A/N: sobrang late update huhu. Anyways thank you for patiently waiting!

Enjoy, sweeties!

CHAPTER TWEENTY FOUR

KELLIE's POV

Sobrang sakit ng ulo ko, It's like going to crack. I closed and open my eyes. Nanlabo ang paningin ko ng ilang segundo. Sobrang katahimikan ang yumakap sa paligid. Pakiramdam ko'y may umiipit sa leeg ko. Hindi ako kumportable, maski sa palad ko ay pakiramdam ko'y iniipit ng makapal na tela. Maski ang binti ko hin todi ko maigalaw ng maayos.

"Ohh! She's awake." An unfamiliar voice echoed.

(A/N; alam ko walang halos makakaalala kay Girl hehe, s'ya po ung nakabangga ni Brent sa Book One chapter 35 :))

Nakita kong mabilis itong lumabas, ka'ya nagkaroon ako ng oras para Tignan ang kwartong unfamiliar saakin, mukhang hindi ito Hospital. Mukha itong kwarto ng Babae.

Hinimas ko ang aking ulo dahil nahihilo ako. Sobrang sakit na parang pinupukpok ng matigas na bagay. Bigla kong naalala ang aksidente na parang kahapon lang nangyari.

Si Drew? Nasaan? Kamusta ka'ya s'ya? I Hope he's doing fine.

Umupo ako ng mas maayos dahil hindi ako kumportable sa posisyon ko ay Sakto namang pagpasok nila Kuya, They all looking at me with mixed emotions plastering on their face.

"How's your feeling?" Malungkot at the same time ay masayang nakatingin saakin si Lyra at Lila, Mukhang gusto nila akong yakapin pero mukhang nag iingat na lumapit saakin.

"Are you feeling well? Do you need something, huh? What? I'm worried very much!" Pa-hysterical na sabi ni Lyra, si Lila naman ay nag-aalala lang na nakatingin saakin. I half smiled, hindi pa gaanong ayos ang pakiramdam ko. May parte paring masakit pero Bearable naman.

"Hi I'm Bonnie, Brent's fiancee." Napatingin ako kay Brent na naka half smile, Nag-aalala din para saakin.

Si Christine lamang ang wala dito, maski si Mama, si Kuya ay madalas ang pagsuklay sa buhok gamit ang kanyang palad, pilit at pagod na ngumiti ito saakin at pasimpleng napabuntong hininga, I smiled back. I know he's so tired. Tired of all of this. Lahat sila ay tahimik na minamanmanan ako at pilit na ngumingiti, Masaya akong nag-aalala sila ng ganito para saakin.

"How long has it been since I've slept?" Pakiramdam ko'y matagal akong nakatulog dahil sa sobrang sakit ng ulo ko.

"Four days." Sagot ni Jei.

"Do you need something? May masakit ba?" Mahinahong tanong ni Kuya.

"Hindi ko pala nadala yung Yogurt." si Xavier na kiming nakangiti at kumakamot pa ng ulo.

"Tingin ko'y kailangan ko lang ng mahabang pahinga. Nanghihina padin ako." Nanghihinang sagot ko. Gusto kong makita sila Mama pero mukhang hindi pa ito nakakabalik o hindi n'ya nalaman ang nangyari saakin. For sure hindi ito sinabi ni Kuya para hindi na mag-alala pa si Mama.

"Si Drew, Kamusta s'ya?" Biglang tumahimik ang atmosphere, namutla ang ilan at mukhang inaasahan naman ang itatanong ko iyon, pero Ang mga pinapakita nilang ekpresyon ay hindi maganda.

Ilang minuto kaming mga nagkatinginan, Pawang walang gustong sumagot sa tinatanong ko. Nagsimula na akong kabahan ng sobra.

"Si Drew." Ulit ko this time nag-aalala na.

"Sabi ko si Drew." Pag ulit ko habang pilit na ngumingiti.

"P... Patay na, Patay na s'ya." Mahina pero rinig na rinig ng dalawang Tenga ko. Natulala ako ng ilang segundo hanggang sa marealize ang sinabi n'ya, halos hindi magsink in ang Balita.

"H...huh? A... Ano?! Hindi pa patay ang makulit na 'yon!"

"I'm sorry." bulong ni Lyra ng niyakap ako biglang napaluha. Napatingin ako sakanya nakakunot ang Noo.

"N...no! No!" Para akong walang awang sinasakal ng maraming palad. Hindi! Hindi pa patay si Drew. Hindi pwede hindi.

Pauulit ulit ang katagang 'Hindi pa s'ya patay saaking isipan' dahil alam kong nagbibiro lang sila, Alam kong babawiin din nila ang hindi magandang birong iyon.

Warm tears starts to fall into my both cheeks. I was like going to passed out. Para akong mawawalan ng hininga. Unti unting nabalot ng hagulhol ko ang kwarto.

