Ze dwaalden voor dagen hun droomwereld doorspittend, met geen oog meer voor alles dat schitterde maar slechts zoekend naar een duister spoor. Soms voelde Spoekie zich verloren, dan keek hij naar zijn nieuwe vriend die hem volgde en verwonderde als hij daarom vroeg. Verder was zijn vriend vaak duister, al knipperde hij soms even als hij Spoekie sprak en hij de knipperende knaap vertelde wat een wonder zijn aanwezigheid was.

De knipperde knaap bleek best een mopperkont. Hij klaagde over Spoekies koppie, die was hem veels te kort en kaal. Hij klaagde over zijn korte beentjes die hen nauwelijks bijbenen konden. Spoekie kon niet ontkennen dat hij de knipperende knaap een knappe vertoning vond. Met zijn korte krullen en sierlijke silhouet.

Hij was blij niet langer alleen te zijn, maar verlangde naar zien vriend die, al leefde hij is een verbeelding, de wereld om hem heen werkelijk kon waarderen. Hij bewonderde hoe moedig de gemaskerde makker was geweest het heelal nog heel even de kans te geven te bewijzen dat de gemeenschap die zich daarin bevond niet zo gemeen was als gedacht.

Hij had gefaald, hij was gevlucht. Spoekiewas bang dat hij nooit meer in geluk zou geloven. Het is niet niks na alle afweizingen weer afgewezen te worden. Spoekie hoopte echter hartstondig, dat hij nog niet alle moed had verloren. Hij hoopte dat als hij met zijn gemaskerde makker sprak, zijn hoop weer zou worden herboren.

Ze baande zich door een wonderlijke woestijn. Bij elke stap stoof sterrenstof op. Een zachte wind waaide over de woestijn stof in hun ogen. Maar in die wazige wereld waarin zei zich bevonden, bleef de knipperende knaap plots staan. Vol minachting wees hij haar het midden van de horizon waarin een duistere vlek over de zanderige vlakte droop.

Spoekie wreef ongelovig in zijn ogen en sprong opgewonden op en neer. Het was zijn gemaskerde makker! Zijn hart ging wild tekeer.