De drummer was lang en slungelig en zag er helemaal niet uit als een drummer. Hij sjorde aan het kleed waarop zijn drumstel stond opgesteld. Ze schoof haar krukje aan de kant toen hij zonder om te kijken langzaam in lage houding haar kant uit kwam met de imposante setup - niks bijzonders, maar toch; het blijft een drumstel. Ze hield haar ukelele tegen haar borst gedrukt terwijl om haar heen de bandleden van de act na haar het podium over namen, inrichtten, zich voorbereidden op hun moment of fame.

De drummer zag er niet uit als een drummer, en zijn spel was niet per se indrukwekkend - een van haar vrienden volgde pas een jaar drumlessen en ze had hem eenzelfde ritmes horen spelen - maar de drummer was ontspannen, deed ieder ritme moeiteloos lijken. Zijn handen vlogen over de trommels. Technisch was er echt niet veel aan, maar de timing was just right. Ze kon het niet laten na haar eerste echte gig vooraan op het grasveld bij het podium te blijven staan om de drummer nog wat langer te bekijken, te bestuderen eigenlijk.

Ze was geen drummer - verre van zelfs. Ze kon drie akkoorden op de piano en verder alleen uit de voeten met haar ukelele. Ze begreep niet waar de drummers handen overheen vlogen, hoe alle onderdelen heetten waar de stokken tegenaan tikten, maar het klonk goed - en een beetje zoals die ene vriend, maar dan just right.

'Waar blijf je?' Haar beste vriendin slingerde haar arm om haar schouders.

'Ik kijk nog even.'

'Naar de leadzanger?'

De drummer raakte de koperen bekken. Het was luid, te luid eigenlijk. Ze lachte. Het was goed, écht goed. Ze begon de geluiden van de elektrische gitaar meer op prijs te stellen nu het geluid van de drummer nog net wat prominenter over het grasveld denderde. Hij was harder gaan slaan, vermoedde ze, en het was niet omdat de rest van de band harder was gaan spelen.

Hij had er echt plezier in.

Soms waren zijn halen te groot, te enthousiast, en dan klonk zijn spel slordig. Maar dat gaf niet. Ze voelde de dreunen van de grote trommel die het hart vormde van de drummers setup weergalmen in haar borst. Ze grijnsde. Ze hield niet van Nederlandstalige muziek, maar door de drummer kon ze het opeens waarderen.

'Niet de leadzanger?' vroeg haar vriendin. Haar ogen gleden over de bandleden. 'De bassist dan?'

Ze schudde haar hoofd, lachte. Haar ukelele voelde licht op haar rug. Deng deng. De drummer ramde weer op de bekken. 'Nee, nee!' Ze wees. Haar woorden gingen verloren in een gitaarsolo.

'De drummer?' vroeg haar vriendin. Ze keek opnieuw. 'Hij ziet er niet uit als een drummer.'

Ze gaf haar vriendin een duw. 'Jij ziet er niet uit als een drummer!'

'Dat is omdat ik geen drummer ben!'

Ze lachte opnieuw. De stokken vlogen weer over de trommels. De maat veranderde, het tempo sloeg om; een nieuw nummer, geen rust tussendoor. De drummer sloeg hard op de trommel tussen zijn benen. De stokken dansten tussen zijn vingers als hij een moment rust vond in de beat. Hij tekende houten cirkels in de lucht.

♫♪.ılılıll|̲̅̅●̲̅̅|̲̅̅=̲̅̅|̲̅̅●̲̅̅|llılılı.♫♪

Na het optreden vond ze hem bij toeval terug op het grasveld. 'Je was goed,' zei ze zonder introductie. Ze lachte naar de lange drummer.

Hij bestudeerde voor een moment haar gezicht. 'T'Chill?'

Haar artiestennaam, maar dat kon ze hem wel vergeven. 'That's me.' Ze wees met haar duim naar de banden van haar ukeleletas.

'In dat geval,' zijn haren plakten tegen zijn bezwete voorhoofd, verstopten zijn ogen. 'Nee, jij was goed.'

'Och.'

