Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που θες να μου πεις;" λέει ο Νέστορας.

Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να του το πω, γιατί μπορεί ο κίνδυνος να μεγαλώσει αλλά για να με ακολουθήσει πρέπει να ξέρει όλη την αλήθεια για εμένα.

Έτσι κι αλλιώς κάποτε θα το μάθει. Και αν πάει να κάνει κάτι τρελό για αυτό έχω δύναμης για να τον σταματήσω.

"Πρέπει να ξέρεις ποιον θα ακολουθήσεις γιατί αν μάθεις την αλήθεια μπορεί να αλλάξεις γνώμη." λέω και αυτός ανασηκώνει το φρύδι του.

"Τι συμβαίνει; Έχω μπερδευτεί. Τι είναι αυτά που λες; Δεν καταλαβαίνω." είπε ο Νέστορας όπως περίμενα. Δεν ήξερα πως να του το θέσω. Ήταν πραγματικά δύσκολο για εμένα αυτό.

"Λοιπόν. Εσύ αν έβλεπες αυτήν την στιγμή ένα από τα δήθεν τέρατα που νίκησε ο βασιλιάς τι θα έκανες;" θέλω να σιγουρευτώ λίγο στην αρχή για να καταλάβω τι θα κάνει όταν μάθει την αλήθεια και να δω αν πρέπει να του την πω ή όχι.

"Κοίτα πάντα ήθελα να γνωρίσω ένα για να δω πως είναι. Αλλά λογικά για να το λέει ο βασιλιάς θα είναι πολύ επικίνδυνα." απαντάει ο Νέστορας στην ερώτηση μου. Ήταν κάτι που με εξέπληξε και δεν περιμενα να γίνει. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι κάποιος άνθρωπος θα απαντουσε έτσι.

"Και αν τυχαία γνώριζες ένα και δεν ήταν κακό τέρας τι θα έκανες;" ρωτάω γιατί ήθελα να δω τις αληθινές του προθέσεις

"Πρώτων δεν θα το εμπιστευόμουν εύκολα γιατί ξέρω ότι είναι τέρας και δεν ξέρω τις αληθινές του προθέσεις. Αλλά έτσι όπως μου τα λες όλα αυτά μοιάζει λες και ξέρεις κάποιο και θέλεις να μου πεις κάτι για αυτά." με κοιτάει με σιγουριά ότι θα απαντήσω πάνω σε αυτό το θέμα.

Ήμουν σίγουρη ότι μέσα από αυτές τις ερωτήσεις ίσως καταλάβαινε κάτι. Όμως δεν είμαι σίγουρη άμα του το πω. Δεν ξέρω τι τροπή θα πάρει το πράγμα. Είναι επικίνδυνο. Μπορεί να χάσω την ζωή μου αν δεν είμαι προσεκτική.

Πήρα μία βαθιά ανάσα και τον κοίταξα στα μάτια "Λοιπόν θυμάσαι την πριγκίπισσα που ξέφυγε από τους στρατιώτες και την χάνουν;"

"Ναι θυμάμαι" λέει και με κοιτάει με ένα βλέμμα σαν να λέει 'άντε πες αυτό που θες να τελειώνουμε'. Και ναι είχε δίκιο όσο και να τα γυροφέρνω τα πράγματα στο τέλος θα το μάθει με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.

"Λοιπόν δεν είναι κάτι το τόσο σημαντικό για εμένα αλλά για εσένα μπορεί, οπότε κοίτα να συγκρατήσεις τα νεύρα αν έχεις όταν μάθεις την αλήθεια για εμένα" λέω και το χέρι μου αρχίζει να τρέμει και προσπάθησα να το σταματήσω κρατώντας το για να είναι ήρεμο.

Για κάποιο λόγο φοβάμαι για το τι θα συμβεί μετά από αυτήν την συζήτηση. Το 90% είναι ότι θα έχει κακό αποτέλεσμα και το υπόλοιπο 10% είναι μόνο το θετικό. Αλλά πρέπει να ξέρει γιατί δεν θέλω να δημιουργήσω νέο φίλο και αν μάθει την αλήθεια να τον χάσω.

