Τίποτα δε κρατάει για πάντα
Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν.
Όλα κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο τους
Είτε αυτός ο δρόμος οδηγεί στο γκρεμό
Είτε στη γαλήνη ...
Εμείς ορίζουμε το μέλλον .
Εμείς σβήνουμε το παρελθόν
Εμείς παλεύουμε
Εμείς υπομένουμε
Εμείς υπάρχουμε...

Ποια μάχη θα υπερισχύσει;

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

"Έχεις ιδέα τι ώρα είναι; Ελπίζω να με παίρνεις για καλά νέα!" άναψε το πορτατίφ και ανακαθισε στο κρεβάτι. Η ώρα έδειχνε τρεις τα χαράματα

"Αφεντικό, σου είπα ότι θα πηγαίναμε στη διπλανή πόλη μήπως βρίσκαμε κάποια πληροφορία"

"Το θυμάμαι. Λοιπόν; Τον βρήκατε;"

"Ναι αφεντικό"

"Δώστον μου τώρα στο τηλέφωνο!" εκρωξε από την άλλη πλευρά της γραμμής

"Βασικά αφεντικό δεν βρήκαμε τον ίδιο. Νοίκιασε όμως δύο μέρες ένα δωμάτιο εδώ με τα στοιχεία του. Είναι εξίσου μικρή πόλη και μαζί με το δωμάτιο έκλεισε και ένα αμάξι. Υποθέτω για αυτό δεν έμεινε στο Πορτ Άλεν. Μίλησα με τον άντρα που είχε το ξενοδοχείο. Ο Ράιαν έμεινε μια νύχτα. Την επόμενη άφησε χρήματα και εξαφανίστηκε"

"Αυτά είναι καλά νέα; Με κοροϊδεύεις;!"

"Περίμενε αφεντικό! Υπάρχει κάτι..."

"Λέγε"

"Έπρεπε να βρω πληροφορίες. Οπότε το τράβηξα λιγάκι... Τον απείλησα κάπως...
Ο άντρας μου είπε ότι μαζί με τα χρήματα ο Ράιαν άφησε και ένα σημείωμα σε περίπτωση που τον ψάξει κανείς και ζήτησε από το ξενοδόχο να το κρατήσει"

"Σημείωμα;!"

"Ναι. Ήταν πιωμενος. Έτσι είπε ο ξενοδόχος. Του ζήτησε  να το γράψει εκείνος και να το κρατήσει"

"Θα μου πεις επιτέλους τι στα κομμάτια λέει;!"

"Εμ... Ναι. Λοιπόν, λέει ότι ότι ήταν να κάνει στην Ελίζαμπεθ το έκανε. Της έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής της. Επίσης λέει ότι γνώρισε μια κοπέλα εδώ. Ονόματι Λιζι. Του φάνηκε αστείο που είχαν ίδιο όνομα. Γράφει ότι ήταν πολύ όμορφη. Ζητάει να μη τον ψάξουμε. Λέει ότι έφυγε μαζί της και κάποια στιγμή θα τη φέρει στη Βοστώνη να τη γνωρίσεις. Θα επικοινωνήσει εκείνος. Θέλει χρόνο για τον εαυτό του. Στο τελείωμα έλεγε να τον αφήσουμε ήσυχο να μαζέψει τα κομμάτια του. Μετάνιωσε για όσα προβλήματα προκάλεσε. Θέλει να κάνει μια νέα αρχή. Φοβάται μην τον καταδώσει η Ελίζαμπεθ για ξυλοδαρμό πάλι για αυτό και αποφάσισε να μη τηλεφωνήσει και απλά έφυγε. Λέει ότι θα πάει στο Μεξικό. Αυτά μόνο"

Ακολούθησε σιωπή

"Ηλίθιο παιδί! Πάντα απρόβλεπτο από τη κοιλιά της μάνας του"

"Τι να κάνουμε αφεντικό;"

"Με ρωτάς; Κατέστρεψε το σημείωμα και φρόντισε να κρατήσει το στόμα του κλειστό ο ξενοδόχος. Δώστου όσα θέλει. Ακόμα και σε αυτό ο ηλίθιος έγραψε ότι την έδειρε ξανά! Αν καταλήξει στις αρχές θα τον ψάχνουν"

"Όπως αγαπάς αφεντικό"

"Μια μέρα αυτό το παιδί θα με πεθάνει ειλικρινά..."