♫♪.ılılıll|̲̅̅●̲̅̅|̲̅̅=̲̅̅|̲̅̅●̲̅̅|llılılı.♫♪

Ze dronken wat, samen, bij de bar midden op het festivalterrein. Hij tikte wat fills op de statafel die ze wisten te bemachtigen onder de grote strandtent. Zij legde de diepere betekenis van haar nieuwe single uit.

'Sweet,' zei hij. Zijn ogen fonkelden. 'Maar toch vraag ik me af: hoe kom je erop: de tekst, de ak... eh...'

'Akkoorden.'

'Ja, dat.' Hij knipte in zijn vingers.

Ze haalde haar schouders op. 'Soms gebeurt het gewoon, I guess.'

'Hm.'

'Hier.' Ze tilde haar ukeleletas op de statafel. Ze pakte het instrument voorzichtig in haar handen, altijd even lief voor het ding. Ze keek naar de drummer, sloeg een eerste snaar aan. 'Eens even zien.' Ze sloot haar ogen, liet haar vingers dansen over de hals, op zoek naar een goede akkoordencombinatie. 'Oké.' Hij keek nog steeds geïnteresseerd naar haar toen ze naging of hij niet per ongeluk vragen had gesteld waar hij liever het antwoord niet op wist. Ze sloeg de gekozen akkoorden allemaal nog een keer aan, haalde toen diep adem: 'Sweet child of mine / I see the stars shine in your eyes / It can be dark from time to time / But when I look at you / I see those stars, and then the moon / And I know that everything will be alright.'

De drummer klapte enthousiast, en ook een paar toevallige omstanders applaudisseerden.

'Zie je wel?' grijnsde de drummer. 'Jij bent goed.'

♫♪.ılılıll|̲̅̅●̲̅̅|̲̅̅=̲̅̅|̲̅̅●̲̅̅|llılılı.♫♪

Ze lag op haar rug op bed, ukelele in haar armen. Haar vingers dansten over de hals, bewogen argeloos door de akkoorden heen die ze weken geleden voor de drummer had gespeeld op het festivalterrein. Ze had de tekst wat aangepast. De eerste zin was anders, passender. 'There's a guy right in front of me,' klonk het nu als ze het nummer speelde, schavend aan de woorden, zoekend naar de juiste tokkel, 'He doesn't know me yet / But in the future, I know / I will see the stars shine in his eyes / And though it can be dark from time to time / I will look back up at him / And there will be stars, and then the moon / And we will sing "I think I really love you".'

Het ging niet over de drummer, hield ze zichzelf voor, de drummer wiens naam ze niet wist omdat introducties niet nodig waren op een muziekfestival; de muziek was introductie genoeg. De drummer, wiens slungelige ledematen door haar gedachten spookten als ze aan de snaren van haar ukelele plukte.

'Hij lijkt wel op een Jasper.' Ze kneep haar ogen dicht, schudde haar hoofd. Nee, dat was niet de tekst. 'And we'll sing "I think I really love you".'

Haar ogen vlogen open. 'And we'll sing "I think I really love you".' Ze legde haar instrument opzij, draaide op haar buik. Ze klapte haar laptop open. Instagram ontvouwde zich voor haar. Ze tikte de naam van het muziekfestival met kloppend hart in.

Ze vond zichzelf vrij snel terug tussen de tientallen artiesten die gedurende het weekend hadden opgetreden. Het vinden van de drummer duurde een stuk langer. Ze realiseerde zich dat ze geen idee had hoe de rest van de bandleden eruit zag, en de drummer stond vooral vaag op de achtergrond afgebeeld op de foto's van de band zijn optreden. Maar ze vond hem, en ze scrolde naar de begeleidende tekst.

Just Right.

Zo heette de band dus, maar de bandleden werden niet bij naam genoemd. De bandnaam werd ook niet vernoemd als een tag. Het stond daar maar, haar aan te staren vanaf het computerscherm, in stomme, standaard Instagramletters.

Deze post bracht haar geen stap dichterbij de drummer.

Ze probeerde Google, en toen dat niet het gewenste resultaat opleverde, opende ze met veel tegenzin Internet Explorer.

