Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα πολλα δέντρα γύρω γύρω που σημαινει οτι βρίσκομαι ακόμα στο δάσος. Έτσι κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο αλλά βασισμένο στην πραγματικότητα. Πάντως όλο αυτό με είχε τρομάξει για τα καλά. Ήταν ένα όνειρο πολυ πραγματικο που το ένιωσα έντονα σαν να το ζουσα εκείνη την στιγμή.

Από ότι καταλαβαίνω καθημερινά ότι όσα έχουν συμβεί αυτές τις 2 μέρες με έχουν επηρεάσει πολυ. Και δυστυχώς όχι θετικά. Μα δεν ξέρω πως να το διορθωσω αυτό. Απλά ελπίζω κάποια στιγμή να μην με βασανίζουν οι σκέψεις μου τοσο πολυ.

Κοίταξα το μπούτι μου εκεί που με είχε τσιμπήσει το φίδι. Η περιοχη εκείνη που με τσίμπησε το φίδι ήταν τυλιγμένο με διάφορα χόρτα. Όταν τα είδα αυτά ξαφνιαστηκα. Ήμουν σίγουρη ότι δεν τα είχα βάλει εγώ εκεί. Δεν ξέρω πως εμφανίστηκαν αυτά εκεί πάνω. Αμέσως όμως σκέφτηκα και αναρωτήθηκα ποιος θα μπορουσε να το κάνει αυτό για να με βοηθήσει. Το μόνο που ήξερα όμως ήταν οτι ήταν καλό.

Γύρισα προς τα αριστερά μου το κεφάλι μου και είδα τον τύπο με την άμαξα από πριν εκείνον που κανονικά είχε τρέξει να φυγει μακριά μου αλλά τώρα ηταν εδώ και στεκόταν δίπλα μου. Και αυτό αποτέλεσε την επόμενη περιεργη έκπληξη. Δεν περιμενα να τον δω. Για αυτό αμέσως τινάχτηκα και πήγα προς τα πίσω λίγο βιαστικά.

"Παρά λίγο να πάθω καρδικό." ξεφώνισα. Έβαλα την παλάμη μου στο στήθος μου στην περιοχή πάνω από την καρδιά μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Η έκπληξη που τον είχα δει εκεί ήταν τόσο μεγάλη και δεν θα μπορούσα να την περιμενω με τίποτα.

"Συγνώμη δεν το ήθελα αυτό. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Ηρέμησε." λέει χαλαρός καθως αφήνει απο τα χέρια του ένα κλαδακι με το οποιο επαιζε και μόλις τελείωσε αυτό που είπε και αφου άφησε το κλαδακι κάτω τότε σηκώθηκε κι αυτός γιατί καθόταν πανω σε μια μεγάλη και χοντρή ρίζα ενός γερικου δέντρου.

"Πώς και γύρισες πίσω και με προστατέψες; Αν υποθετο σωστά ότι εσυ βοήθησες με το τσιμπιμα του φιδιού. Εσύ ήθελες να φύγεις μακριά μου για να σωθείς." τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια για να ακούσω την απάντηση του που ειλικρινά ήμουν πολυ περιεργη να δω τι θα πει.

"Δεν ήθελα να αφήσω ενα κορίτσι μόνο του σε ένα μέρος που δεν το ξέρει. Και μάλιστα ενώ είχε τσιμπηθεί από φίδι και η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο" μου λέει εντελώς ήρεμος.

"Α,α ναι τι έγινε, γιατί δεν πέθανα από το δηλητήριο του φιδιού;" λέω καθώς το βλεμμα πεφτει πανω στα χόρτα που ήταν τυλιγμενα στο μπούτι μου.

"Έβγαλα το δηλητήριο από μέσα" λέει και τον κοίταξα έκπληκτη. Καθώς εγώ αμέσως απέκτησα καινούργια απορία και για αυτό αμέσως εκαναν κίνηση να τον ρωτήσω τι εννοεί με αυτό.

"Πώς το έκανες αυτό;"ρωτάω. Μέσα μου απλά ένιωθα ότι έπρεπε να ακούσω όπως και διποτε αυτήν την απάντηση.