"Αυτός είναι ο Ράιαν αφεντικό. Τον ξέρουμε. Θα ηρεμήσει και έρθει όπως κάνει πάντα...",

°°°°°°°°

Δύο μέρες πριν

"Τώρα είναι η ευκαιρία μας Ίαν! Πήγαινε να σκοτώσεις το Σαμ !"

"Πάψε Τζέι!"

"Γιατί δε με ακούς πια!"

"Βγες από το κεφάλι μου παναθεμα σε!"

"Ίαν! Ίαν ! Ίαν ! Ίαν!"

"Σταμάτα!!" Κρατούσε το τιμόνι και οδηγούσε με το ζόρι. Ο Κάσιεν  κατάφερε και τον κλείδωσε αλλά ο Ίαν ήταν τόσο ύπουλος που τον άφησε να κάνει το κομμάτι του και ύστερα τον βύθισε βαθιά. Ήταν πιο παλιός. Ήταν πιο δυνατός και πιο ισχυρός όταν ήταν εκνευρισμένος. Και πάντα ο Ίαν ήταν εκνευρισμένος. Οι μόνες φορές που έχανε αληθινά τα ηνία ήταν όταν ο Τζέι ένιωθε πληγωμένος και διψούσε για αίμα. Ήταν η ορ τη προσωπικότητα του Λουκ. Ο Ίαν ήταν ο μόνος που κατάλαβε ότι εκείνο το μικρό σκατό έλεγχε για τα καλά το σώμα του όταν το ήθελε. Έπαιξε το παιχνίδι του και του υποσχέθηκε ότι θα σκοτώσει και τον Σαμ αν τον άφηνε να κάνει κάτι τελευταίο.

"Ίαν υποσχέθηκες ...."

"Πάψε! Θα το κάνω μόλις τελειώσω!"

"Τρα λα λα... Δε θα πονάω πια! Αν όμως πεις και εσύ ψέματα, τον Κάσιεν θα βγάλω μια φορά. Όλους θα τους σφάξει και η ψυχή θα ησυχάσει!" ο Ίαν πάλευε να κρατήσει σταθερό το τιμόνι ενώ τα χείλη του μιλούσαν παιδικά.

Έφτασε όμως εκεί που ήθελε. Δεν ήταν ηλίθιος. Ούτε ήθελε να περάσει τη ζωή του φυλακή για έναν ξένο μπάσταρδο. Φόρεσε το καπέλο, σήκωσε τη κουκούλα και μπήκε στο ξενοδοχείο. Έδωσε τη ταυτότητα του Ράιαν. Έκανε τον μεθυσμένο. Και κανόνισε τα πάντα... Όταν τελείωσε και επέστρεψε στο αυτοκίνητο ο Τζέι ήταν άφαντος.

Οδήγησε πίσω στο Πορτ Άλεν και μόλις έφτασε σπίτι ανέβηκε και κλειδώθηκε στο ξανά δωμάτιο.

Πήγε στο καθρέφτη και χαμογέλασε

"Και τώρα μικρό μαλακισμενο ας δούμε ποιος κάνει κουμάντο!" είπε σαλεμενος

"Με κορόιδεψες!" Άλλαξε η φωνή αμέσως

"Δε το έκανα... Εσύ το έκανες. Αποφάσισες να βγάλεις αυτό το γαμιολη και μου χάλασε όλα τα σχέδια..."

"Όχι! Ο Τζέι πονά και ο Ίαν αγαπά!"

