Σήμερα ήταν η δωδέκατη επέτειος.

Δώδεκα χρόνια μακριά της.

Κι όμως τα κατάφερα.

Έφτασα επιτέλους εκεί που έπρεπε.

"Καλησπέρα σας κύριε Νόρμαν" είπε η γραμματέας του κτιρίου.

"Καλησπέρα σας δεσποινίς", ήξερα ότι την έλεγαν Άννα αλλά δεν έβλεπα τον λόγο για την ύπαρξη οικειότητας κι έτσι ουδέποτε την καλλιέργησα.

Της έδωσα τα διαπιστευτήρια μου όπως όλες τις προηγούμενες φορές και αμέσως ξεκίνησε να πληκτρολογεί τα στοιχεία για την είσοδο μου στο κτίριο.
Η έκφραση της άλλαξε.

"Σήμερα θα εργαστείτε στον τομέα 21Β;" με ρώτησε διστακτικά.

"Ναι, μία ακόμη μέρα συνεχόμενων τεστ και υπολογισμών" είπα εντελώς αδιάφορα.

"Μα ο συγκεκριμένος τομέας είναι ανύπαρκτος", είπε ψιθυριστά.

"Άννα, αγαπητή μου, τι να σου πω; Διάβασες και μόνη σου τα χαρτιά μου, αν είναι λάθος τότε δεν θα βρω τίποτα . Εκεί μου όρισαν να πάω, εκεί θα πάω. Άλλωστε τι διαφορά θα έχει από τους άλλους τομείς; Σκουλήκια, ποντίκια κλπ όλα ίδια είναι".

Ήθελα διακαώς να φύγω από αυτή την συζήτηση που το μόνο που έκανε ήταν να με καθυστερεί. Ήμουν σίγουρος ότι η ξαφνική χρήση του ονόματος της έπειτα από τόσο καιρό που δεν το έκανα θα την ξάφνιαζε. Τότε ένα κόκκινο φωτάκιπου προερχόταν από την οθόνη του υπολογιστή της, αναβόσβησε στην αντανάκλαση των γυαλιών της .

"Ω", είπε μόνο το κορίτσι και γύρισε χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα της στα πίσω ντουλάπια του γραφείου της.

Εμφάνισε ένα συνηθισμένο χάρτινο κιβώτιο και μου το έδωσε. Έγραφε πάνω "Α527Λ". Το πήρα και ξεκίνησα να το ανοίξω.

"Όχι", είπε το κορίτσι σχεδόν με τρόμο. Σταμάτησα αμέσως και την κοίταξα.

"Οι οδηγίες αναφέρουν ρητά ότι πρέπει να το ανοίξετε μόλις μπείτε μέσα  σε εκείνο το ασανσέρ".

"Ευχαριστώ δεσποινίς", της απάντησα και βημάτισα όσο πιο ήρεμα μου επέτρεπε η ανυπομονησία μου προς το σημείο που μου έδειξε.

Μπαίνοντας στο ασανσέρ υπήρχαν μπροστά μου υποδοχές για κλειδιά. Άνοιξα αμέσως το πακέτο και μέσα είχε μία οθόνη, ένα ρολόι και ένα  κλειδί. Αμέσως η οθόνη άναψε.

"Άλεξ Νόρμαν".

"Φόρα το ρολόι σε παρακαλώ". 

Φόρεσα το ρολόι.

Τυλίχθηκε γύρω από τον καρπό μου και κούμπωσε μόνο του χωρίς κανένα εμφανές κούμπωμα.

"Όπως έχεις ήδη ενημερωθεί ότι κι αν δεις ή ακούσεις αφού περάσεις αυτή την πόρτα είναι άκρως απόρρητο και έχεις δεσμευτεί να μην τα αποκαλύψεις σε κανέναν με κίνδυνο την ζωή σου".

Το μήνυμα εξαφανίστηκε. Η οθόνη μαύρισε και ξαναφωτίστηκε.

"Συμφωνείς;"

Ναι          Όχι

Πάτησα το Ναι.

"Χρησιμοποίησε το κλειδί σου στην υποδοχή που θα είναι ακριβώς στην μέση". 

Οι κλειδαριές ξεκίνησαν να κινούνται πάνω στο μεταλλικό πάνελ. Σύντομα σταμάτησαν και ακολούθησα πιστά τις οδηγίες.

Πίσω από την κλειδαριά εμφανίστηκε ένα ηλεκτρονικό πάνελ. Ακούμπησα το δάχτυλό μου πάνω. Αναγνώρισε το αποτύπωμα μου. Η οθόνη του τάμπλετ αναβόσβησε.

"Αυτό θα είναι το κλειδί σου από εδώ και μπρος".

Περίμενα με ανυπομονησία να δω ποια από τις τρεις πόρτες μπροστά μου θα άνοιγε.

Καμία δεν κουνιόταν.

Ξαφνικά το έδαφος άρχισε να τρέμει. 

