'Een Duisterling?' Slaakte Spoekie uit vol verbazing. De duisterling schudde geschrokken zijn hoofd en griste met zijn lange armpjes wat van de grond.

Het was een masker, gemaakt van stralend steen, die hij beschermend op zijn gezichtje drukte. 'Ik ben een lichteling, echt waar!' Sprak de duisterling paniekerig. 'Kijk maar, kijk dan, mij gezicht geeft licht!'

Spoekie besloot maar mee te spelen met de verbeelding van de duisterling, en knikte met zijn oogbollen ligt gefronste hem een vriendelijke begroeting. 'Hallo lichteling, ik ben Spoekie, een sterrenstruiner.'

De lichteling krapte aan zijn koppie, 'Oh euh, welkom op Yildun, het land dan de lichtelingen!' sprak hij plechtig. 'Ik hoop dat je je hier thuis zal voelen.'

Spoekie boog beteuteld zijn hoofdje. 'Nou, zo voelt het nou niet echt.' Jammerde hij droevig. De lichteling lachte en sloeg zijn duisteren arm om hem heen. 'Dat komt wel, dat komt wel.' Suste hij zachtjes.

Hij schraapte zijn keel, en bromde met bruisend enthousiasme.  'Kom maar met je makker mee, dan laat ik je mijn stralende stekkie zien. We kunnen het wel delen, het is groot genoeg voor twee!'

Spoekie's gemaskerde makker slenterde op zijn spillen pootjes terug naar de stralende steen. Hij plofte daar neer een hulde de grot wederom weer in de duisternis. Het laatste licht dat het masker nog bood verdween vlot onder de gemaskerde makker zijn billen.

'Kijk,' Bromde de gemaskerde makker beretrots. 'Dit hier is de woonkamer, en daar zitten Fred en Ferry, mijn aller beste vrienden.'  

Spoekie 's ogen gleden de donkere ruimte rond, maar hij zag geen Fred noch Ferry, wat niet vreemd was voor een duisterling in het duister. Maar toen de steen had gestraald was de grot kaal en kil geweest, en was er geen kip te bekennen. Spoekie wist dat dat nu niet anders was.

'Kom, loop even mee naar de keuken, ik heb een kookeiland,' zei de gemaskerde makker zonder zich te verplaatsen, en Spoekie zuchtte sombertjes. Bij deze duisterling zat duidelijk een draadje los.