De hele terugrit richting het studentenhuis zeggen Ethan en ik allebei niks, op een paar keer zuchten na. Ethan houdt wel mijn hand vast en ik streel zijn hand zachtjes met mijn duim.
Ik ben dood op door deze, met gestoorde gebeurtenissen gevulde dag, en Ethan misschien nog wel meer. Dat zie ik aan hem.
Ik kan het niet geloven dat Bryan en Ethan stiefbroers van elkaar zijn. Mijn maagzuur komt omhoog en ik slik het snel weg.
Ik kom uit een klein dorpje naast Londen, Holloway. Daar in het dorp is het ons kent ons. Iedereen weet ook alles van elkaar, wat mij altijd mateloos irriteerde. Gelukkig wist bijna niemand wat er in de discotheek gebeurd was op die desbetreffende avond, of althans niemand heeft er ooit naar gevraagd. Die kans kregen ze ook niet, omdat ik zo snel mogelijk ben verhuist naar Cambridge. Of nou ja, stiekem ben ik gewoon gevlucht.
Die vriendin die werd gedrogeerd in plaats van mij, heb ik na het incident nooit meer gesproken. Waarschijnlijk neemt ze het mij nog steeds kwalijk. Om het feit dat Bryan mijn vriendje was, of het feit dat ik het drankje wilde ruilen en zij gedrogeerd werd terwijl ik dat had moeten zijn, volgens Bryan dan. Of ze neemt het me beide kwalijk.
Ik weet dat Bryan ook in Holloway is opgegroeid, ook al kende ik hem pas toen we allebei naar dezelfde middelbare school gingen. Tijdens onze 'relatie' wat je niet perse een relatie kon noemen, heb ik zijn ouders nooit ontmoet. Hij heeft mijn moeder wel één keer ontmoet, en ze vond hem meteen al niks. Ze heeft me zo vaak gewaarschuwd dat ik op moest passen voor hem. En natuurlijk had ze gelijk. Het lijkt altijd net alsof mijn moeder in de toekomst kan kijken, ze weet altijd al ruim van te voren of een vriendschap of eventuele relatie niet gaat werken tussen mij en een persoon. Soms zelfs zonder dat ze diegene ooit gezien heeft.
Later vertelde mijn moeder me dat er al langer roddels rond gingen over Bryan en zijn groep vrienden, dat ze dus drugs gebruikte. Uiteindelijk gebruikte ze de drugs natuurlijk niet om zelf in te nemen, maar om andere meisjes te drogeren. Na de desbetreffende avond wilde ik een nieuwe start maken en mijn moeder heeft me goed bij geholpen. Om van die Bryan af te zijn en om alles achter me te laten. Als ze nu zou weten dat Bryan ook naar Cambridge is verhuist en in hetzelfde studentenhuis is komen te wonen als ik, zou ze hier morgen op de stoep staan om hem een draai om zijn oren te geven. En dat is nog zacht uitgedrukt.
Ik word ineens uit mijn gedachten gewekt als Ethan tegen me begint te praten.
'Esmee, ik denk dat het verstandig is als je vanavond niet in je studentenkamer gaat slapen.' Zegt Ethan ernstig. Ik kijk hem aan en bewonder zijn kaaklijn die ik perfect kan zien nu zijn gezicht op de weg gericht is. 'Wat? Moet ik dan onder een brug gaan liggen vanacht? Ik laat me toch niet door hem wegpesten. Ik slaap vanavond gewoon in mijn eigen bed, ik ben dood moe door deze dag.' Zeg ik nors.
'We gaan samen in mijn studentenkamer slapen. Dan ben je even verlost van Bryan en dan kijken we morgen wel weer verder. Ik ben ook dood moe, maar ik laat jou daar niet in je eentje achter nu Bryan in dat huis zit.'
Er gaat een kriebel door mijn onderbuik. Ik heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht, maar het lijkt me geweldig om in Ethan's studentenkamer te slapen. Hij heeft de grootste kamer met een ruime douche.
'Nou vooruit, maar ik heb wel echt mijn spullen nodig, die zal ik wel even moeten ophalen, en dan kunnen we daarna door rijden naar jou studentenhuis.' Zeg ik terwijl ik een kneepje in zijn hand geef. Hij kijkt even schuin naar me. Dan reikt hij mijn hand naar zijn mond en kust mijn handpalm.