem nog nooit verteld natuurlijk. Dat zou te gênant worden, zeker omdat ze hem al heel haar leven kende. Sinds de kleuterschool zijn ze al onafscheidelijk. Toen ze jonger waren dacht ze helemaal niet zo over hem. Dan ging het allemaal alleen maar om prinsesje en prinsjes spelen, moedertje en vadertje,... enzovoort. Ze glimlachte lichtjes toen ze terug aan die tijden dacht. De jaren hadden haar goed gedaan, en hem ook. Speels wiebelde ze met haar voeten in het water.
Er was wel één probleempje, ook al is het niet echt een probleem. Er is iemand die haar steeds een rode roos stuurt. Wanneer ze bijvoorbeeld iets uit haar locker op school moet nemen licht er soms een prachtige rode roos. Toen dat voor de eerste keer gebeurde had ze stiekem rond gekeken om te zien of ze de "dader" nog kon vatten. De roos had zo fris en fleurig geroken, alsof ze net geplukt was.
Ze had een warm gevoel in haar buik gevoeld. Wanneer ze dan ook de volgende dag er weer één kreeg sloeg haar hart op hol. Ze moest en zou te weten komen wie die persoon was. Ze had het voorval van de bloemen tegen niemand durven zeggen, behalve haar beste vriendin natuurlijk. Zij had gezegd dat de persoon die haar de bloemen stuurde zich zal laten zien wanneer die er klaar voor was.
Nu, 5 weken later, en ze wist nog steeds niet wie het is.
Dat vond ze wel jammer. Maar wanneer ze weer samen met hem was, vergat ze dat allemaal even.
'He Lulu, kom je in het water? Het is heerlijk,' speels wiebelde hij met zijn wenkbrauwen waardoor ze hard begon te lachen.
'Nee,' zei ze al giechelend, 'ik pas.' Verveeld slaakte de jongen een zucht.
'Ah toe nou, je zwemt nooit samen met mij.' met grote puppy ogen kwam hij op haar af. Ze moest toegeven, hij zag er onweerstaanbaar uit.
Zijn nu natte bruine haren glanzen in de zon.
Zijn kastanjebruine ogen zaten vol pret lichtjes en een grijns hing rond zij lippen. De blos op zijn scherpe jukbeenderen maakte het helemaal af.
'Ah toe nou,' smeekte hij terwijl hij steeds dichter kwam. Langzaam vleide Lulu zich weer neer op haar handdoek.
'Ga jij maar leuk met het water spelen Daniel, ik geniet wel van de zon.' terwijl ze zich goed neerlegde hoorde ze hem hard, en dramatisch, zuchten waardoor één van haar mondhoeken omhoog krulde.
Ze sloot haar ogen.
Splasch.
Geschrokken slaakte ze een gilletje terwijl ze snel recht kwam. Toen ze begreep wat er was gebeurt keek ze boos naar zichzelf.
Ze was helemaal nat, Inclusief haar lievelings shortje.
Plots hoorde ze iemand heel hard lachen. Ze hoefde niet eens te kijken, ze wist wel wie het had gedaan.
Snel trok ze het broekje uit om dan vervolgens soepel in het water te springen.
Wanneer ze terug boven kwam kon ze hem niet vinden.
'Kom op Daniel, je hebt je zin. Ik ben in het water. Waar ben je?' terwijl ze andere zwemmer probeerde te ontwijken keek ze verwoed in het rond.
Waar was hij nu.
Plots voelde ze iets tegen haar kuiten kriebelen en voor ze het wist werd ze omhoog gehesen. Weer slaakte ze een gilletje. Onder haar kon ze hem hard horen lachen. Een lach die zeer aanstekelijk was. Terwijl ze op zijn sterke schouders zat probeerde ze er niet af te vallen, ook al wist ze wel dat dan niet zou gebeuren. Daar kende ze elkaar te goed voor. Al lachend dolde ze met elkaar in het water. Ondertussen had hij haar al terug los gelaten zodat hij wat water op haar kon spetteren. Het kon haar al niet meer schelen dat hij haar nat had gemaakt. Ze had, sinds dat ze kinderen waren, nooit meer zo met elkaar omgegaan.
Hijgend zwom ze naar de kant.
'Ben je nu al moe,' ook hij zwom hijgend achter haar aan.
'Ik kan zo nog de hele dag door gaan hoor.'
'Ja jij misschien wel, maar ik niet hoor.'
Snel draait ze zich om en laat even haar handen op de rand rusten voor ze zich omhoog hijst. Wanneer het haar voor de eerste keer niet niet wilde lukken, slaakte ze een geërgerd zucht.