"Θες αλήθεια να μάθεις; Δεν νομίζω να σου αρέσει" μου λέει και εγώ σοκαριζομαι με την απάντηση που μου έδωσε.

"Πες μου αμέσως" φωνάζω καθώς κάνω ένα βήμα πίσω αλλά δεν ξέρω για ποιον λόγο και τον κοίταξα στα μάτια. Πλέον δεν μπορουσα να σκεφτώ τι θα μπορουσε να είχε κάνει. Και αυτό με πλημμυριζε με περισσοτερη αγωνία.

"Ρούφηξα το δηλητήριο με προσοχή χωρίς να το καταπιω αφαιρώντας το από την πληγη. Έτσι τώρα είσαι ζωντανή" μου λέει και ηρεμώ.

"Εντάξει. Σιγ...." για ένα λεπτό τι είπε τώρα ότι μου ρούφηξε το δηλητήριο από...από το μπούτι μου.

Αμέσως ένιωσα να γίνομαι κατακόκκινη μπορουσα να το καταλάβω και αυτός άρχισε να γελάει με την αντίδραση μου. "Καλά τώρα το κατάλαβες εσύ;" μου λέει μέσα από τα γέλια του που ίσα ίσα μπορουσε να καταλάβει κάποιος τι είπε.

Αμέσως γονάτισα και υποκλίθηκα σε αυτόν όπως κάνουν οι σκλάβοι στα αφεντικά τους ή οι υπήκοοι στον βασιλιά. Ξέρω δεν ήταν πρέπον για μια πριγκιπισσα αυτό αλλά είχα τρόπους έπρεπε να τον ευχαριστήσω γιατί χωρίς αυτόν μπορεί να ήμουν ήδη νεκρή.

"Ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή. Θα σου το χρωστάω αυτό." Λέω και το γέλιο του κόπηκε από απότομα.

Σήκωσα το βλέμμα μου να τον δω είδα ένα βλέμμα σχεδόν σοκαρισμένο. Και λογικό να μην το περιμενε αυτό αλλά πραγματικα δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν ήταν αυτός εδώ να με σώσει απο το τσιμπημα του φιδιού. Ίσως ήμουν και εγώ στους ουρανους με τους δικους μου και τους φίλους μου. Μετά παρατηρησα ότι το πρόσωπο του γαληνεψε και χαμογέλασε.

"Ωραία αφού μου χρωστάς θα ήθελα να κάνεις κάτι για εμένα."λέει και ανακάθισα και τον κοίταξα στα μάτια. Περίμενα να δω αλήθεια τι θέλει από εμένα για αυτό που έκανε ως αντάλλαγμα "Τι είναι αυτό που θες;"

"Να με αφήσεις ήσυχο και να μην με ξαναενοχλήσεις." μου είπε και η απάντηση του με στεναχώρεσε. Αλλά του χρωστουσα την ζωή μου άρα το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να συμφωνήσω μαζί του.

"Εντάξει όπως θες. Θα σε αφήσω ήσυχο." λέω και αναστεναζω καθώς σηκώνομαι γυρνάω πλατη και πάω να φύγω αλλά το χέρι του με σταματάει.

"Πλάκα κάνω." μου λέει και ένα μεγάλο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλια μου.

"Θέλω να μου πεις τα πάντα για την καταστροφή από του νησιού μας." μου λέει και τότε ξαφνικά το χαμόγελο μου εξαφανίζεται. Ήξερα πως αυτό θα πονεσει πραγματικα πολυ..

Ναι μεν είναι θετικό γιατί αυτό δείχνει να νοιάζεται για το χωριό που γεννήθηκε αλλά και αυτό με λυπεί γιατί υπάρχουν τόσο άσχημες αναμνήσεις που τραυματιζουν την καρδιά μου.

Καθίσαμε κάτω στο χώμα ξανα και αρχησα να του λέω κάθε τι που συνέβει με λεπτομέρειες έτσι όπως τα έζησα μέσα από τα μάτια μου. Δεν μπορουσα να κάνω και αλλιώς του το χρωστάω ότι αυτήν την στιγμή εγώ ακόμα ζω. Για αυτό έκατσα να το υπομείνω όλο αυτο.