Κάποιος άλλος στην θέση μου ίσως δεν θα το έκανε αλλά εγώ θα τα κάνω γιατί πάντα θέλω να κάνω το σωστό.

Και το σωστό είναι ο Νέστορας να μάθει όλη την αλήθεια για εμένα.

Όμως την σκέψη μου την σταμάτησε η φωνή του Νέστορα "Νομίζω κατάλαβα τι θέλεις να πεις!" λέει και τινάχθηκα.

Μα πως γίνεται να κατάλαβε και να αντιδρά έτσι. Λογικά λάθος κατάλαβε και πρέπει να του το πω για να μην δημιουργηθεί κανένα μπέρδεμα και μετά ποιος ξεμπερδεύει.

"Νομίζω ότι κατάλαβες λάθος και πρέπει να σου εξηγήσω και λοιπόν αυτό θα κάνω. Άκου προσεκτικά δεν ξέρω τι κατάλαβες ή τι πιστεύεις αλλά εγώ ξέρ..." έβαλε το χέρι του στο στόμα μου και σταμάτησε τον λόγο μου.

Τον κοίταξα περίεργα καθώς αναρωτιόμουν τι άραγε προσπαθεί να πετύχει με αυτή του την κίνηση. Ήμουν απλά μπερδεμένη δεν τον καταλαβαίνω. Ποτε δεν κατάλαβα τους ανθρώπους χωρίς δυνάμεις.

Πήγα να βγάλω το χέρι του από το στόμα μου αλλά με σταμάτησε με το άλλο χέρι του και με έκανε να τον ξανά κοιτάξω μέσα στα μάτια γεμάτο περιεργεια.

"Ξέρω πως είσαι η πριγκίπισσα που απέμεινε από το βασίλειο που ο βασιλιάς μας προσπάθησε να καταστρέψει" μόλις το άκουσα ξαφνιάστηκα.

Δεν περίμενα να το έχει καταλάβει και να ήταν τόσο έξυπνος και κυρίως δεν κατάλαβα πως γινόταν να είχε μια τόσο απλή αντίδραση.

Τότε έβγαλε με απαλές κινήσεις το χέρι του από το στόμα μου ενώ εγώ είχα μείνει άναυδη να τον κοιτάω και ήμουν ξαφνιασμένη την ίδια στιγμή.

"Και τι, αυτό έχεις μόνο να πεις;" Λεω περιμένοντας απάντηση.

"Ναι αν είχα κάτι παραπάνω θα το έλεγα ποιο πριν. Τώρα δεν έχω κάτι" λέει.

"Μα πως είναι δυνατόν να είσαι τόσο ψύχρεμος; Δεν τρόμαξες ούτε λίγο;" φωνάζω γιατί αυτό δεν το περίμενα με τίποτα.

"Περίμενα να με φοβηθείς" και αυτήν την φορά το λέω με χαμηλότερο τόνο στην φωνή καθώς κοίταξα κάτω και έσφιξα το χέρι μου.

Τοτε άκουσα κάτι που δεν το περίμενα με τίποτα. Και τι ήταν αυτό; Ήταν γέλιο. Ήταν το γέλιο του Νέστορα.

Αμέσως τον κοίταξα με μάτια γεμάτα έκπληξη.

"Μα που το βρήκες το αστείο και γελάς;" τον ρωτάω καθώς ένιωθα έτοιμη να δακρυσω χωρίς να μπορέσω να καταλάβω το γιατί.

"Δεν το κατάλαβες;" είπε αυτός.

Αλλά τι θέλει να καταλάβω; Έχω μπερδευτεί τόσο πολύ αυτήν την στιγμή.

"Όχι δεν καταλαβαίνω. Νομίζω ο καθένας στην θέση μου δεν θα καταλάβαινε αυτό το ξαφνικό γέλιο που σε έπιασε."

