"Γιατί θες να μας σκοτώσεις; Ποιος σε έβαλε να κάνεις αυτήν την δουλειά;" ρωτάει ο Ριχάρδος και είχε δίκιο να έχει αυτήν την απορια.Το ίδιο θα ρωτούσα κι εγώ.

Αυτή γέλασε "Με έβαλε ο βασιλιάς... Δουλεύω για αυτόν." μας λέει και πλέον νομίζω πως δεν ακούω καλά και έχω τρελαθεί. Πως γίνεται ο βασιλιάς να μην σκοτώσει άτομο με δυνάμεις αλλά αντίθετος να συνεργαστεί με αυτό. Και αυτήν πως συνεργάστηκε μαζί του. Και μάλιστα πώς μπόρεσε να έχει μια τέτοια κρίση ένα τόσο δα μικρό κορίτσι. Όλα αυτά έκαναν την ιστορία να είναι πραγματικά περίεργη.

Κοίταξα τον Ριχάρδο και παρατήρησα πως ήταν και ο ίδιος σοκαρισμένος σαν εμένα. Δεν ξέραμε πως είναι δυνατόν αυτό και ταυτόχρονα είχαμε απορία να ακούσουμε τι και πως.

Αμέσως πήραμε θέση μάχης. "Δουλεύεις για τον βασιλιά; Τι καλό του βρήκες; Καλά έλα να παλέψουμε και θα δεις πως είσαι με την λάθος πλευρά. Είσαι με αυτους άρα είσαι εχθρός μας" λέει ο Ριχάρδος και εγώ κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου γιατί νομίζω ότι έχει ένα δίκιο σε αυτό. Έτσι ξέχασα προς το παρον ότι απορία μου είχε γεννηθεί.

"Δεν σημαίνει επειδή είμαι μικρό κοριτσάκι δεν μπορώ να σας νικήσω εύκολα" λέει καθώς αρχίζει να γελάει σαν καθιστερημένο που με έκανε να ανατριχιασω. "Καλά καλά δεν φάνηκε και τόσο καλό.." σταματάει απότομα και μετά μας κοιτάει με σοβαρό βλέμμα.

Αυτό όταν συμβαίνει είναι σπαστικό. Και τρομακτικό...

Χωρίς δεύτερη σκέψη της πέταξα πάγο. Αλλά ο πάγος έπεσε στο κενό. Πλέον δεν υπήρχε κανένας μπροστά μας. Η μικρή είχε εξαφανιστεί.

Ο Ριχάρδος με κοίταξε και αμέσως σοκαρισμένος έτρεξε από πίσω μου. Μετά άκουσα γέλιο και ένα γκντουπ. Κάτι είχε πέσει στην γη.

Όταν γύρισα είδα τον Ριχάρδο να κρατεί το χέρι της μικρής και ένα μαχαίρι στο πάτωμα. Είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Αμέσως όταν με είδε εξαφανίστηκε και ξαναβρέθηκε μπροστά μας. Πραγματικά είναι πολύ απρόβλεπτη και καλή και μπορουσε να χειριστεί τις δυνάμεις της μια χαρά.

Ήταν σειρά του Ριχάρδου να κάνει κίνηση. Έτσι έτρεχε με ταχύτητα του φωτός πάνω της. Το μόνο που φαινόταν και καταλάβαινα ήταν κάτι σαν ανεμοστρόβιλος. Όλα γινόταν τόσο γρήγορα που μπερδευόμουν.

Τότε βρήκα την ιδέα. Με μια κίνηση του χεριού μου τους πάγωσα και τους δύο.

Τους πλησίασα κι ξεπάγωσα τον Ριχάρδο.
Αμέσως άρχισε να τρέμει. "Έξυπνο αλλά και χαζό ταυτόχρονα. " Λέει και αρχίζει να τρίβει τα μπράτσα του. Αλλά δεν ειχα άλλη επιλογή αν δεν το έκανα η μικρή θα ήταν απιαστη.

"Ώρα να μαζέψουμε περισσότερες πληροφορίες." Λέω και κοιτάω την μικρή που ήταν στον πάγο μου.