Net wanneer ze het weer wilde proberen voelde ze opeens twee grote handen die haar middel stevig vasthielden. Even schrok ze maar toen ze hem dichter voelde komen durfde ze zichzelf niet meer te bewegen. Twee zachte lippen kwamen dichter bij haar oor een fluisterde: 'Ik help je wel.'
Door de grote brok in haar keel kon ze niet anders dan gewoon knikken.
Voor ze het wist zat ze al op de rand met alleen haar voeten nog in het water. Toen Daniel zichzelf uit het water hees, kwam hij naast haar zitten.
Verlegen bleef ze keek ze naar haar voeten zodat hij niet zag dat ze bloosde.
'En Lulu,' voorzichtig duwde hij met zijn schouder tegen de hare, 'zo erg was dat toch niet.'
Haar mondhoeken krulde omhoog. 'Nee inderdaad, het was best wel leuk.'
'Fijn,' nu glimlachte hij ook. Snel kwam hij recht en stak zijn hand naar haar uit om haar te helpen. Die aanvaarde ze maar al te graag.
Toen ze recht stond wouw ze al naar haar spullen lopen maar dan plots... schoof ze uit.
Een korte kreet ontsnapte uit haar keel. Ze kon de grond snel op haar af zien komen.
Maar voor ze die raakte werd ze opeens vastgegrepen en terug recht gehesen. Haar lichaam drukte nu stevig tegen de zijne. Ze kon de tintelingen in haar buik voelen, en hoe die zich verspreide over haar hele lichaam.
Voorzichtig opende ze haar ogen. Twee bezorgde bruine ogen keken recht in de hare. Haar lippen waren nog maar een paar centimeter van de zijne verwijderd.
'Alles oké,' vroeg Daniel bezorgt. Vlug slikte ze de brok in haar keel weg.
'Ja,' kwam zwakjes uit haar mond.
'Ik laat jou niets overkomen, dat weet je toch,' fluisterde hij voorzichtig terwijl hij haar zwarte haren voor haar ogen uit streek. Haar huid tintelden van die lichte aanraking.
Ze kon het bloed naar haar wangen voelen stijgen. Toen ze naar zijn lach keek wist ze zeker dat ze zou blozen.
Voorzichtig boog hij dichter naar haar toe.
Hoopvol boog zij zich ook naar voren.
Tegen al haar verwachtingen in stopte hij. Snel strekte hij zijn rug en liet haar toen los. Zwaar blozend keek Lulu naar haar voeten. 'Wat is er,' vroeg ze beteuterd.
'Ga je omkleden,' zijn lach was verdwenen. Bang keek ze hem aan waarna hij toch een kleine glimlach tevoorschijn toverde.
'Als je klaar bent kom je naar de cafetaria. Ik wacht daar op jou.' zijn glimlach verdween weer. Hij leek ergens over na te denken. Voor Lulu ook maar iets kon zeggen vertrok hij al.
Bang draaide ze zich om om haar spullen weer te nemen.
Met een droevig gezicht vertrok ze naar de kleedkamers.
Had ze iets verkeerd gedaan?

Met haar hoofd naar de grond gericht, wandelde ze naar de bar. Daar gingen zij en Daniel altijd zitten na het zwemmen. Zonder op te kijken nam ze plaats. Haar tas liet ze naast zich neer ploffen. Pas daarna richtte ze haar blik op. Wat ze toen zag, had ze nooit verwacht. Een boeket vol rode rozen lag vlak voor haar neus. Verbaast keek ze er naar. Met grote ogen keek ze de dader aan. Een brede grijns sierde op zijn gezicht.
'Daniel... Heb jij...,' ze kreeg geen woorden meer uit haar keel. Teder nam hij haar handen vast.
'Ja Lulu, ik weet dat het gek klinkt, maar ik hou van je... Al een hele tijd. Daarom stuurde ik jou ook die bloemen.Ik durfde het je gewoon niet te vertellen. Ik bedoel, stel dat jij niet hetzelfde voelde voor mij dan zou het pas echt gênant worden, en ik wouw je niet verliezen want jij bent alles voor mij. Maar daar net bij het zwembad...'
Snel drukte ze haar lippen teder op de zijne. Eerst kon hij niets anders dan gewoon stokstijf blijven staan, maar al snel zoende hij haar terug. Een explosie van warmte ging door haar heen. Met tegenzin stopte ze en keek ze hem nu vol liefde aan.
'Ik hoopte al dat jij het was.'
Hij glimlachte waarna hij een van de rozen nam en die voorzichtig achter haar oor stak. Langzaam boog hij zich voorover en plantte zijn lippen bij haar oor.
'Ik hou van je, bloempje van me.'