Το ταβάνι άρχισε να πλησιάζει ανησυχητικά κοντά στο κεφάλι μου.

"Κι αν με είχαν καταλάβει;" σκέφτηκα στιγμιαία και αμέσως εξαφάνισα αυτή την σκέψη.

Το ασανσέρ, που από ότι φάνηκε βρισκόμουν ήδη, ξεκίνησε να κινείται προς ακανόνιστες κατευθύνσεις. Πρώτα προς τα πάνω, αφού άνοιξε η οροφή, έπειτα προς τα εμπρός, έπειτα λίγο δεξιά και έπειτα λίγο κάτω και τελικά σταμάτησε μπροστά από μία εργαστηριακή πόρτα.

"Καλώς ήρθες στον τομέα 21Β".

"Άφησε το τάμπλετ δεξιά της πόρτας και συνέχισε".

Ένα ράφι ξεπρόβαλε από τον τοίχο, ακούμπησα το τάμπλετ πάνω του και χάθηκε μαζί με το ράφι.

Μπαίνοντας επιτέλους στον χώρο του εργαστηρίου την ένιωσα.

Έπρεπε να προσέξω να μην κοιτάξω κατευθείαν σε εκείνη. Υποτίθεται ότι δεν γνώριζα καν την ύπαρξη της.

Με υποδέχτηκε ο υπεύθυνος που με στρατολόγησε. Όμως εκείνη δεν την έβλεπα πουθενά.

"Νόρμαν!" , είπε με ενθουσιασμό.
"Επιτέλους ήρθες!"

"Επιτέλους ήρθα", ανταπάντησα, "μου είχες πει ότι η εργασία μας θα είναι απόρρητη αλλά πριν όλη αυτή την ιεροτελεστία της εισόδου, δεν ήξερα ότι εννοούσες τόσο απόρρητη".

"Φίλε μου, ετοιμάσου να δεις εξωπραγματικά πράγματα και το καλύτερο; Θα έχεις την δυνατότητα να τα μελετήσεις!"

Ξεκίνησε να με ξεναγεί στον χώρο, να μου δείχνει πλάσματα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και φυτά θανατηφόρα, αλλά οι αισθήσεις μου χτυπούσαν κόκκινο και εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα ούτε καν να προσποιηθώ ότι ξαφνιαζόμουν με όσα έβλεπα υποτίθεται για πρώτη φορά. Σίγουρα πλησιάζαμε.

Στο τέλος της μακριάς ξενάγησης υπήρχε άλλη μία πόρτα. Ήταν σχεδόν κρυμμένη πίσω από ράφια.

Ο υπεύθυνος με έπιασε από τον ώμο. "Αγαπητό μου παιδί, μέχρι εδώ όλα καλά".
"Αν αποφασίσεις να περάσεις την επόμενη πόρτα όμως, δεν έχει γυρισμό. Αυτό το μυστικό δεν ξεμαθαίνεται και είναι τόσο σημαντικό που αν έστω υποψιαστούν ότι εσύ το είπες κάπου, την επόμενη κιόλας στιγμή έχεις εξαφανιστεί από προσώπου γης", έκανε μία παύση και μου έδειξε με νόημα το ρολόι που είχε και αυτός τυλιγμένο στο χέρι του, "Οπότε θα πρέπει να ρωτήσω: Θέλεις να μάθεις το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής σου;"

"Μα με αυτό με έπεισες να συμμετάσχω στην συγκεκριμένη έρευνα αγαπητέ μου. Για να μάθω μυστικά και να μελετήσω πράγματα που δεν υπάρχουν".

Ήξερα ότι όλες οι σπουδές που είχα κάνει, όλα τα συγγράμματα που είχα εκδόσει, όλες οι εκθέσεις και τα επιστημονικά πορίσματα που είχα παρουσιάσει δεν γινόταν να μην τραβήξουν το ενδιαφέρον του επικεφαλή που έπρεπε και να με φέρουν κάποια στιγμή σε αυτήν ακριβώς την θέση που επιτέλους βρισκόμουν.

"Εντάξει".  "Εξάλλου όλη σου η ακαδημαϊκή πορεία είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στους μύθους", αναλογίστηκε φωναχτά και άνοιξε την πόρτα.

"Τώρα ήρθε η ώρα και να τους συναντήσεις", είπε με στόμφο σε μία απέλπιδα προσπάθεια να με εντυπωσιάσει.

Η μυρωδιά τεχνητού θαλασσινού νερού ανακατεμένη με μια ψαρίσια δυσωδία γέμισε τα ρουθούνια μου.

Και τότε την είδα.

Έμεινα να την κοιτάζω πίσω από το χοντρό γυαλί, καθώς εκείνη κουνούσε ανάλαφρα την μακριά ουρά της μέσα στο τεράστιο ενυδρείο που καλύπτε την μία πλευρά του δωματίου αντί για τοίχο.

Ήρθε και κόλλησε τα χέρια της στο τζάμι.