Σταμάτησε να γελάει και πήρε μια βαθιά ανάσα. Με πλησίασε και είπε "Δεν έχω κάποιο λόγο να σε φοβηθώ. Έτσι κι αλλιώς είσαι απλά ένα κορίτσι"

Όταν το άκουσα ψηλοθύμωσα αλλά δεν το έδειξα απλά πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήταν λες και είχε ξεχάσει κιόλας ποια είμαι. Έτσι απάντησα "Δεν είμαι ένα απλό κορίτσι. Είμαι ένα κορίτσι με δυνάμεις. Διαφορετική από όλα τα κορίτσια που έχεις συναντήσει έως τώρα."

Αυτός χαμογέλασε γλυκά και μου ειπε "Δεν με πειράζει. Είμαι διατεθειμένος να σε ακολουθήσω ακόμα κι έτσι. Ίσα ίσα θα έχει περισσότερη δράση. Τι έχεις σκεφτεί για να κάνουμε πρώτα;"

Όταν άκουσα αυτά τα λόγια εγώ έμεινα ήταν κάτι που δεν περιμενα να ακουσω. Ήταν σαν να έχει πάρει απόφαση να με τρελάνει ή να με μπερδέψει δεν ξέρω αλήθεια τι να πω με όσα άκουω. Τότε σκέφτηκα σκέφτηκα ότι για να τα πέρνει τόσο απλά χωρίς να κάνει χαμό ίσως έχει δυνάμεις έτσι του ανταποκρίθηκα "Έπρεπε να το περιμένω από την αρχή πως θα διαφέρεις από τους άλλους. Και ότι είσαι πιο περίεργος. Μήπως έχεις κι εσύ δύναμη;"

"Λες. Αυτό θα ήταν τόσο cool. Μμμ τι δύναμη λες να έχω. Ίσως να ...."

Δεν τον άφησα να ολοκληρώσει τον σκούντηξα να σταματήσει. "Μη λες βλακείες. Με αυτά που είπες κατάλαβα ήδη την απάντηση στην ερώτηση που σου έκανα."

Τότε πήρε λίγο πιο σοβαρό υφος και είπε "Κι εγώ σου είχα κάνει μια ερώτηση και δεν έδωσες απάντηση"

Άμεσος παραξενευτηκα και τον ρώτησα"Τι ερώτηση μου έκανες εσύ;"

Γέλασε ίσα ίσα ελαφρά για λίγο και απάντηση στην ερώτηση μου μετά "Στη ερώτηση: Τι σκέφτεσαι να κάνουμε πρώτα."

Αμέσως μπήκα δε σκέψη και εγώ. Να πω την αλήθεια δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω πρώτα αλλά η ερώτηση που είχε κάνει ήταν αλήθεια κάτι που έπρεπε να σκεφτώ και εγώ και να δώσω μια απάντηση στον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι απλά πήρα ένα σκεπτικό υφος καθώς χάθηκα στις σκέψης μου. Τότε πήρα μια απόφαση κάτι που εγώ πίστευα ότι θα ήταν καλό και έτσι γύρισα και του είπα αποφασισμένη πλέον "Λεω να βρω ανθρώπους που έχουν δυνάμεις για να ξαναφτιάξω το έθνος μου."

Ήταν σειρά του να κάτσει σκεπτικός από ότι είδα. Αλλά μου έδωσε μια απάντηση στο λόγο μου συντομα"Δηλαδή τι θα κάνουμε θα τριγυρνάμε στο δρόμο και θα φωνάζουμε 'οποιος από εδώ έχει δυνάμεις ας έρθει μαζί μας'; Αυτό ακούγεται πολύ τρελό και η κατάληξη που θα έχει είναι εμάς τους δύο νεκρούς. Τώρα με ποιον τρόπο δεν ξέρω." αμέσως του έδωσα μια μπουνιά στο μπράτσο για να σταματήσει να λέει χαζομάρες. Αλλά ήξερα πως είχε δίκιο σε αυτά που έλεγε.

"Δεν ξέρω δεν έχω σκεφτεί ακόμα τον τρόπο αλλά θα τον σκεφτώ σύντομα." του απάντησα γιατί δυστυχώς αυτή ήταν η αλήθεια.

"Αλλά θα είναι επικίνδυνο με τόσο στρατό που έχει γεμίσει όλη αυτή η χώρα. Άμα σε καταλάβουν θα κινδυνέψουμε πολύ. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί." Αποκρίθηκε και ειχε απόλυτο δίκαιο.

