Als we uiteindelijk aankomen bij mijn studentenhuis is het al even donker buiten. De maan staat hoog aan de hemel en is net niet vol. Ethan parkeert zijn Mercedes op dezelfde plek als vanmiddag en we maken tegelijk onze gordel los. Onderweg zijn we nog even gestopt en hebben we bij de McDonald's gegeten. Ethan zei dat hij geen trek had, maar toen we eenmaal besteld hadden was hij toch blij met zijn hamburger en frietjes met extra veel frietsaus.
'Je gaat niet alleen naar binnen hoor.' Zegt Ethan op felle toon als ik met mijn hand naar de deur reik. 'En dan, als je hem tegen komt ga je hem dan weer slaan? Dat kan je niet doen, dan word je uit je studentenhuis gegooid en van school getrapt.' Zeg ik streng. Bij die gedachten word ik sip. Snel slik ik even om mijn tranen voor te zijn. 'Jij blijft hier, ik ren naar boven, prop mijn spullen in mijn tas en ben binnen een paar minuten weer bij jou in de auto. Beloofd.' Zeg ik en ik sta al met één been op het asfalt van de parkeerplaats als Ethan mij aan mijn arm terug de auto in trekt. 'Doe alsjeblieft voorzichtig, en als je niet binnen vijf minuten weer naar buiten komt, kom ik alsnog naar binnen.' Zegt hij met een grappige ondertoon, maar ik weet dondersgoed dat hij het meent. Ik knik en snel geef ik hem een kus.
De frisse lucht van de late avond omhelst mijn armen en ik ril van de kou. Het is begin november maar de temperaturen zijn overdag aangenaam. Alleen s'avonds koelt het te snel af. Ik sla mijn armen om me heen en ren snel en nog steeds rillend naar de voordeur. Niet wetend of ik alleen ril van de kou of ook van de zenuwen omdat ik bang ben Bryan tegen het lijf te lopen. Als ik voor de deur sta graai ik in mijn zakken, op zoek naar mijn sleutels. Als ik ze gevonden heb draai ik de deur zo snel mogelijk van het slot en stap de grote hal in.
Toen ik hier drie maanden geleden voor het eerst een stap in deze hal zette, was dit mijn nieuwe safe space. Mijn veilige haven. Zelfs toen ik in het begin totaal niet goed kon opschieten met Julia en James, heb ik mij hier altijd veilig gevoeld. Ik wist zeker dat het verleden mij hier niet kon achtervolgen. En naar mate de tijd vorderde, voelde deze plek steeds meer als mijn thuis. Ondanks dat ik Ethan van Julia heb afgepakt, ook al kwam haar dat perfect uit zodat zij met Jorik verder kon gaan, waar ze al langer op verliefd was. Sinds dien noemt Julia mij niet meer 'die nieuwe' en is het goed tussen ons. We zijn niet de dikste vriendinnen, maar we zijn ook geen vijanden en daar neem ik voor nu genoegen mee. James is uiteindelijk gestopt met me te pesten, nadat hij verklaarde dat hij min of meer verliefd op mij was. Ik heb met hem gezoend om Ethan jaloers te maken. Ik heb daar geen spijt van, maar James zal nu voor altijd een zwak voor me hebben. Ik heb hem ooit nog een date beloofd in de periode dat ik er net achterkwam dat Ethan gewoon nog een relatie met Julia had, terwijl wij al van alles deden en ik smoorverliefd op hem was. Die date zal er waarschijnlijk nooit meer van komen. Of Ethan moet zich weer vreselijk gaan misdragen, maar daar wil ik liever niet aan denken.
Sinds vandaag is het veranderd. Vanochtend vroeg was deze dag de mooiste dag van mijn leven, omdat Ethan mij vroeg om zijn vriendin te zijn. Maar alles veranderde toen we vanmiddag uit school kwamen en de drempel van het studentenhuis over stapte. Ethan was met me meegegaan omdat hij me iets belangrijks moest vertellen, zei hij. Dat heeft hij uiteindelijk niet gedaan, en ik heb er ook niet meer naar gevraagd.
Dit huis voelt vanaf het moment dat ik Bryan uit de woonkamer zag lopen niet meer als thuis. Zijn vader heeft me dan wel beloofd dat hij Bryan zal vragen om mij met rust te laten, maar ik ken hem, dus ik betwijfel of hij zijn afspraak zal na komen.