Beschrijving:
Als er een ding is dat niemand weet, is het dat het hele universum bestaat uit verschillende werelden die met elkaar verbonden worden door dimensies. Waar op Aarde gewoon planeten zonder leven voorbij komen, zijn die planeten in andere werelden bewoond.
Een van die werelden is Ameris, een wereld die beheerst wordt door een kwaadwillende heerser, een heerser die het hele universum in zijn macht wil hebben. En niks kan hem stoppen. Bijna niks dan.

Lucy Witmire is pas geleden verhuisd. Op haar nieuwe school heeft ze moeite met haar plaats vinden, omdat ze midden in het jaar op de school komt.
Iedereen heeft al vrienden en vriendinnen gemaakt, dus blijft Lucy een beetje alleen ronddwalen.
Dat alles verandert als ze een jongen tegen komt die tegen een vreemd wezen vecht.
Na beloofd te hebben te wachten tot hij terug komt wordt Lucy uitgenodigd door een oude dame om bij haar te gaan eten.
Die oude dame bleek de oma van een van haar klasgenoten te zijn, die net als haar drie vriendinnen ook uitgenodigd was.
De oude vrouw vertelt hen dat het universum uit meerdere dimensies bestaat, en dat hun hele wereld op het punt staat op zijn kop te gaan staan.
Want zij zijn de Uitverkorenen, en ze staan op het punt om in een avontuur geworpen te worden waar ze moeilijk onderuit kunnen komen.

Teaser:
Ik kijk even op mijn horloge. Tien uur, misschien is het tijd om naar huis te gaan en wat aan mijn huiswerk te doen. Het biologieverslag schrijft zichzelf niet.
"Kom Pip, we gaan naar huis."
Pip blaft weer en loopt met me mee, hier en daar de omgeving afspeurend en snuffelend, alsof hij de omgeving aan het checken is op gevaar.
Dat deed hij eigenlijk altijd al, maar toen schreef ik het af aan hondengedrag, omdat ik niet anders wist. Nu weet ik het wel en zorgde het er zelfs voor dat ik ook op mijn hoede was. Misschien is het zelfs beter als ik zo snel mogelijk thuis ben.
"Kom Pip, hierlangs is korter." Ik loop een steegje in als Pip ineens begint te grommen en zelfs in mijn jas bijt, alsof hij me uitdaagde daarin te gaan.
Ik zucht en trek me los. "Het is maar een steegje Pip, en we moeten zo snel mogelijk thuis zijn."
Pip liet zich niet overhalen en beet weer in mijn jas. Straks gaat hij nog kapot.
"Pihip, niet kapot maken," zeg ik streng, waarna ik me naar hem omdraai, voor hem neerkniel en over zijn hoofd aai. "Als je liever niet wil dat we daarlangs gaan doen we dat niet hoor, maar dan duurt het wel langer voor we thuis zijn."
Pips gegrom werd nog erger, waarna hij zelfs zijn tanden ontblootte en begon te blaffen. Oh, het is dus ernst.
"Wat is er Pip?" vraag ik fluisterend.
Pip negeert me en gaat achter mijn rug staan, wat ervoor zorgde dat ik me omdraaide en zo zag waar Pip naar gromde.
Zwart haar, rode ogen, wolfachtig uiterlijk en het stond op twee poten. Hoe noemde Alec ze ook al weer? Manthorn. Oh, geweldig. Dit moet mij weer overkomen.
De Manthorn gromt, en Pip blaft nog harder. Zometeen hebben we een groot publiek als we niet uitkijken.
Ik zet een paar passen achteruit, klaar om mijn magie te gebruiken, maar twee handen die me ruw vastpakten onderbraken dat.
"Pip! Ren weg!" roep ik, waarna Pip zich even omdraaide en zag wat mij overkwam.
Meteen kwam Pip in actie en beet degene die me vasthield in zijn been.
Met een kreet van pijn liet die me los, waardoor ik me snel uit de voeten kon maken door de Manthorn aan te vallen. Met een verpletterende vlammenzee verging die tot as. Dat was meteen ook de fout die ik maakte.
Mijn hoofd tolde al door het vele gebruik van magie voor ik het door had, en toen ik het doorkreeg raakte ik in een shock. Het was minder dan eerst, maar het was er wel. Ik moet er nu voor zorgen dat Pip in veiligheid gebracht word en deze gabbers niemand kwaad kunnen doen, voor ik flauwval.
Ik draai me om om mijn belager aan te vallen, en dat was mijn redding. Een pijlpunt schampte mijn arm, waar hij eerst mijn rug zou raken. Ik slaak een kreet van pijn en leg mijn hand op de bloedende wond.
Misschien had ik toen in actie moeten komen, mar het enige dat door mijn hoofd heen ging was: OHMIJNGOD! IK BLOED!
Niet echt handig, vooral niet omdat ik daarna weer beet werd gepakt en iemand een doek in mijn gezicht duwde.
Met mijn laatste kracht tilde ik Pip op en wierp hem in het water aan de andere kant van de weg, waar hij in ieder geval veilig was.
Toen voelde ik dat degene die me beet had gepakt me mee begon te sleuren en hoorde ik een zoemend geluid.
Toen werd alles zwart.

Stem als je wil dat ik het verhaal online ga zetten (zo snel mogelijk dan) en reageer als je wat wilt zeggen en of vragen!