"Εξωπραγματική δεν είναι;"

"Τι είναι;" ρώτησα συνερπαμένος πλησιάζοντας κοντά στο τζάμι.

"Μα γοργόνα φυσικά!"

"Έχω τόσες πολλές ερωτήσεις"...

"Σίγουρα θα έχεις!"

"Μπορώ;" τον ρώτησα κοιτάζοντας τον για δευτερόλεπτα.

"Ω, φυσικά! Το τζάμι είναι καθρέφτης. Δεν μπορεί να σε δει".

"Μπορεί όμως να με νιώσει" σκέφτηκα άηχα.

Ακούμπησα τα χέρια μου στο τζάμι πάνω στα δικά της και άφησα τις εικόνες να ξεχυλίσουν ανάμεσα μας.

Το απέραντο γαλάζιο που οδηγούσε στον κατάμαυρο ωκεανό στα έγκατα των βυθών της γης.

Οι υπόγειες σπηλιές που μέσα από τα παχιά ρυάκια οδηγούσαν στην ουτοπία, το σπίτι μας.
Προσβάσιμη μόνο για το είδος μας από τις απαρχές του κόσμου, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πώς εκείνη, η πιο προστατευόμενη ύπαρξη όλου του βασιλείου μπόρεσε να χαθεί.

Κι όμως χάθηκε, πριν 12 μακρινά χρόνια.
Αλλά επιτέλους την είχα βρει.

Της έδειξα φευγαλέα την πόλη μας, πρόσωπα της οικογένειας της και έπειτα κάτι από την ζωή μας.

Την ημέρα της γνωριμίας μας. Εκείνη κολυμπούσε χορεύοντας ανάμεσα στα κοπάδια των σαργών. Ένα δελφίνι ακολουθούσε τον χορό της. Η ουρά της πολύχρωμη και αστραφτερή είχε τέτοια χάρη που τραβούσε τα βλέμματα απλώς και μόνο με το να υπάρχει.
Την είχα πετύχει αρκετές φορές στην πόλη αλλά ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Εκείνη την φορά, πάνω σε μία απότομη στροφή της χορογραφίας της, βρήκε η ουρά της πάνω σε ένα κοράλι. Κόπηκε βαθιά και τα μάτια της ξεκίνησαν να βουρκώνουν.

Κοίταξα τριγύρω και όλοι είχαν εξαφανιστεί φοβούμενοι την οργή της βασιλικής οικογένειας.
Οι πληγές όταν είμαστε μέσα στο νερό δεν κλείνουν εύκολα. Χωρίς δεύτερη σκέψη τράβηξα μία δική μου φολίδα και την ακούμπησα απαλά πάνω στην πληγή της. Το απορρόφησε αυτόματα.

Όλη η βασιλική οικογένεια μπορούσε να απορροφήσει ολονών μας τις φολίδες αν το χρειαζόταν για να θεραπευτεί. Και λίγη μόνο σκόνη από μία από τις δικές τους μπορούσε να θεραπεύσει ακόμη και τον θάνατο ενός υπηκόου.

Έπειτα διέκοψα την επαφή. Δεν μπορούσα να διακινδυνέψω να καταλάβουν. Αλλά σχεδόν ευχόμουν να το κάνουν. Αν με ανακάλυπταν ίσως με έβαζαν κι εμένα μέσα στην ίδια δεξαμενή. Ίσως μπορούσα επιτέλους να την αγγίξω και να της μιλήσω. Να της δείξω ότι ποτέ δεν την παράτησα, ότι όλα αυτά τα χρόνια όλη μου η ύπαρξη είναι αφιερωμένη στο να φτάσω να την βρω.

Και το έκανα. Την βρήκα.

Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι μπορούσε να δει όλα όσα της έδειχνα πίσω από το τζάμι αλλά με ένιωθε, για αυτό ήμουν σίγουρος.

Ήμουν ο πρώτος της φυλής μας που έβλεπε την πριγκίπισσα Αρλούριελ  ζωντανή έπειτα από δώδεκα χρόνια που είχε εξαφανιστεί και ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για να καταφέρω να την επιστρέψω εκεί που ανήκει, στον θρόνο της.

Το σχέδιο είχε ξεκινήσει να εφαρμόζεται. Σε λίγο θα έφταναν στις κατάλληλες θέσεις κι άλλοι σύμμαχοι μου. Θα έπαιρνε καιρό αλλά μέχρι τότε θα μπορούσα να είμαι κοντά της. Θα μπορούσα να της δίνω κουράγιο. Μέχρι την στιγμή που θα μπορούσαμε ξανά να γυρίσουμε στο σπίτι μας, στην θάλασσα.

*****
Το κείμενο βγήκε πρώτο στο δεύτερο θέμα του διαγωνισμού συγγραφής Write It! της AncaLove2001 με βαθμολογία 92/100. Το θέμα ήταν: πλάσματα της θάλασσας

Οι κριτικές: