de wind slaapt en de wolken zijn
verdreven, een roze lucht als omen
van ver heen, ik kijk, ik staar, ik
blijf, want ik weet wie ik moet zijn.

we zijn figuranten in het verhaal,
we nemen waar, we observeren,
maar nooit gaan we betreden
de wegen van de mooie liefde,

zeg me, vriendin, wat mijn doel is
in het leven, want jij de koningin,
en ik, ik slechts een donkere schim,

dus vraag ik je wanneer jij zal
wezen en ik mag zijn, verdwenen
hoop in de ochtend rijs.