Μόλις περάσαμε την θύρα αυτού του σπιτιού καθίσαμε όλοι στο τραπέζι ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα και ανακουφισμένοι που βρήκαμε νέο τόσο άμεσα ένα σπίτι για να μείνουμε και να μην κοιμόμαστε όπου να είναι στην μέση του δρόμου.

"Ευτυχώς βρήκαμε σπίτι φτηνό και επιπλωμένο για να μείνουμε" λέει χαρούμενα ο Λουκάς και γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω σαν να ξαπλώνει στην καρέκλα που κάθεται. Λογικά θα ήθελε να ηρεμήσει.

"Όμως μην ξεχνάμε ότι όλα τα χρωστάτε σε έμενα. Αν δεν είχα κάποιες οικονομίες στην άκρη τώρα δεν θα κοιμόμασταν κανονικά άλλα στον δρόμο σαν ζητιάνοι. Ευτυχώς που το σκέφτηκα και τα πήρα μαζί μου. " λέει ο Νέστορας γεμάτο περηφάνεια για τον εαυτό του καθώς κοιτάει τον Λούκα που κι αυτός γυρνάει και τον κοιτάει κατάματα και του λέει "Καιρός ήταν να φανείς κι εσύ κάπου χρήσιμος." Προσπαθώντας με τον δικό του τρόπο να τον πειράξει. Αλλά αυτό ίσως οδηγούσε καυγά και να εκνεύριζε τον Νέστορα.

"Λούκα λίγο πιο ήρεμα"λέει ο Ριχάρδος κάνοντας του νόημα να σοβαρευτεί και προσπαθώντας να σώσει την κατάσταση γιατί φοβήθηκε μην πληγωθεί ο Νέστορας και ο Λουκάς σοβαρεύεται κατευθείαν "Καλά καλά εντάξει πλάκα έκανα." λέει ο Λουκάς και αναστενάζει.

Στην συνέχεια κοιτάζοντας προς τα δυο υπνοδωμάτια που είχε αυτήν η οικεία "Είμαι ο μόνος που νύσταξα εδώ πέρα και νιώθω κουρασμένος μετά από αυτές τις μέρες που περάσαμε;" ρωτάει και κοιτάει τους υπολοίπους.

"Δεν είσαι ο μόνος... το κεφάλι μου βουίζει." Θέτω και αμέσως ακούμπησα απαλά το κεφάλι μου με το χέρι μου.  "Θέλω κι εγώ να πάω να κοιμηθώ. Λοιπόν εγώ πηγαίνω οποίος θέλει έρχεται" Δηλώνω και σηκώνομαι από την καρέκλα που καθόμουν καθώς πηγαίνω προς το πρώτο δωμάτιο του σπιτιού.

Αφού ξάπλωσα στο κρεβάτι μου κοίταξα το νταβάνι.. Έτσι χάθηκα στις σκέψεις μου... είχαν συμβεί τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα που έπρεπε να τα βάλω όλα σε μια σειρά στο μυαλό μου και να ας ήταν κάπως έως αρκετά δύσκολο... Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Με την ελπίδα ότι τα πράγματα ίσως μου γίνουν λίγο πιο ξεκάθαρα.

Και μέσα στις σκέψεις μου η κούραση μεγάλωνε και τα μάτια μου κάθε λεπτό που περνούσε τα ένιωθα όλο και πιο βάρια μέχρι την στιγμή που έκλεισαν και βυθίστηκα στο σκοτάδι και κάπως έτσι είχα αποκοιμηθεί χωρίς να το καταλάβω.

Όταν ξύπνησα παρατήρησα πως ο Λουκάς κοιμόταν στο πάτωμα του ίδιου δωματίου που ήμουν και εγώ και είχε βάλει μόνο ένα στρώμα από κάτω δηλαδή στο πάτωμα για να νιώθει ότι κοιμάται κάπου πιο μαλακά. Και δεν ξαπλωνε σε κανονικό μαξιλάρι αλλά στο μαξιλάρι που είχαμε σε ένα σκαμπό στην τραπεζαρία.