"Συμφωνώ απόλυτα" λέω και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε για να μην μας καταλάβει ο στρατός, να μην με καταλάβει ο στρατός. Πρέπει να σκεφτώ κάτι σύντομα και γρήγορα. Όσο αργώ το κάνω πιο επικίνδυνο.

[...]

"Φοβάμαι" λέω καθώς τινάζομαι από το κρεβάτι μου.

Μαζεύω τα πόδια μου και τα αγκαλιάζω με τα χέρια μου καθώς κρύβω το πρόσωπο μου πάνω στα γόνατα μου.

Άρχισαν τα μάτια μου να δακρύζουν τα μάγουλα μου και τα γόνατα μου έγιναν υγρά.

Ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει την πλάτη μου. "Ηρέμισε" ακούστηκε. Είχα καταλάβει κατευθείαν ποιος ήταν. Ήταν ο Νέστορας. Έτσι κι αλλιώς μόνο αυτός ήταν μέσα σε αυτό το μικρό σπίτι με τρια μόνο δωμάτια-χώρους. Μία κουζίνα ένα καθιστικό και ένα υπνοδωμάτιο. Ήταν πραγματικά ένα μικρό σπίτι αλλά αφου μέχρι τώρα έμενε μόνος ο Νέστορας και του έφτανε και αυτό μπορεί να κάνει είναι εντάξει. Ας ήμαστε ευγνώμονες ακόμα και για αυτά τα λίγα.

"Σ-συγνωμη" προσπαθώ να πω και να τον δω με δάκρυα στα μάτια.

Τον παρατήρησα χαμογελούσε "Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη. Δεν έκανες κάτι."λέει και πέρνει ενα λυπημένο ύφος. "Τι συνέβει ; Γιατί κλαίς; Τι φοβάσαι;" Με ρωτάει και με της ερωτήσεις του αυτές αναστέναξα και προσπάθησα να του εξηγήσω όσο ποιο ήρεμη μπορουσα. "Το παρελθόν. Φοβάμαι και κλαίω για το παρελθόν. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις του φίλους σου και τόσους πολλούς ανθρώπους που γνωρίζεις και καθήκον σου είναι να του προστατεύεις να πεθάνουν μπροστά στα μάτια σου. Όλα αυτά με κυνηγάνε. Δεν μπορώ να ηρεμήσω ούτε στον ύπνο μου" λέω ήρεμα και σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου.

"Το ξέρω είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις ούτε εγώ θα το άντεχα όλο αυτό. Μα πρέπει, για να συνεχίσεις και να κάνεις το επόμενο βήμα στην ζωή." έτσι μου είπε. Και ναι έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω και ακατόρθωτο να ξεχάσω. Ένιωθα απλά χαμένη και διαλυμένη ταυτόχρονα.

Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Πήρα ένα ποτήρι, το γέμισα με νερό και άρχισα να πίνω. Ένιωθα τον λαιμό μου στεγνό σαν πέτρα, σαν να είχα καταπιεί χώμα και πετρες που έσκιζαν τον λαιμό μου. Το νερό όμως ψηλό βοήθησε στην επανορθώσει του λαιμού μου.

Και καθόλη αυτήν την διαρκεί εντελώς ξαφνικά μου ήρθε τι θα κάνουμε.

[...]

"Τι; Αυτό που λες είναι ακατόρθωτο! Πώς μπορούμε να τους βρούμε έτσι;! Θα βγάζουμε από κάθε πολίτη τα ρούχα για να βρούμε από ένα διαφορετικό σημάδι; Πως γίνεται αυτό. Θα μας περάσουν για τρελούς και ανώμαλους" λέει με το δίκιο του.

"Δεν θα τους βγάζουμε τα ρούχα απλά θα ήμαστε ποιο προσεκτικοί και παρατηρητικοί. Δεν θέλει πολλά." Του απαντάω αν και ήξερα πως αυτό θα ήταν πραγματικά δυσκολο αλλά ήθελα τόσο να τα καταφέρω και αυτήν ήταν η μόνη λύση που μπορουσα να σκεφτώ. Δεν υπήρχε κάτι άλλο.