Naalala ko ang banta ni Chandra sa cubicle, Kakausap lang namin bakit ganto kaagad?!

"I am the one who made this Ugly!" I said as I cried harder, Sobrang sinisisi ko ang sarili ko sa nangyari kay Drew, ako talaga ang dahilan kung bakit ito nangyari sakanya! Dapat una palang hindi kona s'ya pinapalapit saakin dahil kapahamakan lang ang dala ko. Lalo na sakanya.

"No, This wasn't your fault." Xedrick said softly. Hindi ko rin s'ya gaanong makita dahil nanlalabo ang mga mata ko sa luhang hindi ko mapigilan.

"You'll be fine. I promise." Pag aalo saakin ni Lila. Habang si Lyra naman ay nag iingat na niyayakap ako. Napahawak ako sa braso ni Lyra. Ang hirap, hindi ko kaya, Sobrang sakit. Parang gusto ko nalang din mawala. Sising sisi ako, una palang dapat pinagtabuyan ko na si Drew.

Tahimik ang lahat habang lumuluha ako. Ilang minuto lang ay napagod ako sa kakaiyak at mas lalong nanghina, Bumibigat nadin ang talukap ng aking mga mata.

I wanna rest, A long rest. I'm so tired, exhausted. I don't wanna feel this kind of pain anymore.

I wanna die.

GABI na ng nagising ako mula sa malalim na pagkakatulog, hindi na gaanong masakit ang ulo ko, pakiramdam ko ay naniningkit ang mga mata ko sa sobrang pag iyak kanina. May ilang nurses na nag uusap sa center table kasama sila Ate Ella.

"Oh, Kellie! mabuti at gising kana, may kailangan ka ba?" Pagod akong ngumiti, hindi ko na din pinilit umupo. May inabot namang Glass of water saakin si Ate Myla at inalalayan akong makaupo na ng maayos.

"Nagugutom kaba, anak?" Tanong ni Manang Edna. Ngumiti ulit ako at umiling.

"Ang putla mo ate! Pati yung labi mo, Gusto mo ng Liptint?" Nakangiting alok ni Ate ella saakin.

"Ano kaba, Ella! hindi iyan ang kailangan n'ya ngayon." Suway ni Ate Myla sakanya. Napakamot ito sa ulo at nahihiyang ngumiti saakin.

"Si Mama, po? Hindi pa po ba s'ya bumibisita?" Nagkatinginan silang tatlo, maliban sa dalawang nurse na chinicheck ako. Nangungusap ang kanilang mga mata at tila nagkakaintindihan samantalang ako ay tahimik na naghihintay ng sagot.

"Ah, Hija. Nandito na daw sa Quezon City ang Mama mo... at Nandito kasi ta'yo sa White lanes... sa Mansion ng mga Andersons."

Napaisip ako bigla, Alam ni Manang ang tungkol sa nakaraan ng mga magulang ko na ayaw ni Mama na magkaroon pa ako ng komunikasyon sa mga Andersons. Nakauwi na pala sila galing Bulacan.

For sure itinatago ako ni Kuya dito. Para narin makasama ko ang anim.

"Gusto mo ba ng makakain? May request ka ba?" Tanong ni Ate Lilet, umiling ako, Hindi ako nagugutom.

"Nasaan po si Kuya Leandro? Nandito pa po ba s'ya?"

"Babalik daw baka mamaya, Sinundo n'ya ang Mama mo." si Manang Edna.

I have to talk to Kuya, May kailangan s'yang malaman, Isa pa gusto kong makabisita sa Funeral ni Drew. Bigla nanamang mas bumigat ang dibdib ko dahilan ng marahan kong pag hawak dito. Nataranta naman sila bigla.

"May masakit ba?" Dahan dahan kong ibinaba ang palad ko, malungkot akong ngumiti at umiling.

Bumukas ang medyo malaki laking pinto. Napalunok ako ng ilang beses at napagakat labi, Hindi ko alam kung anong irereact o ikikilos ko sa taong kakapasok lang.

She's with her soon to be Daughter in laws, Bonnie and Christine. si Madame Aaliyah.

It's been a long time since I saw her, she looked more Intimidating, Hindi nawala ang sophistikasyon at Ganda nito kahit nadadagdagan ang edad.

Anxiousness and Guilt twirled together inside me as she looked at me with Blank and Intimidating brown eyes. I can't bring myself to say anything.

"Can't believe I'll see you in here Kellie, I never thought this day would Come. Akala ko hindi na kita kailanman makikita kasi iyon ang gusto ko."

"The boys wants to protect her and wants her to live her here Tita." Naiangat ko ang aking ulo ng magsalita si Christine, She smiled at me sarcastically, While Aaliyah's eyebrows is on fleek. Indicates of hate of me.

"Well if that's the case then It is totally fine, But Her life is completely in my hands..." She glared at me. "So don't try to test my Boundaries."