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω και στην συνέχεια μπήκα στο άλλο δωμάτιο απέναντι από αυτό που κοιμόμουν και εκεί που κοιμόταν αγκαλίτσα στο διπλό κρεβάτι ο Ριχάρδος και ο Νέστορας. Πραγματικά αυτό που έβλεπα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου εκείνη την στιγμή ήταν για γέλια και με το ζόρι συγκρατήθηκα να μην γελάσω. Από τώρα σκέφτομαι την αντίδραση τους όταν ξυπνήσουν και το μάθουν ή έστω δουν πως κοιμούνται. Θα έχει πραγματικά πολύ πλάκα! Κανένας μας δεν θέλει να χάσει αυτήν την μια τέτοια στιγμή.

Συνέχισα προς την κουζίνα. Το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν το στομάχι μου να γουργουρίζει και ένιωθα τον οργανισμό μου να ζητάει τροφή έτσι λοιπόν άνοιξα και κοίταξα το ψυγείο. Δεν είχαμε αγοράσει χθες κάτι έτσι έκανα μια μεγάλη ευχή στον Θεό πριν δω το εσωτερικό του ψυγείου για να υπάρχει κάτι φαγώσιμο εκεί μέσα.

Έτσι άνοιξα την πόρτα του ψυγείου και "δόξα τον θεό" υπήρχε ένα μήλο μέσα ευτυχώς γιατί αλλιώς δεν θα ήξερα τι να κάνω με την κοιλιά μου και θα έπρεπε να ξυπνήσω και τους υπολοίπους ή να βγω έξω μονή μου με κίνδυνο την ζωή μου. Έτσι το πήρα στα χεριά μου με χαρά ενός μικρού δεκάχρονου κοριτσιού! Η πείνα μου δεν περιγραφόταν εκείνη την στιγμή. Έτσι αποφάσισα να φάω το μήλο και θα βλέπαμε τι θα κάναμε για να βρούμε φαΐ για την υπόλοιπη μέρα.

Όμως λίγο πριν δαγκώσω το μήλο που κρατάω τα λόγια κάποιου έφτασαν στα αυτιά μου "Θα φας ότι βρεις μπροστά σου χωρίς να το ελέγξεις καν;" ακούω μια γνωστή άλλα και σπαστική φωνή και αμέσως γυρισα να δω σε ποια ανήκει αυτήν η φωνή. Ήταν πάλι εκείνο το κοριτσάκι αλλά πλέον δεν μου φαινόταν τόσο περίεργο που εμφανίζεται και εξαφανίζεται από το πουθενά.

Αμέσως έκλεισα το ψυγείο μπροστά μου που το είχα αφήσει ανοιχτό και δάγκωσα το μήλο. "Κι εσένα τι σε νοιάζει; Εκτός εάν νοιάζεσαι για εμάς" τις λέω καθώς μασουσα την μπουκιά μου έχοντας ταυτόχρονα ένα πονηρό χαμόγελο καθώς περίμενα να δω την αντίδραση της και να ακούσω την απάντηση της.

"Όχι δεν νοιάζομαι για εσάς άπλα αν έχει τίποτα και σας ξεκάνει αυτό τότε δεν θα έχω την χαρά να το κάνω εγώ με τα ίδια μου τα χεράκια. Αλλά τουλάχιστον θα τελείωνε η δουλειά μου πολύ πιο γρήγορα" λέει με ένα γλυκό χαμόγελο και δεν μου ταίριαζε καθόλου η εικόνα που έβλεπα μπροστά μου με τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα της.

"Αλήθεια γιατί μας ακολουθείς μικρή;" την ρώτησα και την κοίταξα στα μάτια. Ήθελα να μάθω την αλήθεια και ποιός είναι ο λόγος της για να μην υποστήριξη αυτό που είναι.

Πήγε να μιλήσει άλλα η φωνή του Νέστορα δηλαδή το ουριαχτο του  από το υπνοδωμάτιο την σταμάτησε. Μόλις άκουσε την φωνή η μικρή έμεινε και φαινόταν συγκλονισμένη τότε την άκουσα να ψιθυρίζει "Νέστορα" και με κοίταξε περίεργα. Φαινόταν χαμένη σαν να μην ήξερε τι να κάνει μετά σήκωσε το κεφάλι τη και τελικά εξαφανίστηκε εντελώς ξαφνικά. 

