'Nee! Kijk naar mij!' Krijste de knipperende knaap knikkend op zijn knikkebenen. "Ik schijn helder! Ik ben je held! Hij heeft niet wat ik heb!" Zijn ogen gleden gekwetst omlaag, daar waar hij slechts duisternis vond.

De knipperende knaap knipperde niet langer. Van top tot teen taste hij naar duisternis met zijn tengere vingertjes. Wat was er met hem gebeurd? Hij wankelde verwikkeld in verwarring en wanhopig viel hij neer in de woestijn.

Spoekie kroop naar hem toe, liet zijn pure licht op hem landen. Zijn heldere ogen keken hem helend aan en Spoekie sprak, 'Knipperende knaap, kalmeer. Ik denk dat ik het begrijp. Die heldere blik in mijn ogen werd geboren uit bewondering, en de rest van mijn straalt mee, uit liefde voor mijzelf.'

De gemaskerde makker meldde zich medelevend. 'Ik hield niet van mijzelf, maar van wie ik wilde zijn. Nu weet ik dat ik goed ben zoals ik ben geboren. Ik ben goedhartig, ik ben geliefd en ik heb een goede vriend die in mij geloofd.' Dankbaar drukte hij Spoekie een kus op zijn koppie.

Knipperende knaap knikte onzeker. Maar zijn blik op de gemaskerde makker maakte hem maniakaal. 'Ik ben net zo mooi als jij. Zeg het, zeg het, zeg het!' zinderde hij ziedend. 'Zeg mij hoe mooi ik ben, dan zal ik het geloven.'

Spoekie glimlachte vol goedhartig geloof. 'Knipperende knaap, oprechte waardering vind je niet in woorden. Ik kan je nu kortstondig laten knipperen met een leugen, of ik neem je met mij mee. Ga mee op reis, rijk naar je dromen, bewonder en beleef.' Hij stak zijn handje uit en hielp hem overeind.

Hand in hand gingen de vrienden verlichting gemoed. Waar naar toe? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet: Overal is licht te vinden om te bewonderen en te beminnen maar bovenal om te bewaren, in je boezem, in je hart.