Σε όλη την ιστορία ένιωθα δάκρυα να κυλάνε στο μάγουλο μου. Μόλις τελείωσαν όλα όσα είχα να του πω τότε άρχισα να κλαίω. Δεν μπορουσα να κρατηθώ άλλο όλο αυτο με πονουσε πραγματικα πολυ. Όλες αυτές οι αναμνήσεις μου με κανουν να θέλω να κλάψω συνέχεια.

"Σ-συγνώμη που με βλέπεις να κλαίω" λέω μέσα από τα κλάματα μου. Δεν πήρα απάντηση. Προσπάθησα να δω με τα δάκρυα στα μάτια μπροστά μου ευτυχώς ήταν εκεί δεν είχε φύγει.

Άρχισα να σκουπίσω τα δάκρυα μου και τότε ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν απαλά. Το κεφάλι μου ήταν πάνω στο στήθος του καθώς το πιγούνι του ήταν πάνω στο κεφάλι μου. Δεν περιμενα να κάνει μια τέτοια κίνηση. Είχα μείνει εκπληκτη αλλά ταυτόχρονα ενιωσα κάπως να κοκκινιζω. Δεν ξέρω γιατί μα το σίγουρο είναι ότι αυτή η κατάσταση με κάνει να νιώθω κάπως άβολα.

"Ηρέμησε" μου λέει καθώς αφήνει το κράτημα του και με κοιτάει στα μάτια. "Έχεις περάσει πολλά και πάρα πολύ σκληρές καταστάσεις που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Να ξέρεις πως εγώ θα είμαι δίπλα σου και θα σε ακολουθήσω..." μόλις το άκουσα αυτό χαμογελασα ελαφρά γιατί ένιωσα ότι είχα επιτυχει έναν απο τον στόχο μου. Πετάχτηκα να τον αγκαλιάσω αλλά αμέσως με σταμάτησε με το χέρι του και έτσι ξανακάθισα πίσω.

"Αλλά να ξέρεις πως δεν θα παίρνω διαταγές από εσένα απλά θα σε ακολουθήσω και θα σε βοηθήσω. Επίσης θα σε προστατεύω από τους κινδύνους." μου λέει και εγώ του χαμογελάω γλυκά λέγοντας "Ευχαριστώ." Τουλάχιστον όλο αυτο με έκανε να ξεχαστώ λίγο από την προηγούμενη αφήγηση που μου διέλυσε την καρδιά. Έτσι θέλησα και σκουπισα κάθε δάκρυ από τα μάτια μου γιατί δεν χρειαζόταν πλεον να υπάρχουν εκεί. Έπρεπε να δείξω δυνατή.

Τότε ήρθε η απάντηση από αυτόν "Παρακαλώ! Εγώ εσένα θέλω να σε δω χαρούμενη γιατί έχεις περάσει πολλά. Απλά να ξέρεις ότι αν γίνεις ξανά ενοχλητική θα φύγω" μου λέει και τον κοιτάω περίεργα.

"Πότε εγώ ήμουν ενοχλητική και δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο; Αν ήταν αλήθεια θα το θυμόμουν ξεκάθαρα" λέω προσπαθώντας να σκεφτώ ποτέ εγώ ήμουν ενοχλητική.

"Καλά με κοροϊδεύεις τώρα;" Μου απαντά κάπως σοβαρά αυτήν την στιγμή και καταλάβαινες ότι ήταν στα προθυρα να θυμωσει αλλά εγώ πραγματικα δεν θυμώνουν ετσι του απάντησα "Όχι. Αλήθεια λέω, δεν θυμάμαι."

"Στην αρχή με το που με είδες δεν με αφηνες με τίποτα ήσυχο." Με το που τελείωσε αυτήν την πρόταση κατάλαβα αμέσως τι εννοεί και είχε απόλυτο δίκιο. Έτσι ένιωσα λίγο χαζη μέσα από αυτό. Αλλά έπρεπε να το κάνω. Αν δεν το έκανα δεν θα κατέληγα εδώ και δεν θα κατάφερνα τον στόχο μου. Καμιά φορά η επιμονή κάνει καλό.

