Cóż... w tamtym okresie miałem nie za przyjemne doświadczenia. Tak na prawdę przy mnie nie było nikogo. Skłócony z rodzicami. Przyjaciele którzy odeszli. I chłopak, którego cholernie zraniłem. A wszystko z mojej winy...

Zaczęło się od rodziny. Zawsze im przeszkadzało z kim się zadaję. Później niby na moje szczęście, a jednak nieszczęście, zaczęło się ciągłe rozmawianie w telewizji o LGBT. Byłem tolerancyjny. Był to czas kiedy nie znałem swojej orientacji, i najzwyczajniej myślałem, że jestem hetero. Mimo wszystko nie lubiłem jak wyszydzano tamtych ludzi. W końcu i oni mają uczucia. I są tacy sami jak my. Moja rodzina to homofoby... Tak, bardzo pocieszające...

Raz gdy zobaczyłem znowu ten temat, moja babcia zaczęła się wyrażać o ludziach, o których praktycznie nic nie wiedziała, postawiłem jej się. Mój pierwszy krok.

-  A co by było gdybym to ja był Homo czy tam Bi?

Przez chwilę milczała. Patrzyła się na mnie jakbym nie wiadomo co powiedział. W tamtym momencie zrozumiałem, że mogło to zabrzmieć, jakbym na prawdę taką osobą był.

- Znaczy, wiadomo. Ja jestem Hetero- i to był mój błąd.

Wmawiałem to sobie cały czas, bo nigdy nie myślałem, że mogło by być inaczej. A jednak...

Twarz mojej babci od razu rozpogodniała i odpowiedziała na moje pytanie:

- To całkiem co innego.

I wybuchłem...

- Jak co innego?! Jesteśmy tylko ludźmi! Nie ma podziału! Nie był bym kimś innym, byłbym taki jak oni! Jak wszycy! Jak ty, tata i inni! A jednak byś nie zmieniła o mnie zdania! To chyba coś znaczy...

I na odchodne trzasnąłem drzwiami. Nie wiedziałem czy mnie zrozumiała, ale jakoś nie w szczególności mnie to obchodziło.

Po tym wydarzeniu zauważyłem, że cała rodzina zaczęła mi się przyglądać. Trochę było to irytujące, ale nie zwracałem na to większej uwagi.