Αμέσως ο Ριχάρδος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Έτσι ξεπάγωσα το κεφάλι της και αυτήν αμέσως τίναξε τα κοντά της μαυρα μαλλιά! Για αυτό πετάχτηκε παγωμένο νερό πάνω μας.

"Δεν νιώθω το σώμα μου" λέει και εγώ την κοιτάω σοβαρά. Αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία και από ότι φαίνεται ουτε ο Ριχάρδος.

"Ώρα να μας δώσεις περισσότερες πληροφορίες" λέει ο Ριχάρδος και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του καθώς περίμενε μια απάντηση.

"Κάντε όνειρα αν περιμένετε να αποσπάσετε πληροφορίες από εμένα." μας λεει αποφασιστικά και ήρεμα. Αμέσως κλείνει τα μάτια της και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Την κοίταξα ερωτηματικά. Τι κάνει;

Πριγκίπισσα POV

"Να εδώ είναι μια ακτή" μου λέει ο Νέστορας και κοιτάω.

"Σήμερα πάντως έχει ωραίο ηλιοβασίλεμα" λέω και αυτός κουνάει καταφατικά το κεφάλι του.

Αυτό είναι ένα όμορφο θέαμα, συναρπαστικό και εμπνευσμένο ταυτόχρονα. Δεν διαρκεί πολύ, αλλά θέλω να το θυμηθώ για πάντα. Λάβετε υπόψη την ομορφιά του ουρανού κατά το ηλιοβασίλεμα, η περιγραφή του οποίου μας δίνει μια μαγευτική ιστορία. Σε αυτές τις στιγμές ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο, τρυφερό και ονειρικό. Και μην ξεχνάμε ότι το ηλιοβασίλεμα ανοίγει την πόρτα μπροστά σας σε μια καλοκαιρινή νύχτα, ήσυχη, ζεστή και απίστευτα όμορφη.

"Για ένα λεπτό, τι συμβαίνει εκεί κάποιος είναι παγωμένος εκεί και δύο τύποι γύρο του" τον ακούω και γυρνάω αμέσως να δω και ναι είχε δίκιοηταν εκεί.

"Λογικά θα είναι ο Ριχάρδος με τον Λουκά αλλά ποιος ή ποια είναι εκεί;" απορώ

"Δεν ξέρω αλλά αν θέλουμε να μάθουμε πρέπει να πάμε να δούμε από κοντά" μόλις το ακουσα κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και τρέξαμε μέχρι εκεί για να πάμε και να δούμε τι συμβαίνει άραγε.

Ριχάρδος POV

Μόλις άνοιξε τα μάτια της εξαφανίστηκε... Αυτή η γαμημένη δύναμη... Κάνει αυτό το μικρό κοριτσάκι πολύ δυνατό και ξέρει να τις χρησιμοποιεί πολύ καλά... Δεν έπρεπε να την ξεπαγωσει γιατί αν δεν την ξεπάγωνε δεν θα το έσκαγε. Θα την είχαμε ακόμα εδώ έστω και θα είχαμε γλυτώσει από αυτήν την απειλή.

Άκουσα βήμα γύρισα και τότε είδα την Πριγκίπισσα και τον Νέστορα που μόλις μας έφτασαν σταμάτησαν λαχανιασμενοι. Τότε πήρε τον λόγο ο Νέστορας "Τι συνέβει εδώ;"

"Πολλά και σημαντικά που πρέπει οπωσδήποτε να ξέρετε" λέω και αυτοί με κοιτούν γεμάτο περιέργεια περιμένοντας να ακούσουν.

"Λοιπόν..." Πάω να πω αλλά με σταματάει το χέρι του Λουκά. Έτσι αμέσως γυρισα να τον κοιτάξω.

"Καλύτερα να τα εξηγήσω εγώ" λέει με ένα βλέμμα γεμάτο θέληση έτσι δεν μπορούσα να αρνηθώ ίσως είχε τους λόγους του που ήθελε αυτός να εξηγήσει τι μόλις είχε συμβεί με αυτό το κορίτσι.