"Τι μαλακίες λες!"

"Εκείνη θα σφάξει πρώτη!Θα της πάρει τη ζωή αργά για να βλέπεις. Δεν γεννήθηκες για να αγαπήσεις! Μόνο για να μισήσεις! Ξεχνάς το πόνο μαζί της. Ξεχνάς την αποστολή. Δε θα το επιτρέψω!"

"Τζέι βούλωσε το που να σε πάρει ο διάολος!"

"Ο Τζέι την αλήθεια λέει πάντα. Και ο Ίαν δεν ακούει. Μα όταν το λαιμό της θα σκίσει βαθιά τότε θα δει την ουσία από τα παλιά!"

"Καταραμένο! Δε ξέρεις τι λες! Θα τη διαλύσω! Όλους θα τους διαλύσω! Αλλά θέλω να το απολαύσω! Τι καταλαβαίνεις να τους σκοτώνεις αμέσως! Ποια η ουσία παναθεμα σε αν δε πονέσουν;!"

"Ψέματα λες. Ψέματα λες. Ψέματα λες! Ο Κάσιεν θα τη πληγώσει και μετά θα τη σκοτώσει! Ο Ίαν για να δει ότι εκείνη αφήνει τη πληγή!"

Άρχισε να γρυλιζει μπροστά στο καθρέφτη ώσπου γέλασε υστερικά

"Εκείνη έπρεπε να σκοτώσεις. Είχες τόσες ευκαιρίες. Είσαι αδύναμος!"

"Θα το κάνει Τζέι! Σταμάτα!"

"Πάψε Ντέρεκ!"

"Μη μου λες εμένα να πάψω!"

"Εξαφανίσου! Δε θέλω αισιοδοξία! Πράξεις θέλω! Και ο Ίαν δε μπορεί!"

"Τζέι όχι!!" Ακολούθησε μια απόκοσμη σιγή. Το στήθος του ξεκίνησε να ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό.

"Σε έκανε αδύναμο. Σε έκανε δειλό. Σε έκανε ένα τίποτα. Ο Κάσιεν θα αναλάβει. Ο Ίαν θα σωπάσει. Γιατί το βρακάκι μου έχει αίμα και κανένας δε το ξεπλένει!" κοπανησε το κεφάλι του στο καθρέφτη σιγανα και άρχισε να γελάει "Όταν το δέρμα θα της ξεσκιζει όλοι θα βλέπετε. Και τότε που εκείνη θα εξαφανιστεί, ο Σαμ θα είναι ο επόμενος και ο Τζέι ξανά δε θα κρυφτεί. Κανένας δε θα τον πληγώσει και το βρακάκι δε θα ξανά λερώσει"

Ακολούθησε σιγή.
Ο Ίαν άρχισε να παλεύει να βγει έξω.
Ο Λουκ βαθιά μέσα ήταν απελπισμένος και ο Ντέρεκ ούτε που ακουγόταν πια.

"Βγες έξω μικρό μαλακισμενο!" Ούρλιαξε μα τιποτα. Ο Τζέι ήταν ακόμα κρυμμένος το ίδιο και ο Κάσιεν.

"Βγες έξω είπα! Μου χάλασες ήδη τον Τσαρλς! Δε θα κάνεις τίποτα άλλο! Ακούς;!"

Τίποτα...

"Τζέι... Βγες έξω που να σε πάρει η οργή!"

Ο Λουκ ένιωσε να ανοίγει και τρύπα αλλά εκεί που προσπάθησε να βγει, ο Κάσιεν τον καπελωσε. Τίποτα δεν ήταν σωστό πια...
Όλα είχαν χαθεί...
Σκέφτηκε να παλέψει. Σκέφτηκε τις αλυσίδες στο υπόγειο...
Σκέφτηκε όσα έλεγαν για την Ελίζαμπεθ.

Δεν άντεχε άλλο...
Έπρεπε πάση θυσία να κλειδώσει τον εαυτό του...και το μόνο μέρος ήταν το υπόγειο...