"If something bad happens to my sons again, You'll scream for mercy, and I'll make sure you have none." Naitungo ko ulit ang aking ulo. I have to do something para hindi 'yon mangyari sa kahit sinong malapit saakin.

"Hindi din kita mapapatawad kapag may Mangyari kay Xedrick!" nanggigigil na sigaw ni Christine. Tumulo ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

"You should be thankful, My sister Diana Torres didn't Blame you of his son's Death, where in fact you should put in Blame." Galit na dagdag ni Aaliyah.

"She's going to use the things you love against you. Idea iyon ng kailangan mo ng lumayo layo kung ayaw mo silang mapahamak." Dagdag din ni Christine.

Makalipas ang ilang segundo ay unang lumabas si Aaliyah at ang dalawa dahilan ng matinding katahimikan, sumunod ang pinipigilan kong hagulhol.

"Tama sila, ako ang dapat sisihin, e! Kasalanan ko kung bakit namatay si Drew! Simula pa lang dapat pinagtabuyan ko na s'ya. Hindi sana ito nangyari sakanya." Pinagsusuntok ko ang dibdib ko sa sobrang galit sa sarili. Pinipigilan nila ako dahilan ng panghihina ko.

"Wag mo sisihin ang sarili mo, Anak."

"Hindi mo ginustong mangyari 'yon Kellie, Tama na."

Nakatulog ulit ako sa pagod kakaiyak at kakasuntok sa sarili.

"You won't die. Not only on my watch." She said as she pushes me outside the car. Punong puno ng usok ang loob kaya panay ang ubo ko. Nanlalabo ang mata ko, Hindi ko makita ng maayos si Drew na nasa kotse parin.

Gustong gusto kong tumayo para iligtas s'ya. "I won't stop, Kellie! I won't!"

"Kasalanan n'yo kung bakit 'to nangyari saamin! If you don't only interfere this will not have happened!" She screamed, right infront of my face and slapped me many times. Napaungol ako sa sakit.

Tumayo ito at pumasok sa nakatumbang kotse. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Nandoon si Drew sa loob!

"K-Kellie,"

MABILIS ang paghinga ko ng magising sa matindi bangunot, The bad dream seem very real.

Mabilis akong dinaluhan ni Kuya at nag aalalang nakatingin saakin, napahawak ako sa aking noo at umupo ng maayos, Sobrang pawis na pawis ako kahit airconditioned ang kwarto.

Naalala kong nagising ako ng aksidenteng iyon pero nasa labas na ako ng kotse, parehong pareho iyon sa panaginip ko, pero hindi ang sinabi ni Chandra.

Bigla nanaman akong napaluha, kuya Hugged me gently. "Hush, It's okay calm down. Panaginip lang 'yon." Nanginginig ang mga palad ko sa takot.

Kalaunan ay kumalma nadin ang pakiramdam ko. "May masakit pa ba? Nagugutom ka ba?"

"Kuya, Gusto kong makita si Drew." ito kaagad ang unang sinabi ko matapos kumalma.

"Only if you're fine. You're still vulnerable Kellie, magpahinga ka muna sa ngayon." malambing na sinabi saakin ni Kuya.

"Kuya... si Drew, nagparamdam sa panaginip ko." malungkot s'yang napapikit at napabuntong hininga. "Surely he will. I know how much He likes you, kinausap n'ya kami ni Mama gustong kuhain ang kamay mo, hindi mo alam nililigawan n'ya si Mama."

"He's too loud, but He's positive and wants to protect you at all costs, Kahit pa buhay n'ya ang kapalit." Malungkot ang ngiti ni Kuya habang sinasabi iyon.

Hinimas n'ya ang ulo ko saglit. "Madaming gustong protektahan ka, Kellie. At isa ako d'on."

"Well we all wants to protect you even if our life may put at risks, Ginusto namin dahil mahal ka namin, so don't you ever Blame yourself for what have happened. Hindi ko ginusto hindi namin ginusto ang nangyari, Kellie, I know This hurts a lot But I know you'll be fine soon."

"Kuya, I have to tell you something."

"Hmm?"

"Bago ang aksidente... Kinausap ako ni Chandra sa Cubicle dito. How is that happened? Mahigpit ang secuirty ng mansion." He became more serious. Napaisip sa sinabi ko.

"You need the CCTVs to get checked. Baka may kasabwat ito kaya nakapasok." I suggests.

"Yes, I will, don't worry, wag mo ng masyadong isipin ang mga problema as if it is getting out of hand, I can handle all of it, Mas isipin mo ang recovery mo." I smiled. How lucky I am to have him as my brother.

"Anyways, How's Catie?"

"She's doing fine, nakakatulong naman ito sa kaso ng pamilya n'ya."

Alam kong napakahirap din ng sitwasyon para kay Catie, She have to surrender her family, But it is the only way for peace and justice for us. Mabuti at mas pumanig s'ya sa tama.