Όλο αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργο γιατί έτσι μπορουσα να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά. Βάζοντας με στην σκέψη πως αυτό το κορίτσι τον αναγνώρισε μόνο από την φωνή. Ότι είχε συμβεί εκείνη την στιγμή ήταν υπερβολικά περίεργο και αυτό με έκανε να έχω περισσότερες απορίες. Έτσι για άλλη μια φορά χάθηκα στις σκέψεις μου μετά από αυτό.

Εγώ δεν έκανα τον κόπο να τρέξω για να δω τι συνέβει όπως έκανε ο Λουκάς. Νομίζω όλοι ξέρουμε γιατί ακούσαμε αυτές τις φωνές. Εγώ πάλι άλλο έχω στο μυαλό μου. Και το ερώτημα είναι 'από που γνωρίζονται ο Νέστορας και η μικρή..;' Γιατί αυτήν τον αναγνώρισε τόσο εύκολα από την φωνή. Αλλά δεν θα μας το έλεγε ο Νέστορας ότι την γνωρίζει; Αλλά τι λέω τώρα που το σκέφτομαι ο Νέστορας απλά την έχει ακουστά δεν την έχει δεί από κοντά ποτέ όσο μαχομασταν ίσως για αυτό δεν μας είπε τίποτα.

Όταν ήρθαν στην κουζίνα ο Λουκάς είχε σκάσει στα γέλια και μου λέει "Έχασες που δεν ήρθες να δεις θα είχες σκάσει στα γέλια με το τι συνέβει."  και παίρνει αργές ανάσες καθώς προσπαθούσε να σταματήσει και να ηρεμήσει από το γέλιο και από πίσω του ήταν ο Ριχάρδος και ο Νέστορας είχαν γίνει κατακόκκινοι και νομίζω είχα καταλάβει τον λόγο.

"Εγώ δεν ξανά κοιμάμαι μαζί του" λέει ο Ριχάρδος αποφασισμένος και συμπληρώνει ο Νέστορας κατευθείαν και χωρίς δεύτερη σκέψη "Κι εγώ επίσης δεν έχω όρεξη να τα ξαναπεράσω." Δηλώνει κουνώντας μια φορά πέρα δώθε το κεφάλι του σαν να ήθελε να βγάλει την εικόνα που είχε ζήσει από το μυαλό του.

Εγώ είχα χαθεί στις σκέψεις μου τότε ο Λουκάς με βγάζει από τις σκέψεις μου με το ερώτημα "Έχεις κάτι;" τον κοιτάω ξαφνιασμένη "Όχι δεν έχω κάτι μην ανησυχείς" Απαντάω και ξανά χάνομαι στις σκέψεις μου καθώς αυτός με κοιτάει λίγο περίεργα "Σίγουρα; Φαίνεσαι λίγο σκεπτική"

Και εκείνη την στιγμή πήρα μια γρήγορη απόφαση. Ότι σωστό θα ήταν ακόμα να μην μαθευτεί. Έπρεπε να δω τον Νέστορα πως θα αντιδράσει άμα την δει μπροστά του και μετά θα μπορουσα ίσως να τον ρωτήσω άνετα. Αλλά προς το παρόν δεν θα γίνω αδιάκριτη και δεν θα ρωτήσω αλλά ούτε αναφέρω τίποτα.

"Για να πω την αλήθεια έχω κάτι στο μυαλό μου άλλα όλα στην ώρα τους" λέω καθώς φεύγω από την κουζίνα και μέχρι να φύγω ένιωθα το βλέμμα τους πάνω μου και αυτό ήταν λογικό. Μάλλον τα λόγια μου τους είχαν πλέον κινήσει την περιέργεια για να μάθουν τι κρύβω, τι έχω μάθει και τι με βασανίζει και είμαι τόσο σκεπτική.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο μας για σήμερα.

Ελπίζω να σας αρέσει και περιμένω να ακούσω γνώμες!

Προς το παρόν καλή συνέχεια και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!

Είναι λίγο μικρούλη το κεφάλαιο αλλά τώρα με την διόρθωση προσπαθούσα να σώσω ότι μπορώ γιατί αυτό που είχα ήταν το μισώ από αυτό που βλέπετε. Μιλάμε για καθόλου ανάπτυξη! Τελοσπάντων καλή συνέχεια!