Beschrijving:
In het land Drakonia gaat het allemaal om het temmen van draken.
Op hun vijftiende jaar moeten alle jongens een opleiding tot drakentemmer volgen om uiteindelijk het ultieme te bereiken; het temmen van een draak.
Draken komen alleen als ze daar zin in hebben, en ze kiezen zelf hun meester uit.
Niet alle jongens krijgen daarom een draak, want die draken maakt het niet uit of je de zoon van de koning of van een kleermaker bent.
Of een meisje.

Teaser:
"Moet ik je anders even naar huis brengen en dan je ouders op de hoogte stellen?" vraagt Damian dan.
Voor ik kon antwoorden werden we opgeschrikt door gegil vanaf het plein. Daarna klonk er het gebrul van een draak.
Ik kijk in de lucht, om daar de desbetreffende draak te zien. Het was een prachtig wezen, en als je het zag zou je denken dat het in vrede kwam. Als het aan de menigte onder de draak lag kwam hij dat niet.
Ik aarzelde niet en rende ondanks mijn 'misselijkheid' het plein weer op, met Damian achter mij aan.
De draak brulde nog een keer en bleef boven het plein vliegen. Het keek rond, alsof het iets zocht. De draak was diepblauw, had zachte stekels over de rug, vier poten, grote vleugels en een sierlijke kop en hals.
Ik stop met rennen en blijf bewonderend naar het wezen staren, terwijl Damian tegen me opbotst door mijn plotselinge remmen en hijgend tegen me aan leunt.
"Een draak?" vraagt hij verbaasd.
"Jupp," mompel ik, zoekend naar mijn ouders en Alex.
Alex was aan de andere kant van het plein. Hij probeerde de mensen door de straten te laten ontsnappen, maar de meesten waren te verbijsterd door de verschijning van de draak om in beweging te komen.
Mijn ouders waren de kleine kinderen rechts van me aan het kalmeren. Mijn vader zag me staan en zwaaide naar me, gebarend dat ik moest komen.
Ik kom weer in beweging en ren naar mijn ouders toe, met Damian achter me aan.
"We moeten van het plein af!" schreeuwde hij terwijl hij naast me kwam lopen. "We weten niet of deze draak tam is!"
Ik lette niet op zijn tegenwerpingen en dacht maar aan een ding: bij mijn ouders komen. Helaas voor mij had de draak andere plannen.
Toen het me zag rennen brulde het. Met een sierlijke boog dook het op mij en Damian af.
Damian bleef staan en pakte mijn hand, waardoor ik niet weg kon rennen. "Volgens mij zoekt het een meester en heeft hij hem gevonden!" roept Damian opgewonden. "Mij!"
Ik kijk even naar de aanstormende draak, die brullend op Damian af kwam. Het landde voor Damian, waardoor iedereen om ons heen naar adem hapte.
"Damian!" schreeuwde de koning, maar toen hij zag dat de draak hem niet aanviel bleef hij staan. Zijn kroon was verdwenen, waarschijnlijk gevallen toen hij probeerde te vluchten. Of hij had het even opgeborgen, dat kan ook nog.
Damian liet mijn hand los en liep voorzichtig op de draak af, terwijl iedereen vol verwachting toekeek. Als die draak inderdaad zijn meester kwam zoeken zou dat geweldig nieuws zijn, want het is nog nooit voorgekomen dat een draak tijdens het feest langskwam. Hier gaat nog een hele tijd over gepraat worden.
De draak snoof toen Damian zijn hand uitstak, maar Damian leek zich daar niks van aan te trekken. Hij bleef langzaam doorlopen, ook al begon de draak te grommen.
Iets zei me dat ik weg moest duiken, maar ik kon alleen als verlamd blijven staan.
De draak gromde nog harder, maar Damian deinsde niet achteruit.
De draak brulde, waardoor Damians haar helemaal naar achteren geblazen werd. Zijn hand hield hij beschermend voor zijn gezicht, maar Damian bleef staan.
Dat zinde de draak niet helemaal. Met nog een brul draaide het zich om en zwiepte Damian met zijn staart opzij, waardoor die met een harde klap tegen de muur van een huis aan kwam.
Kreunend bleef Damian liggen, terwijl de draak zich naar mij omdraaide.
Verstijfd van angst keek ik in de blauwe ogen van de draak, om daar mijn weerspiegeling te zien. Een bruinharig meisje met blauwe ogen, een ietwat uitgezakte knot, een blauwe jurk en sieraden om haar hals en pols.
Mijn ademhaling versnelde toen de draak dichterbij kwam, stap voor stap.
"Cynder!" schreeuwde de stem van Alex, die vanaf de andere kant van het plein aan kwam rennen.
De draak brulde naar hem, waarna het op mij af kwam rennen.
"CYNDER!" schreeuwen mijn ouders en Alex tegelijk.
Ik wil wegrennen, alles in me schreeuwt weg te rennen, maar ik kon alleen maar in een soort trance blijven staan.
De draak pakt me beet bij mijn jurk, waardoor ik uit mijn trance raak. Toen deed ik iets wat alle meisjes wel eens deden: gillen.

Vergeet niet: reageer als je wat wilt zeggen of weten en stem op dit verhaal als je wilt dat het zo snel mogelijk online komt!