Zes jaar geleden, ergens in een discotheek vlak buiten de stad, op een donkere met maanlicht gevulde nacht...

BRYAN

Fuck waar blijft ze nou verdomme? Ze had hier allang moeten zijn. Een paar van mijn vrienden zijn al uit de discotheek gegooid omdat ze zich weer eens niet konden gedragen. Of nou ja vrienden? Beter gezegd klootzakken. Door hun ben ik in dit wereldje terecht gekomen. Van hun krijg ik de drugs die ik bij onschuldige meisjes stiekem in hun drankje laat glijden zonder dat ze het door hebben. Om ze daarna vervolgens van een afstandje in de gaten te houden, wachtend op het moment waarop de drugs langzaam zijn werk gaat doen. Meestal verdwijnen ze naar de wc's als dat gebeurt. Dan loop ik er zo onopvallend mogelijk achteraan. Ik doe alsof ik bij de discotheek werk, daardoor vertrouwen die meisjes me veel te snel en gaan ze met me mee naar de steeg via de achterdeur waar alleen personeel mag komen. Ik zeg ze dat ze even een luchtje moeten scheppen en help ze mee naar buiten. Maar we gaan geen luchtje scheppen, in tegen deel zelfs. Aan de andere kant van de steeg staat een zwart busje klaar waar ik de meisjes helemaal high van de drugs in zet. Ze kunnen geen kant op. Niet dat ze zoveel moeite doen om weg te komen, maar alsnog. Dat komt natuurlijk door de drugs.
De schuifdeur van het busje wordt dichtgetrokken en het busje vertrekt naar een plek waar ik van mijn leven nooit meer wil komen. Wat er daar met die meisjes gebeurt is gewoon te ziek voor woorden. Maar daar kom ik later nog wel op terug. Ik ben er gelukkig maar één keer bij geweest, en die beelden van wat daar gebeurt is heb ik zo ver mogelijk weggestopt zodat ik er nooit van mijn leven meer aan zou denken.
Ik wil dit niet, niet meer tenminste. Ik ben dit 'werk' gaan doen omdat ik blut was. Ik raakte verslaafd aan wiet en hasj en kon dat op een gegeven moment niet meer betalen. Ik moest en zal aan geld komen, en toen kwam dit ineens op mijn pad. Een vriend van me wist wel iets waardoor ik snel flink wat cash kon verdienen. En hier sta ik dan weer, in deze gore tyfus discotheek. Wachtend op het volgende meisje die ik noodgedwongen in het busje moet zetten zonder dat ik dat wil. Ik heb zo vaak geprobeerd te stoppen met dit psychopathische kat en muis spel, maar dat kon niet, ik wist niet hoe. Ik heb veel geld vooruit geleend om andere schulden af te betalen en ik kon er dus niet zomaar mee kappen.
Er loopt een rilling over mijn lijf als ik eraan denk dat ik gewoon mee werk aan mensen handel. Een zure oprisping speelt in me op, maar die slik ik snel weg.
Het leek in het begin zo onschuldig, eerst hoefde ik die meisjes alleen maar naar de steeg te begeleiden. Maar omdat het zo goed ging en ik die meisjes om een of andere reden altijd mee kreeg, moest ik ook gaan beginnen met het drogeren zelf.
Vanavond is de laatste keer. Mijn baas, waarvan overigens helemaal niemand weet wie dat nou eigenlijk is, heeft me via een geheimzinnige sms laten weten dat als ik vanavond nog één meisje in het busje zet, ik al mijn schulden heb afgelost. Dan zet ik nooit van mijn leven meer een stap in deze gore discotheek en verhuis ik naar Cambridge. Dan laat ik alles achter me en begin ik een nieuw leven. Dat is altijd al een doel geweest. Mijn vader kan een studentenwoning voor me regelen in hartje Cambridge. Dat heeft hij me al zo vaak aangeboden, maar elke keer sloeg ik zijn aanbod af. Ik wil studeren aan de Cambridge University, daarna een goede baan vinden en trouwen met het meisje van mijn dromen.
Die er verdomme nog steeds niet is.
Waar blijft ze nou?
Waar blijft mijn Esmee?