Ο στρατός έρχονταν προς το μέρος μας. Άρχισα να κολυμπάω γρήγορα για να γλυτώσω, αλλά όλοι ξέρουμε πως η βάρκα είναι γρηγορότερη από το κολύμπι ενός ανθρώπου.

"Περίμενε πριγκίπισσα, βάλε τα χέρια σου στον ώμο μου και κρατήσου γερά. Όσο πιο γερά μπορείς για να μην φύγεις" μου είπε και τον κοίταξα με απορία στα μάτια. Δεν καταλάβαινα τι έχει στο μυαλό του. Όταν όμως είδα τον στρατό πίσω μας αμέσως έκανα ό,τι μου είπε. Ίσως ήταν η μόνη λύση. Κάτι θα ήξερε για να το πει.

Φύγαμε πολύ γρήγορα και φοβήθηκα να μην πέσω στην θάλασσα και πνιγώ από την τόση ταχύτητα. "Σταμάτα!" προσπαθώ να πω φωναχτά περίπου για να με ακούσει. Γιατί ένιωθα ότι σιγά σιγά ζαλιζομουν και δεν ήταν καλό γιατί μπορεί να πνιγομουν.

Όταν με άκουσε σταμάτησε και με κοίταξε "Γιατί; Πρέπει να φύγουμε από αυτό το νησί είναι πολύ επικίνδυνο!" μου είπε κι εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

"Δεν θα πάμε πουθενά. Εδώ σε αυτό το νησί είναι οι φίλοι μου...κι άλλοι σαν εμάς. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτούς." Δεν μπορουσα να αφήσω τα παιδιά πισω ξέρω ότι ίσως έκαναν καμία τρέλα αμα καταλάβαιναν ότι δεν γυρνούσα μετά από καιρό και δεν ήθελα να πάθουν τίποτα. Ήταν όσοι πλεον μόνο μου είχαν μείνει μετά από όσους έχασα δεν ήθελα να χάσω άλλους. Έτσι και αλλιώς έκανα τόσο κόπο ώστε να με ακολουθήσει ο Λούκας.

"Εντάξει. Θα πάμε να τους βρούμε και θα φύγουμε. Τώρα που ξέρουν που είσαι θα είσαι εύκολος στόχος για αυτούς. Επιπλέον ο βασιλιάς μεγαλώνει την αυτοκρατορία του μέρα παρά μέρα. Άρα παίρνει και άλλο στρατό και άλλα εδάφη και θα είναι δύσκολο να τον νικήσουμε. Πάρα πολύ δύσκολο."

Και αυτό με τρόμαζε αλλά ήξερα ότι ότι και να γίνει εγώ τον βασιλιά αυτόν θα τον σκότωνα γιατί αυτό ήταν που του άξιζε. Όσο μεγάλη Αυτοκρατορία και να έχει όσο στρατό και να έχει. Δεν θα φοβηθώ. Θα προσπαθώ να φανώ όσο δυνατή μπορώ. Αλλά ήξερα ότι προς το παρον έπρεπε να υποχωρήσω. Έπρεπε να ετοιμαστώ και να εκπαιδευτώ καλύτερα.

"Εντάξει θα φύγουμε μόλις τους βρούμε, αλλά δεν θα απομονωθούμε. Εγώ τον στόχο μου θα τον πετύχω και θα κάνω το χαμένο νησί να ξαναγεννηθεί έτσι όπως ξαναγεννιέται ο φοίνικας. Και ο βασιλιάς θα εξαφανιστεί" είπα χωρίς να πάρω ούτε μια ανάσα έτσι πήγα να πνιγώ όταν τελείωσα τον λόγο μου. 

"Είσαι καλά;" με ρώτησε σοκαρισμένος.

"Ναι μια χαρά μην φοβάσαι" τον ησυχάζω παίρνοντας  βαθιές ανάσες.

"Να τη! Εκεί!" ακούω και ένα πλατί χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια μουμου όταν άκουσα αυτήν την φωνή. Ήμουν σίγουρη σε πιον ανήκε αυτήν η φωνή!

"Παιδιά!!! Πως κι από εδώ;"ρώτησα κοιτώντας τους περίεργη. Μου φάνηκε περίεργο πως με βρήκαν εδώ.

"Οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα στην πόλη" λέει ο Νέστορας.

"Θα έρθεις;" με ρωτάει ο Λούκας.

"Ναι αλλά θα έρθει και το παιδί από εδώ." λέω και δείχνω τον άλλον αλλά τώρα που το σκέφτομαι ...πως να τον λένε.