Niks. Nada. Noppes.

Just Right was niet just right op het internet. Sterker nog, het was eigenlijk helemaal niets.

'Ugh.' Ze sloeg haar laptop dicht, draaide op haar rug, klemde haar ukelele tegen haar borst en liet haar handen argeloos door de akkoorden dansen terwijl ze aan de snaren plukte.

En ze dacht zeer zeker niet aan een zekere slungelige drummer.

♫♪.ılılıll|̲̅̅●̲̅̅|̲̅̅=̲̅̅|̲̅̅●̲̅̅|llılılı.♫♪

Een ander muziekfestival, iets kleiner dan de vorige. Ze stond op het podium. De meeste mensen op het boerenerf keken niet eens haar kant op terwijl ze haar liedjes zong. Het was het soort optreden dat haar deed twijfelen of ze wel echt muziek wilde maken voor anderen, voor mensen die een oordeel klaar hadden liggen over haar speelkunsten nog voor de laatste noot was weggestorven.

'Geweldig!' riep iemand toen ze tussen twee nummers door een slokje water nam uit het flesje dat de boer haar bij aanvang van het concert had aangeboden. Ze keek nieuwsgierig uit over de verzamelde mensen. Nog steeds waren de meeste ogen niet op haar gericht.

'Echt goed!' klonk het weer.

Ze giste waar het geluid vandaan kwam en keek.

Daar stond hij: de lange, slungelige drummer die er helemaal niet uit zag als een drummer. Hij lachte naar haar, en de kromming van zijn mond was just right.

Ze zwaaide even, zette toen haar volgende nummer in. Ze keek niet meer naar de drummer. Ze was bang dat ze ging staren.

♫♪.ılılıll|̲̅̅●̲̅̅|̲̅̅=̲̅̅|̲̅̅●̲̅̅|llılılı.♫♪

Na haar optreden kwam de drummer haar tegemoet gelopen in de koeienstal. 'Je was goed!' zei hij zonder introductie. Hij lachte naar haar.

Ze bloosde. 'Dank je,' antwoordde ze deze keer, probeerde het niet wederom weg te wuiven. 'Jij bent ook goed.' Hij had niet eens gespeeld. Sterker nog: ze dacht niet dat ze een van zijn medebandleden had gezien.

Hij haalde zijn schouders op. 'De boerderij is van mijn pa,' zei hij, alsof ze elkaar al langer kenden dan vandaag - en ergens was dat ook wel zo. Maar ze kende nog steeds zijn naam niet, want introducties waren niet nodig op een muziekfestival; de muziek was introductie genoeg.

Misschien wilde ze breken met die overtuiging.

Ze stak haar hand uit. 'Ik ben Rosanna.'

'Van het nummer?'

Ze zei niets, bleef muisstil staan. Iedereen kende Toto, maar dat vergaf ze hem.

'Ik ben Mart.' Hij greep haar hand, schudde deze een keer krachtig. 'Wil je wat horen?' Hij knikte met zijn hoofd naar de hooizolder. 'Mijn kit staat boven opgesteld.'

Ze keek naar de koeien. 'Vinden ze dat niet vervelend?' vroeg ze.

Hij keek naar de dieren. 'Ze weten niet beter.' Hij drukte met zijn wijsvinger tegen de band van haar ukeleletas aan. 'En als het niet te veel gevraagd is, zou ik graag dat ene nummer dat je de vorige keer speelde nog een keer willen horen.'

♫♪.ılılıll|̲̅̅●̲̅̅|̲̅̅=̲̅̅|̲̅̅●̲̅̅|llılılı.♫♪

Ze had geschaafd aan de tekst en de akkoorden en uren haar hoofd gebroken over de perfecte tokkel. Maar zodra ze het zich gemakkelijk had gemaakt in het hooi dat Marts drumstel omringde, realiseerde ze zich dat het haar helemaal niet uitmaakte welke tokkel ze precies gebruikte, en welke woorden ze uiteindelijk zong.

Zolang Mart degene was die luisterde, klonk alles wat ze speelde just right.

And we'll sing "I think I really love you."