'Hier is het bubbelbad, en het balkon.' Bromde de gemaskerde makker vervolgens. 'Vind je het hier niet fijn?' vroeg hij vriendelijk, terwijl hij zijn hand zorgzaam op Spoekie's hoofdje legde.

Spoekie schudde somber zijn hoofdje. 'Gemaskerde makker, ik heb al lang genoeg in duisternis gedroomd, ik ben klaar met valse verbeeldingen.' Jammerend sloeg Spoekie zijn ogen toe. 'Ik wil stralen, als een ster. Ik wil leven in het licht, zoals de lichtelingen.' Vervolgde hij vol verlangen.

De gemaskerde makker zuchtte, 'Ik was ooit als jij' Mompelde hij somber. 'Ik geef het toe, dagenlang heb ik als duisterling door stralende straten gedwaald. Met een blik zoals de jouwe, blinkend vol hoop.'

'Kijk me nu, met mijn stralende masker, zelfs die schittering vol hoop in mijn ogen ben ik verloren, net zoals mijn thuis, mijn vrienden, Fred en Ferry.' Hij huilde een hopeloze lach.

'Maar als je alles verloren hebt, dan heb je niets meer te verliezen.' Zei Spoekie aanmoedigend onder een kleine aarzeling. 'Laten we vechten voor dat wat we verloren hebben, om te winnen wat we nooit hebben gehad.'

De gemaskerde makker zweeg, en zwoegde zichzelf weer overeind. Licht liet zich weer zalig over de muren schitteren en zuchtend zette de gemaskerde makker zijn masker weer op zijn gezicht. 'Misschien heb je wel gelijk, mijn leven is een leugen.' Mompelde hij mopperend.

Spoekie gaf een kopje tegen de gamaskerde makker zijn kuit. 'Kom op, we zullen ergens toch wel welkom zijn.' Opperde hij oppeppend.

De gemaskerde makker knikte aarzelend, en liet voor de laatste keer zijn grote donkere ogen door de duistere grot glijden.

Vol goede moed sloeg hij de steen opzij en stapte in het sterrenlicht. Eindelijk genoot hij weer van de warme stralen op zijn zwarte snoet. Zijn verloren vrijheid had hij al herwonnen.