"Αλήθεια δεν σε ρώτησα πώς σε λένε;" λέω κι αυτός γελάει ενώ ανεβαίναμε στην βάρκα που με αυτήν είχαν έρθει ο Λούκας και ο Νέστορας.

"Το όνομα μου είναι Ριχάρδος! Χάρηκα για την γνωριμία πριγκίπισσα μου" λέει αυτός και οι άλλοι δύο τον κοιτούν σαν χαζά. 

"Ποιος είναι αυτός;" ρώτησε ο Λούκας γεμάτο απορία και ήταν λογική η αντίδρασή του.

"Είναι σαν κι εμάς τους δύο!" απάντησα και αυτός έμεινε να τον κοιτάζει έκπληκτος. 

"Αλήθεια δεν το περίμενα αυτό. Χάρηκα για την γνωριμία" λέει ο Λούκας καθώς προσπαθεί να χαμογελάσει γιατί συχνά είναι κατσούφης και εκνευρισμένος. Βασικά όλα τα συναισθήματα αλλά σπάνια χαμογελάει. Από όσο καιρό τον ξέρω.

Έτσι εγώ και ο Νέστορας σκάσαμε στα γέλια και ο Λούκας έσπρωξε τον Νέστορα στην θάλασσα με αποτέλεσμα όλοι να σκάσουμε στα γέλια ακόμα και ο ίδιος ο Νέστορας όταν βγήκε απο την θάλασσα και στην συνέχεια ξανανέβηκε στην βάρκα. 

"Καλύτερα να γυρίσουμε γιατί θα πεθάνουμε από το κρύο έτσι όπως γίναμε" λέω καθώς ένιωθα από τώρα τι κρυο στα κόκκαλα μου. Απλά ήλπιζα να μην καταντήσω με κρυολόγημα μετά από όλα αυτά.

"Εντάξει. Ξέρω! Ευτυχώς που τα σκέφτηκα όλα και ξέρω που να πάμε για να μην μας δει ο στρατός" λέει ο Νέστορας και εγώ μένω έκπληκτη με αυτό.

"Ωραία τότε θα φύγουμε από εκεί" λέει ο Ριχάρδος και όλοι τον κοιτάνε περίεργα. 

"Τι;;; Θα φύγουμε;;" ρωτάνε και οι δύο σοκαρισμένοι.

"Και πρέπει να ψάξουμε σε όλον τον κόσμο κι δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ πλέον ο στρατός όλος και η πόλη είναι προετοιμασμένη." λέω προσπαθώντας να δικαιολογήσω αυτήν την απόφαση. Γιατί αμα το καλοσκεφτεί κάποιος ήταν η πιο σωστή λυση και η πιο λογική.

Τότε και οι δύο με αγκάλιασαν. "Έχεις δίκιο" λέει ο Λούκας κι εγώ χαμογελάω και το χαμόγελο μου φτάνει ως τα αυτιά. Χαιρόμουν που είχα πείσει και τους δυο.

Ήθελα να τους πω 'παντα έχω δίκιο' αλλά φοβόμουν μην καταλήξω ξανά στην θάλασσα. Δεν έχω τώρα τελευταία καλές εμπειρίες από αυτήν. Και καλυτερα να μην τους προκαλεσω. Έπρεπε να κρατήσω μια ήρεμη στάση απέναντι τους ειδικά τώρα που είναι καλοί μαζί μου.

Πήρα μία βαθιά ανάσα και του κοίταξα. "Άντε κάντε γρήγορα γιατί αλλιώς με βλέπω άρρωστη και αν αρρωστήσω χωρίς τα σωστά βότανα σας βλέπω να με χάνετε για πάντα" λέω και τότε και ο Λούκας και ο Νέστορας είπαν ταυτόχρονα "Σιγά το πράγμα". Κι ύστερα κοιτάχτηκαν και έσκασαν στα γέλια. 

Αυτό στην αρχή με στενοχώρησε αλλά μετά σκέφτηκα την καλή πλευρά του πράγματος που είναι ότι αυτοί οι δύο δεν μαλώνουν αλλά διασκεδάζουν μαζί κι ας είναι με το να με κοροϊδεύουν.

Όποτε απλά δεν σχολίασα μετά από αυτό και τους άφησα να γελάσουν καθώς κοίταξα τον ουρανό και θυμήθηκα εκείνη την καταραμένη μέρα που όλα χάθηκαν αλλά κράτησα τον εαυτό μου να μην κλάψει. Φανηκα δυνατή όπως έπρεπε.

[...]

