Ik opende mijn ogen en zag Tony tegen me aan liggen. Hij had zijn ogen open en staarde naar de muur voor hem. Ik sloot mijn ogen weer en deed of ik nog sliep. Tony had blijkbaar niet gemerkt dat ik al wakker was, want hij bleef gewoon liggen.
Ik kan wel eeuwig zo blijven liggen. Dacht ik bij mezelf. Ik hoopte dat ik ook echt eeuwig kon blijven liggen.
Natasha kwam binnen. "Opstaan!" Riep ze opgewekt.
Ik keek naar haar terwijl ze de gordijnen open deed.
Tony kroop nog dichter tegen me aan. Hij trok de deken over zijn hoofd.
Onder de deken trok ik Tony naar me toe. Hij gaf geen kick toen ik mijn arm liefdevol over hem heen legde.
Natasha had niks door en draaide zich naar mij om. "Waar is Tony?" Vroeg ze.
Ik zei niks. Tony bewoog niet en we lagen daar zonder dat Natasha wist dat hij tegen me aan lag.
"Het is al twee uur geweest." Natasha ging op de rand van het bed zitten. "Ben je ziek?" Vroeg ze bezorgd.
"Hoezo?" Vroeg ik verward.
"Je slaapt nooit uit." Ze opende de kast die aan de andere kant van de slaapkamer stond. "Mirthe en Marloes hebben bedacht dat we naar het zwembad gaan. Geen slecht idee, al zeg ik het zelf. Het is buiten vierendertig graden."
"Dat wordt vast gezellig." Ik trok de deken tot over mijn oren.
"Heb je er dan geen zin in?" Natasha deed de kastdeuren weer dicht. Blijkbaar had ze, dat wat ze zocht, niet gevonden.
"Jawel." Zei ik.
"Maar?"
"We moeten weer verder." Ik voelde Tony bewegen. Hij kreunde.
Natasha sprong op. "Jullie liggen toch niet..." Ze trok de deken van Tony en mij af. Ze gaf een klein, niet Black Widow-achtig, gilletje.
Tony volgde Natasha met zijn ogen. Hij maakte geen aanstalte om op te staan.
Ik gaf hem een tikje. "We moeten eruit. We gaan zwemmen."
Tony schudde zijn hoofd. "We kunnen niet gaan zwemmen. We moeten de Land Rover opknappen en vanacht vertrekken."
"We kunnen ook een andere auto stelen." Stelde Natasha voor.
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
"Oké, 'lenen' dan." Zei Natasha met iets van tegenzin.
"Maar dan kunnen we nog niet gaan zwemmen." Zei Tony.
"Waarom niet?" Vroeg ik.
"Mijn Arc-Reactor."
Het werd stil. Hoe kon ik dat vergeten zijn. Tony's Arc-Reactor moest geheim blijven. Als iemand de Arc-Reactor zou zien, zouden ze ons herkennen. Dan sloegen onze ontvoerders gewoon toe tussen de mensen. Iedereen zou toch weten wie we waren... Raaste het door mijn hoofd.
"Hoe lossen we dit dan op?" Vroeg Natasha. Ze begon te ijsberen. "Ze rekenen er nu al op dat we meegaan."
"We zouden de waarheid kunnen vertellen." Opperde ik.
"Of beweren dat Tony last heeft van watervrees." Natasha stopte.
"Maar hij ging gisteren zonder problemen douchen." Reageerde ik.
"Misschien kunnen we zeggen dat hij dat al geleerd heeft?" Natasha liep door de kamer.
"Ze willen Tony dan vast helpen met zijn watervrees. Dan zullen ze het toch zien." Ik steunde op mijn ellebogen en keek door het raam naar buiten.
"Tony kan ook een surfpak aantrekken." Natasha was aan het brainstormen geslagen.
"Heb ik al geprobeerd." Tony kroop weer tegen me aan. "Werkt niet."
"Dat is dus geen oplossing." Natasha wikkelde een pluk haar om haar vinger.
"We zouden ook niet kunnen gaan." Tony legde zijn hoofd nu op mijn schoot.
"Dat kunnen we ze niet aan doen." Natasha ging voor het raam staan. "We zeggen gewoon dat Tony watervrees heeft."
"Ze zullen er achter komen. We kunnen beter gewoon de waarheid vertellen." Stelde ik.
"We zeggen dat Tony watervrees heeft. Punt uit." Natasha verliet de kamer.

Tony en ik kwamen beneden en zagen Mirthe en Marloes bezorgd naar Tony kijken.
"Arme jongen." Zei Mirthe. "We begrijpen het."
"Daarom willen we je helpen." Vertelde Marloes.
"Dat hoeft niet." Tony ging dichter bij mij staan.
"Laat ons alsjeblieft helpen." Smeekte Marloes. "Wie weet, lukt het ons wel."
"Ik wil niet geholpen worden." Tony probeerde weg te komen.
"Iedereen wil geholpen worden." Zei Mirthe. "Alleen weet niet iedereen dat."
"Maar ik wil niet geholpen worden!" Riep Tony in een poging er onder uit te komen.
"Dat wil je wel, geloof ons nou maar." Marloes streelde Tony over zijn rug.
"Ik wil echt niet geholpen worden!" Riep Tony.
"Waarom dan niet?" Mirthe had een vragende blik in haar ogen.
"Omdat..." Tony viel stil.
"Omdat?" Vroegen Mirthe en Marloes door.
"Kijk zelf maar." Tony pakte zijn T-shirt vast en trok het omhoog.