'Ben je klaar om los te laten?' Vroeg Spoekie gereed voor vertrek. De gemaskerde makker klemde Spoekie in zijn sprieterige armen, en sloeg zijn slungelige lijf angstig over hem heen. 'Ik denk het wel.' Mompelde hij malend in zijn gedachten.

'1...2...3...laat los!' Bevool Spoekie beslist en hij drukte zich weg van de wonderschone wereld, waar hij niet welkom was geweest. Toch voelde Spoekie zich niet verloren, want hij had een vriend gewonnen. De gemaskerde makker, zijn metgezel om mee te struinen.

Maar de gemaskerd makker liet hem los, zoals bevolen, maar niet gepland. Spoekie zweefde omhoog, langs de gemaskerde makker zijn verdwaasde ogen die toekeken hoe Spoekie alleen zou opgaan in de nachtelijke hemel.

'Laat de grond los! Niet mij!' Riep Spoekie in paniek, terwijl hij zich omlaag probeerde te ploeteren. De gemaskerde makker griste met zijn lange ledematen naar de lucht, en wist nog net Spoekie's plompe pootje beet te pakken.

Als zwevend aan een ballon, braken de gemaskerde makker zijn voeten los van de grond, en zwengelend aan Spoekie's pootje zweefde hij door de ruimte.

'Wiii...Ik vlieg, ik vlieg!' Gierde de gemaskerde makker vrolijk terwijl hij zijn vrije arm als een vleugel op en neer sloeg. En Spoekie giechelde gelukkig, nu sterrenstruinen een stuk gezelliger geworden was.

Even kon het hem niet schelen hoe lang hij nog struinen zal, noch was hij bang voor de lichtelingen, die hem zouden afkeuren of afwijzen. Want wat er ook aan zat te komen, hij trotseerde het niet langer alleen.

De wind wuifde hen weg, over stralende straten waar de lichtelingen liepen. Pronkend paradeerden zij alle hun pracht en hun praal, zonder te zien hoe de twee vrolijke vriendjes hen in vrede verlieten.

De zwaartekracht trok hen teder mee, richting de maan en de melkweg, door het hemelse heelal van schitterende schoonheid, waar Spoekie en de gemaskerde makker weer zochten naar een sterrenstek.