Πήρα μία βαθιά ανάσα και ξαναέριξα μια ματιά στα πράγματα που πήρα για να βεβαιωθώ ότι δεν έχω ξεχάσει τίποτα.
Άκουσα την πόρτα να χτυπάει και τότε γύρισα να δω μπήκε μέσα ο Λούκας. "Όλα έτοιμα; Τελείωσες;" με ρώτησε.

"Ναι. Μπορείς να πάρεις τώρα την βαλίτσα. Ευχαριστώ και πάλι για την προσφορά σου" λέω και χαμογελάω αχνά. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα σχεδόν τιποτα να παρω μαζι μου. Με όσα είχαν γίνει εκείνο το βράδυ δεν προλαβα να σωσω σχεδόν τίποτα.

Αυτός έρχεται προς το μέρος μου και παίρνει την βαλίτσα καθώς ήταν μια χαρά χαμογελαστός.

Αχ τι ωραίο είναι να έχεις δυνατά αγόρια στην ομάδα σου, να κάνουν όλη την δουλειά για εσένα. Αν και τα πραγματα που είχα δεν ήταν πολλα άρα η βαλίτσα καθόλου βαριά. Αλλά και παλι δεν κουραζομουν καθολου με αυτή του την κίνηση. Άρα ήταν βολικό για εμενα.

Όταν έφυγε από το δωμάτιο γύρισα προς το παράθυρο και είδα το κοριτσάκι που με είχε δει τότε να σκοτώνω τον στρατιώτη να κάθεται εκεί και να με κοιτάει.

Είχα κοκαλώσει. Δεν το περίμενα. Μα πως μπήκε εδώ μέσα; Όλα είναι κλειστά. Ήταν πραγματικα κάτι παράξενο.

Είναι τόσο περίεργο κορίτσι. "Μα πως μπήκες εδώ μέσα;" Ρώτησα έκπληκτη αφου ήταν κάτι λογικό από την μεριά μου να κάνω.

"Δεν σε ενδιαφέρει. " μου λέει κι εγώ την κοίταξα με ύφος αγριεμένο κάπως. Δεν πρεπει να μπαίνει έτσι στα σπίτια. Λογικά και πρεπει να ρωτήσω τι κάνει εδώ και έπρεπε να μου πεις.

"Τουλάχιστον θα πεις τι στο καλό κάνεις εσύ εδώ και πως με βρήκες;" την ρώτησα και η μικρή γέλασε γλυκά και σατανικά ταυτόχρονα. Πραγματικά με έκανε να ανατριχιάσω αυτήν η συμπεριφορά και το γέλιο.

Ααα κάτσε για εφέ όπως της ταινίες. Όταν υπάρχει μια κακιά μπροστά στο παράθυρο και από πίσω της έξω από το σπίτι πέφτει ένα κεραυνός. 

Και γιατί να μην το κάνω θα έχει πλάκα, σαν τις ταινίες. Χαχα

"Θες να μάθεις τι θέλω εδώ;" με ρώτησε με σοβαρό βλέμμα.

Αμέσως άφησα της χαζές σκέψεις στην άκρη και την κοίταξα το ίδιο σοβαρά "Ναι" μετά έφυγε το σοβαρό ύφος από το πρόσωπο μου "Αν δεν ήθελα να μάθω δεν θα σε ρωτούσα έτσι κι αλλιώς. Άρα εσύ τι λες να μην θέλω" λέω και χαμογελάω ελαφρά όταν όμως με κοίταξε με δολοφονικό βλέμμα το χαμόγελο στα χείλη μου σταματησε να υπάρχει και κοπηκε όπως ένα ψαλίδι κόβει ένα χαρτί..

"Πριγκίπισσα" ακουστικε να με φωνάζει ο Νέστορας και δίπλα μου εμφανίστηκε ο Ριχάρδος.

_ _ _ _ _ _ 

Ριχάρδος:

Αγόρι

Ηλικία: 17 χρόνων

Δύναμη- ιδιομορφία: Τρέχει πολύ γρήγορα

_ _ _ _ _ _ 

Κοίταξε το κορίτσι περίεργα. 

"Τι συμβαίνει εδώ;" Με ρωτάει ο Ριχάρδος. Κάτι που ήταν πολυ λογικό να κάνει από μεριά του.

Αμέσως αυτή ανοίγει το παράθυρο και πηδάει. Όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο δεν είδα τίποτα, αυτήν είχε εξαφανιστεί εντελώς ξαφνικά.

Τότε μπήκαν και οι άλλοι δύο στο δωμάτιο. "Τι έγινε εδώ" ρώτησε ο Λούκας.