"Έχεις δίκιο αλλά δεν το έκανα επίτηδες! Να ξέρεις πως αν βάλω κάτι στο μυαλό μου αν δεν το πετύχω δεν τα παρατάω με τίποτα ακόμη και με κίνδυνο την ίδια μου την ζωή." λέω και αυτός κουνάει καταφατικά το κεφάλι. Περιμενα ότι θα το είχε καταλάβει αυτό.

"Το διαπίστωσα αυτό καθόλη την διάρκεια αυτήν και κυρίως..." λέει ρίχνοντας μια ματιά στο μπούτι μου εκεί που με είχε δαγκώσει το φίδι. Είχα καταλάβει τι ήθελε να πει και χωρίς να συνεχίσει την πρόταση του μέχρι το τέλος.

"Καλύτερα να πηγαίνουμε γιατί ο φίλος μου θα ανησυχεί." λέω καθώς σκέφτηκα ότι και ο Νέστορας θα περιμενει.

"Εντάξει. Πάμε." Μου απαντάει κουνωντας θετικά το κεφάλι του και σηκωθήκαμε και οι δυο σχεδόν την ίδια στιγμή.

Πήγαμε εκεί που με είχε βρει γιατί δεν είχα ιδέα που ήταν το σπίτι μου. Ούτε καν κάτι για σημάδι. Δεν ήξερα καθόλου τον δρόμο και δεν τον θυμόμουν καθόλου. Για να δείτε πόσο ενδιαφέρθηκα για το που θα πάω να μείνω.

Αλλά δεν ήταν εκεί ο Νέστορας έτσι έπρεπε να περιμένω.

"Ποιο είναι το όνομα σου;" τον ρωτάω ξαφνικά και τον είχα πως ξαφνιαστηκε δεν περιμενε μια τέτοια ερώτηση.

"Λουκάς." μου λέει μετά ήρεμα και μου χαμογέλασε.

"Πολύ ωραίο όνομα. Ξέρεις έτσι λέγανε τον Θείο μου. " λέω καθώς του χαμογελώ ελαφρά. Αλλά προσπαθησα να μην θυμηθώ τι συνέβει γιατί θα κατέληγα να κλαίω ξανά. Ωστόσο ίσχυε ότι το όνομά του ήταν πολυ ωραίο.

"Που είναι ο φίλος σου;" με ρωτάει για να αλλάξει την συζήτηση μάλλον κατάλαβε πως ειχα νιώσει εκείνη την στιγμή σαν να κατάλαβε ότι η καρδιά μου πόνεσε λίγο όταν άκουσα αυτό το όνομα. Ωστόσο φάνηκα δυνατή έτσι έπρεπε να κάνω. Αυτό ήταν το σωστό.

"Δεν ξέρ..." πήγα να πω και τότε ακούστηκε μια αντρική βαριά και άγνωστη φωνή από πίσω μου να λέει "Γεια σας, τι κάνετε ξημερώματα εδώ πέρα"

Από αυτό που είπε κατάλαβα ποιος είναι πιθανόν να είναι έτσι κάλυψα περισσότερο το πρόσωπο μου με την κουκούλα και γύρισα για να βεβαιώσω την υποψία μου.

Και ναι είχα δίκιο ήταν ένας στρατιώτης και αμέσως κάλυψα καλύτερα το πρόσωπο μου.

Φαινόταν άγριος και επικίνδυνος με μια μεγάλη ουλή στο μάτι και στα αριστερά του ήταν μέσα σε μια θήκη ένα σπαθί. Μόνο στην όψη του η καρδιά μου χτυπουσε όλο και πιο γρήγορα. Απλά Ήλπιζα όλα να πανε καλα και αν μην με ανακαλύψει. Γιατί αμα με ανακαλυπτε την είχα πατησει για τα καλά.

"Περιμένω μία απάντηση" είπε ο στρατιώτης με μια άγρια και βαριά φωνή που έκανε το σώμα μου να να παγώνει από τον τρόμο και ξεροκατάπια. Η κατάσταση ήταν πραγματικα δύσκολη.