"Εντάξει" του λέει και κουνάω θετικά το κεφάλι μου επιτρέποντας τον να μιλήσει αυτός για τι γεγονός αυτό.

"Περιμένω να σας ακούσω" λέει η πριγκίπισσα στον Λούκα και αμέσως κουνάει θετικά τι κεφάλι του κοιτώντας τον Νέστορα και την πριγκίπισσα κατάματα.

Ήθελα να δω τι θα έλεγε και πως θα τα εξηγουσε αυτός και γιατί ήθελε να τα πει αυτός αντί για εγώ. Έτσι άκουσα και εγώ να τι θα πει.

[...]

Πριγκίπισσα POV

"Αυτά ήταν" λέει ο Λούκας τελειώνοντας όλα όσα μας είχε επεξηγήσει για το ότι συνέβησαν εδώ περα πριν εμφανιστουμε εμείς.

Τώρα βγάζουν όλα νόημα... Τώρα γίνονται όλα περίπλοκα και όλοι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα.. Πιστεύω...

Γύρισα το κεφάλι μου στον Νέστορα. Για έναν περίεργο λόγο φαινόταν θυμωμένος και στο ένα χέρι του είχε σχηματιστεί μια γροθιά. Αλλά ταυτόχρονα ήταν σκεπτικός σαν να ήταν στον κόσμο του. Δεν ήξερα τι σκεφτόταν αλλά ήμουν περιεργη να μάθω.

"Συμβαίνει κατι;" Τον ρωτάω. Αμέσως όταν ακούει την φωνή μου ηρεμεί και φευγει απο την σκεψη του καθώς με κοιτάει στα μάτια.

"Ό-οχι" λέει διστακτικά και χαμογελάει... Αλλά φαίνεται ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα.

Τι να συνέβει άραγε; Γιατί ξαφνικά τέτοιο θυμό και προσπαθεί κιόλας να τον καλύψει; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα... Κάτι προσπαθεί να κρύψει...

Έτσι γινόμουν ακόμα πιο περιεργη αλλά δεν ήθελα να τον πιέσω περισσότερο για να μάθω αμα ήθελε θα μου έλεγε έτσι θα περιμένω να νιώσει έτοιμος.

"Εντάξει" λέει και του χαμογελαω επίσης, ακόμα κι αν ξέρω ότι είναι ψεύτικο το χαμόγελο το δικό του όπως και το δικό μου τώρα...

Και τι δεν θα έδινα για να μπω στο μυαλό του και να δω τι σκέφτεται και γιατί βρίσκεται σε αυτήν την θέση...

Αμέσως σηκώθηκε και κοίταξε προς την πόλη.

"Πρέπει να πάμε για να βρούμε και σπίτι να μείνουμε. Καλύτερα να μην αργήσουμε" λέει και αρχίζει να προχωράει. . .

Είχε ένα δίκαιο σε αυτό αλλά ήξερα πως ότι άκουσε τον πείραξε και κάτι τον βασάνιζε μέσα στην ψυχή του.

Όποτε κι εμείς σηκωθήκαμε και τον ακολουθήσαμε... Δεν υπάρχει άλλη λυση παμε να δουμε που θα μείνουμε τώρα και ελπίζω να μην αναγκαστούμε να φύγουμε σύντομα από εδώ.

Πάντως τελικά όταν λύνονται μερικά ερωτήματα βρίσκονται άλλα... Έτσι είναι η ζωή όμως τι να κάνουμε. Δεν μπορουμε να κάνουμε κάτι άλλο απλά βαδίζουμε με αυτό. Σιγά σιγά η ζωή θα μας τα φέρει μόνα τους και θα λυσει τα ερωτήματα.

Έτσι απλά δεν πιέζουμε τίποτα και απλά συνεχίζουμε να προσπαθούμε.

Αυτό για τώρα ελπίζω να σας αρέσει! Πως σας φαίνεται?

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο παιδιά! Χαιρετίσματα!! Και καλή συνέχεια!