Beschrijving:
Mabel Bennett. Een 'normaal' zestienjarig meisje met blond haar, zeegroene ogen en een wipneus.
Of nou ja, normaal...
Mabel is de dochter van SuperBennett, een beroemde superheld.
Zijzelf staat bekend als SuperGirl, haar zus Fenna als SuperFen (heeft ze zelf verzonnen, Mabel zou dat nooit doen), haar broer Nathan als SuperBennet Jr (omdat hij de oudste zoon is heeft hij die naam gekozen, de hele wereld noemt hem gewoon SuperJunior), haar broertje Benjamin als SuperBenn (al is hij als driejarige nog een beetje jong om de wereld te redden), haar moeder als SuperBell (haar meisjesnaam), haar oom Hubert als SuperHuub (als er iets is waar Mabel zich voor schaamt is dàt het wel), haar tante Eleanore als SuperNoor (nogmaals, haar familie verzint die namen zelf, Mabel heeft hier niks mee te maken, behalve met haar eigen naam) en haar nichtjes Jade en Abbygail als de SuperTwins, en als er maar een op komt dagen de SuperTwin.
Ze zijn net verhuist, naar dezelfde stad als haar oom en tante leven, om het leven wat makkelijker te maken voor hun oma, die amper kan lopen.
Op haar school maakt ze al snel vrienden met Elisabeth (Beth) Patterson, Nicolas (Nic of Nico) Cole en Jordan (gewoon Jordan) McCorney en komt ze de week best goed door met school, huiswerk en haar vader helpen zijn aartsvijand Gold en zijn familie (familie Color of Color-familie worden ze ook wel genoemd) te verslaan.
Maar dan gaat haar wereld op zijn kop staan als ze van Nicolas te horen krijgt dat hij niet is wie hij zegt dat hij is, net zomin als zij dat is tegenover de rest van de wereld. Nicolas is heel aardig en lijkt serieus vriendschappelijk met haar te zijn, maar hem een 'vriend' noemen zou tegen alles wat ze kende en wist in gaan.
Wat moet ze nu doen? Moet ze haar hoofd volgen en Nicolas laten zakken, of moet ze haar hart volgen en alle gevolgen die dat op zal leveren maar accepteren?

Teaser:
"Ik hou van SuperBennet en de rest van de familie," zegt Elisabeth, terwijl ik op Google een plaatje die bij de renaissance past probeer te vinden. "Is het raar als ik zeg dat ik door ze geobsedeerd ben?"
"Nee hoor," zeg ik. "Er zijn zoveel mensen door ze geobsedeerd."
"Ja, maar ik ben echt next-level." Elisabeth's ogen beginnen te glimmen. "Ik heb zelfs een blog, waarop ik al mijn theorieën over wie het kunnen zijn en hun avonturen op plaats. Oh, en fanfictie natuurlijk. Superblogger.com heet het."
"Ben jij SuperBlogger?" vraag ik verbaasd.
Elisabeth knikt en er verschijnt een trotse glimlach op haar gezicht. "Jupp."
"Dat is zo cool!" zeg ik enthousiast. "Jouw blog heeft echt tienduizenden lezers! Het is het beste blog over de SuperBennett en zijn familie! Ik ben fan."
Al heb ik nog nooit haar fanfictie gelezen. Als SuperGirl lees ik eigenlijk vooral de stukjes die over mij gaan, op de fanfictie na. Ik weet niet zo goed waarom, maar om de een of andere reden vind ik fanfic over mezelf lezen een beetje raar.
"Echt? Geweldig! Misschien kan je helpen om het beter te maken. Heb je mijn laatste post gelezen? Die over de theorie dat ze twee maanden non-actief waren?"
Ja, die heb ik gelezen. SuperBlogger suggereerde dat we even op vakantie waren op de Bahama's en had een foto van mijn vader in een zwembroek - over zijn superoutfit, wat echt een fashion-statement te noemen was - aan het strand daar bij de post geplaatst. Beetje gefotoshopt, maar de mensen namen het maar al te graag aan. De Bahama's waren nog nooit zo populair geweest.
"Ja, die heb ik gelezen."
"Cool! Wat denk je? Zou het waar kunnen zijn? Ik bedoel, schurken als de Colorfamilie kon alles doen, maar dat deden ze nou ook weer niet. Zouden ze dan op de een of andere manier een beetje actief geweest zijn?" Haar ogen beginnen te glimmen. "Undercover superhelden! Ik heb de tekst van die post nu al in mijn hoofd."
Ik grinnik een beetje. "Easy girl. Het kan best waar zijn, maar inderdaad: hoe verklaar je de non-actiefheid van de schurken dan?"
Elisabeth giechelde. "Non-actiefheid."
Ik rol met mijn ogen. "Laat me."
