Ethan staat met zijn mond vol tanden. Hij kijkt me aan op een manier die ik niet kan plaatsen. Ik probeer naar hem te glimlachen, maar mijn mond blijft in een rechte streep staan.
'En Esmee dan? Zij durft nu niet meer terug. Ze wilt niet samen met hem in het zelfde huis wonen, dat kan je toch niet van haar vragen. En zij woonde er al veel eerder.' Probeert Ethan.
'Oké, ik zal Bryan vragen om uit haar buurt te blijven.'
'Hallo, Esmee staat er gewoon bij hé. Je doet verdomme net alsof ze niet bestaat.'
'Uh, ja sorry, ik zal vragen of Bryan zoveel mogelijk uit je buurt kan blijven Esmee, en als je nog een keer met hem wilt praten kan dat altijd nog.' Zegt zijn stiefvader met een flauw lachje.
'Dat wilt ze niet, maar bedankt hé, fijn zaken gedaan te hebben. Klootzak.' Ethan slaat met zijn vlakke hand op het donkerbruine eikenhouten bureau en loopt dan scheldend en zonder om te kijken het kantoor uit, ons alleen achterlatend. Ik schrik van de plak op het bureaublad, maar keer me dan tot Vince.
'Bedankt meneer, en heel misschien dat ik ooit nog voor een gesprek zal open staan met Bryan, als ik er aan toe ben tenminste.' Zeg ik verlegen en stiekem wetend dat ik zo'n gesprek tussen Bryan en mij toch nooit zou willen. Vince glimlacht naar me. Ik leg snel de boeken die uit de boekenkast zijn geschopt terug op de goede plank en dan ren ik snel achter Ethan aan, die ondertussen al beneden is.
'Wat is er in vredesnaam allemaal aan de hand schat? Ik heb je de hele tijd horen schreeuwen.' Hoor ik Ethan's moeder zeggen als ik ook de trap af gelopen kom.
'Vraag dat maar aan die ongelofelijk 'leuke' man van je. Wij gaan er vandoor, en je zult ons hier voorlopig even niet meer zien. Sorry mam.' Zegt Ethan tegen zijn moeder, die nu nog verbaasder uit haar ogen kijkt dan toen we hier een half uur geleden zomaar binnen kwamen stormen. Ik zie dat Ella tranen in haar ogen krijgt en ik voel me op de een of andere schuldig.
'Hoezo? Ik snap er helemaal niks van.' Zegt ze als ze een traan die over haar wang rolt weg veegt.
'Laten we het er maar op houden dat zijn kinderen mij al vaak hebben dwars gezeten. Ze hebben al meerderen malen geprobeerd mij het leven zuur te maken. Vince's dochter heeft Julia en mij uit elkaar proberen te drijven, en nu proberen zijn dochter én zoon verdomme Esmee en mij ook uit elkaar te drijven. Maar dat zal ze niet lukken. Valerie en Bryan, allebei zijn ze even gestoord.' Gromt Ethan. Ella's gezicht betrekt nu nog meer.
'Bryan? Wie, wie is Bryan?' Vraagt ze geschrokken.
'Je weet het niet? Vince heeft verdomme nog een kind. Een vieze gluiperige crimineel. Hij is nog gestoorder dan Valerie, wat bijna onmogelijk is. Het verbaasd me niks dat hij je het niet verteld heeft. Hij schaamt zich natuurlijk diep.' Zegt Ethan en hij lacht schijnheilig.
Ella krimpt in elkaar bij Ethan's woorden en ik omhels haar snel. Plotseling hoor ik voetstappen op de trap. Voordat ik kan zien of Vince of misschien wel Valerie naar beneden komt, trekt Ethan me snel mee naar de voordeur. Blijkbaar heeft hij geen zin in een familiereünie, en als ik er zo over na denk hoeft dat voor mij ook niet perse.

Als we de grote voortuin uit lopen richting de G-wagon, snap ik ineens waarom Ethan's stiefvader zo vrolijk was. Zijn zoon is weer uit de gevangenis en gaat een goed leven tegemoet op de Cambridge University. Mijn maag draait zich om als ik erover na denk dat Bryan ook nog eens vrolijk rond zal huppelen door de gangen op Cambridge University. Om nog maar te zwijgen over bepaalde colleges waar hij misschien ook zomaar zou kunnen opduiken. En sinds wanneer worden studenten die in de gevangenis hebben gezeten en een strafblad hebben überhaupt toegelaten op de universiteit?
Ik wil Ethan vertellen waar ik bang voor ben, maar ik besluit het niet te doen. Een mens kan veel hendelen, maar op een gegeven moment is de maat vol. Ik wil nu niet de druppel zijn die zijn emmer doet overlopen, ook al twijfel ik of dat niet allang gebeurt is vandaag.
Als ik mijn gordel om doe en in de achteruit kijk spiegel tuur, zie ik dat Ethan's moeder in de deuropening staat te zwaaien. Voordat ik de kans krijg mijn raampje open te doen en terug te zwaaien, scheurt Ethan de openbare weg al op.