"Εσύ το λες αυτό. Εσύ το βλέπεις τόσο εύκολο. Υπάρχουν 12% πιθανότητα να καταλάβουμε έστω έναν εκεί έξω." Μου απαντά κάπως απότομα και δείχνοντας με τον δείκτη του αριστερου του χεριού πως την πόρτα.

Αμέσως αναστέναξα και απάντησα "Και τι προτιμάς να κάτσω να κάνω επίδειξη τον δυνάμεων μου και να φώναζα όποιος έχει μια ειδικότητα όπως εγώ να εμφανιστεί' και μόνο στρατός θα εμφανιστεί και μπορεί να καταλήξουμε στην κρεμάλα ως παραδειγματισμό ή επιτόπου νεκροί."

Τότε τον ακούω να αναστενάζει και να σκύβει το κεφάλι του. Αμέσως ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου. Τελικά κατάφερα να τον πείσω.

"Εντάξει παραδίνομαι, έχεις δίκιο. Την θέλω την ζωή μου, είμαι νέος ακόμα για να πεθάνω. Ακόμη και θα σε πρόδιδα για τη ζωή μου"

Μόλις το άκουσα σηκώθηκα από την καρέκλα που καθόμουν την έσπρωξα και πήγα από την άλλη πλευρά. Μπορούσα να καταλάβω τον κρυο υδρώτα στο πρόσωπο μου. Ήμουν απλά κατά τρομαγμένη και έμεινε να τον κοιτάω με ένα σοκαρισμένο βλέμμα.

Δεν ήξερα τι τρέχει με αυτόν. Που έμπλεξα; Τι ετοιμάζει; Τι θέλει πραγματικά από εμένα.

"Τι θες από εμένα πραγματικά;" τον ρωτάω καθώς νιώθω τρόμο, φόβο, πόνο και θλίψη να ξεχιλίζει μέσα μου.

Τότε σήκωσε το κεφάλι του και παρατηρήσα ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Που αυτό με έκανε να τρομάζω περισσότερο. Δεν ήξερα τι να κάνω πως να διαχειριστώ την κατάσταση αλλά ήθελα να ακούσω την απάντηση και να πράξω ανάλογος όμως αυτό το χαμόγελο με τρόμαζε πολυ.

Αυτά για τώρα. Συγνώμη που άργησα αλλά δεν είχα όλες αυτές τις μέρες ιντερνέτ. Τώρα που βρήκα να το ανέβασα. 💕 Και μάλιστα με 1800+ λέξεις!

Πιστεύω να σας αρέσει η συνέχεια. Γίνεται πάλι τραγική και μυστοριοδες.

Σας παρακαλώ κάντε tag κάποια άτομα που ξέρετε ή πιστεύετε θα τους αρέσει αυτό το βιβλίο. Βοηθήστε με να το κάνω ποιο famous για να συνεχίσω να γράφω και εσείς να διαβάζετε. Γιατί δεν έχει σημασία να το συνεχίσω άμα δεν το διαβάζουν πολλοί.

Στενοχωριθηκα πολύ όταν είδα την διαφορά αστεριών στο πρώτο και το δεύτερο κεφάλαιο. Γιατί δεν το συνεχίζετε ή ρίχνετε μόνο μια ματιά στο πρώτο και μετά τίποτα.αυτο με στενοχωρισε. Για αυτό σας παρακαλώ κάντε κάποια άτομα tag.

Αυτά για τώρα θα τα πούμε στο επόμενο. Αλλά να ξέρετε αν δω και παρατηρήσω ότι το 3 έχει αρκετή διαφορά από το 2 όπως το 1 με το 2 τότε μπορεί να μην το συνεχίσω. Για αυτό σας παρακαλώ βοηθήστε με.

Μην ξεχάσετε να βάλετε ⭐ και να κάνετε ένα 💬

ΒΒ. Συγνώμη ανά σας επριξα και άμα σας στεναχωρισα με αυτά που είπα στα μαύρα γράμματα.