Om eerlijk te zijn was wat Elisabeth denkt wel een beetje waar, maar dan andersom. Mijn familie ging verhuizen en had de Color-familie non-actief gehouden door Gold - na echt heel veel moeite - gevangen te nemen en op te sluiten, zodat ze hem eerst moesten vinden en ons zo de tijd gaven rustig te verhuizen. Waarom we Gold gevangen hadden gezet en niet meteen hadden vermoord of van zijn krachten beroofd? Zo werkt het nu ook weer niet. Wij superhelden stoppen schurken, we doden ze niet. En hoe je iemand van z'n krachten berooft weet ik niet. Maar goed, we hadden Gold in de Bahama's gedropt, zonder enig middel om weer terug naar huis te gaan of te communiceren met zijn familie. Daarna hadden we alle vluchten geannuleerd, zodat je er alleen via de boot kon komen. Tegen de vliegtuigmaatschappij zei pap dat ze misschien een bom aan boord hadden en we dat even moesten checken door alle vliegtuigen uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten - iets wat oom Hubert met liefde even voor ze deed. Zo hielden we iedereen even aan het lijntje, konden wij veilig verhuizen en vond Hubert een tijdbom in een van de vliegtuigen. Klinkt ingewikkeld, maar het was logisch in elkaar gezet.
"Maar is het goed?" Elisabeth kijkt me nieuwsgierig aan.
Ik knik. "Op dat van de schurken na is het waterdicht, dus nam ik het meteen aan toen ik het las. Later bedacht ik me dat het de non-actieve schurken niet verklaarde, maarja, hoe verklaar je dat?"
"Ze waren op vakantie in de Bahama's," zegt Nicolas, die naast Jordan zat. Zijn toon en gezicht waren ernstig, maar zijn ogen glinsterden speels.
Ik rol met mijn ogen. "Op dezelfde plek als SuperBennett? Dat is nog eens toevallig! Waarom hebben de berichten van de Bahama's dan niets gemeld over de aanwezigheid van aanvallen op SuperBennett?"
"Er was een bericht over SuperHuub die een tijdbom in een vliegtuig van de Bahama's vond."
Elisabeth's ogen beginnen weer te glimmen. "Inderdaad! Nicolas heeft gelijk, het moest de Color-familie wel zijn. Die willen SuperBennett dood, dus hebben die een bom in het vliegtuig gelegd en hoopten ze dat hij zou ontploffen, met de hele familie van SuperBennett erbij." Ze begint driftig aantekeningen te maken in haar notitieboek, die volstond met SuperBennett-krabbels. Zonder dat boekje was ze machteloos, zei ze. Oh, en kon ze alle ideeën voor haar blog niet onthouden en uitwerken.
Nicolas rolt met zijn ogen. "Jij ook met je blog... Een echte SuperBennett-maniak."
"Bek houden," zeggen ik en Elisabeth in koor.
"Je hebt er gewoon geen verstand van," voegt Elisabeth er nog aan toe.
"Echt wel!" Nicolas wijst naar haar met zijn pen. "Jij hebt er geen verstand van! Wie koppelt Red en SuperGirl nou?"
Wacht effe, wat? Ik draai me met een ruk naar Elisabeth om, die een beetje rood werd.
"Het is fanfictie Nicolas," zegt ze. "Bovendien, een verboden liefde? Is dat niet ontzettend romantisch?"
"Nee," zeggen ik en Nicolas in koor.
"Ik vind het wel leuk hoor," zegt Jordan. "Net Romeo en Julia, maar dan met superhelden. Oh, en hoe Elisabeth het schrijft... Het is het echt waard om te lezen."
Elisabeth bloost. "Bedankt, maar zo goed is het nu ook weer niet hoor..."
"Onzin," zegt Jordan, blijvend bij zijn punt. "Je bent een goede schrijfster."
"Jordan, Elisabeth, Nicolas en... de nieuwe," zegt meneer ten Have streng. "Mabel. Ik denk niet dat jullie met geschiedenis bezig zijn, of wel soms?"
"We gaan al bezig meneer!" zeg ik, waarna ik me weer op mijn laptop richt en een plaatje aanklik met een belangrijk uitziend persoon erop. "Deze goed?"
Elisabeth haalt haar schouders op. "Kan. Maar wat heeft het mens- en wereldbeeld van de renaissance met..." Ze las even vlug de onderkant van het plaatje. "Erasmus te maken?"
"Geen idee. Hij ziet er belangrijk uit."
Elisabeth rolt met haar ogen. "Goede manier om plaatjes uit te kiezen Mabel, als het er belangrijk uit ziet is het goed."
"Goed hè? We verzinnen wel wat, ik heb geen zin om een ander plaatje te zoeken."

Hier ben ik echt heel enthousiast over. Echt waar.
Het zit supergoed in elkaar en is echt geweldig om te schrijven, vooral om wat je in de beschrijving las. Ik zie de hele tijd scenes voor me van dit boek, waarbij ik elke keer terugkom op de finale... Dit is echt leuk, voor alle mensen die van romantiek, fantasy, science-fiction, onmogelijke keuzes maken of een hele hoop sarcasme houden (althans, ik probeer heel sarcastisch te doen. Sarcasme is helaas iets waar ik in mijn dagelijks leven echt in faal, tenzij ik extreem chagrijnig ben. Dan ben ik alleen maar sarcastisch).
Man, ik zit nu wel heel erg te promoten.
Ahum, als het je een leuk boek lijkt: stem op dit deel en/of laat een leuke reactie achter!