"Δεν ξέρω αυτό περιμένω να ακούσω κι εγώ" λέει ο Ριχάρδος και σταυρώνει τα χέρια του και με κοίταξε επίμονα σαν να λέει 'ομολόγησε'.

"Δεν ξέρω, ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά. Αν και ήταν περίεργο γιατί όλα ήταν κλειστά και δεν ξέρω πως και απο που μπήκε" είπα την αλήθεια.

"Αυτό δεν γίνεται.. άρα ψεύδεσαι. Θα πεις τι έγινε αλήθεια και ποιά ήταν αυτή;" Με ρώτησε.

Και δεν καταλάβαινα γιατί να έλεγα ψέματα και να πιστευει κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν εγώ είμαι αυτήν που απειλούμε κυρίως.

"Μα αλήθεια λέω" φωνάζω αλλά λίγο πιο ελαφρά και αυτός με κοίταξε δύσπιστος.

"Τι συμβαίνει εδώ ρε παιδιά; Δεν λέτε και σε εμένα να καταλάβω;" λέει ο Λούκας.

"Θυμάσαι το κορίτσι απο εκείνη την νυχτα που σε γνώρισα που εκείνη εμφανίστηκε αφού είχε γίνει ότι έγινε; Αυτό το κορίτσι εμφανίστηκε μαγικά εδώ μέσα στο δωμάτιο.. Του εξηγώ τόση ώρα αλλά δεν καταλαβαίνει." λέω προσπαθώντας να βρω έναν μάρτυρα μπας και ο άλλος σταματήσει να με βγάζει ψεύτρα.

"Τι ήταν αυτή εδώ και τι ήθελε;" με ρωτάει ο Λούκας σοκαρισμένος και ήταν μια πολυ λογική αντίδραση από μεριά του.

Τον πλησιάζω λίγο "Πρώτων ηρέμησε" λέω και αυτός κουνάει θετικά το κεφάλι και παίρνει μια ανάσα. "Τώρα πες " μου λέει και ήρθε η σειρά μου να πάρω μια βαθιά ανάσα.

"Ξέρεις δεν έχω ιδέα γιατί." Λέω και γουρλωσε τα μάτια. Λογική για μια ακόμα φορά η αντίδραση αλλά αυτήν ήταν δυστυχώς η αλήθεια. Δεν ξέρω τι θέλει αυτήν η μικρή από εμένα

"Και γιατί με προετοίμαζες να ηρεμήσω;" με ρωτάει και αμέσως παραξενευτηκα.

"Όχι απλά ήσουν σοκαρισμένος μόλις έμαθες ότι ήταν εδώ και για αυτό σου είπα να ηρεμήσεις. Και όταν πήγε να μου πει τον λόγο της επίσκεψης της τότε ήρθε ο Ριχάρδος εδώ και την έκανε να φύγει τρέχοντας. Βασικά πηδώντας από το παράθυρο και μετά εξαφανίστηκε." Λέω και μετά από μια τόσο μεγάλη πρόταση που την είπα χωρίς σταματημό, σταμάτησα και πήρα μία βαθιά ανάσα. Στην συνέχεια απλά προπαθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου για το περίεργο γεγονός ότι ένα μικρό περιεργο κορίτσι με ακολουθεί.

"Ωραία δεν πειράζει. Πρέπει να φύγουμε" λέει ο Λούκας σαν να μην είχε γίνει ότι προηγήθηκε πριν μερικά λεπτά..

Μόλις ολοκλήρωσε την φράση του πηγε προς την πορτα του δωματίου που εκεί ήταν απλά ο Νέστορας καθώς είχε ακουμπήσει ελαφρά το σώμα του πανω στην μισάνοιχτη πορτα.

Είδα που έριξε ένα βλέμμα προς τον Νέστορα αλλά μετά συνέχισε και βγήκε από το δωμάτιο. Τοτε γυρισε ο Νέστορας και μας κοίταξε αλλά φαινόταν λίγο χαμένος στον κόσμο του αλλά δεν το σχολίασα.

"Αντε παμε μπορεί να ειδοποιήσει κανέναν και μετά να μπλέξουμε πολυ άσχημα και αν απειληθεί η ζωή μας. Άντε λοιπόν παμε γρήγορα στην βάρκα" προτίνει ο Νέστορας και εγώ με τον Ριχάρδο που ήμασταν μέσα στο δωμάτιο κουνισαμε καταφατικά το κεφάλι μας καθώς συμφωνήσαμε μαζί σου αφου είχε δίκιο.

Πιστεύω να σας άρεσε. Πως σας φάνηκε;

Γεια σας! Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο! Καλή συνέχεια!❤