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Παρόν

Το χέρι του είχε τυλιχθεί τόσο όμορφα που αγκάλιαζε κάθε σπιθαμή του λαιμού της. Τα χείλη της είχαν ματώσει από το χαστούκι που της χάρισε λίγα δευτερόλεπτα πριν και το βαρύ σώμα του κρατούσε το δικό της σταθερό πάνω στο κρεβάτι.

"Μυρίζεις όμορφα. Πόσο κρίμα που δεν ξέρω τι σημαίνει όμορφο" Είπε γελώντας δυνατά "Έδωσα μια υπόσχεση όμως!" την κράτησε σφιχτά και άρχισε να της σκίζει τα ρούχα ενώ εκείνη πάλευε από κάτω του.
"Σταμάτα να κουνιέσαι!" ένα ακόμα χαστούκι προσγειώθηκε στο πρόσωπο της και για μια στιγμή τα μάτια της μαύρισαν. Τον ένιωθε να τη γδυνει και προσπαθούσε να τον παλέψει αλλά ήταν πολύ δυνατός και εκείνη εξαντλημένη. "Τρέμεις μωρό μου. Έτσι σε θέλω να τρέμεις... Όταν θα σκίσω τη σάρκα σου θα βγάλω ένα ένα τα κόκαλα της σπονδυλικής σου στήλης..."

"Άσε με! Λουκ σε ικετεύω..." Η Ελίζαμπεθ άρχισε να κλαίει

"Δεν υπάρχει Λουκ... Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να βγει ξανά. Τρέμει σαν μωρό ο ηλίθιος! Κάθεται σε μια γωνιά και κλαίει υστερικά. Τον αφήνω να βλέπει. Όλοι βλέπουν... Όλοι θα νιώσουν τη ζεστασιά σου..."

"Άφησε με!" Είχε χάσει κάθε ψυχραιμία. Πάλευε για τη ζωη της.

"Σε λίγο... Μόνο λίγο έμεινε..." Την γραπωσε από το λαιμό και ξεκίνησε να τη σφίγγει τρελαμενος. Γελούσε τόσο υστερικά που ξαφνικά άλλαξε η φωνή του. Έμοιαζε σαν παιδικό το γέλιο ενώ μετά μεταμορφώνονταν ξανά σε βαρύ.
Η Ελίζαμπεθ με όση δύναμη ειχε προσπαθούσε να τον κλωτσήσει

"Σε παρακαλώ... Ήρθα. Είμαι εδώ... Λουκ σαγαπαω... Συνελθε..." παρακαλούσε. Αναφιλητα και κραυγές απελπισίας έβγαιναν από τα χείλη της όταν ξαφνικά ο Κάσιεν έβγαλε ένα μουγκρητο. Τα χέρια του άφησαν το λαιμό της και έπιασε το κεφάλι του.

"Εξαφανίσου διάολε!" τον άκουσε να λέει με διαφορετική φωνή και βρίσκοντας ευκαιρία τον κλώτσησε. Σύρθηκε και έπεσε από το κρεβάτι αλλά εκείνος ανέκτησε σχεδόν αμέσως την αυτοκυριαρχία του.

"Έλα εδώ! Θα κάνω αυτό για το οποίο ήρθα!" κραυγασε δυνατά και αρπάζοντας την από το πόδι άρχισε να τη σέρνει πάνω στα σανίδια. Λίγο πριν σκαρφαλώσει ξανά πάνω της η Ελίζαμπεθ τον κλώτσησε και τον πέτυχε στο πρόσωπο. Χωρίς να το σκεφτεί και ξέροντας ότι πρόκειται για την επιβίωση της σύρθηκε και προσπάθησε να σηκωθεί   μα εκείνος την άρπαξε ξανά "Αυτό που θα το πληρώσεις έξτρα!" τσιριξε έξαλλος και πιάνοντας τη από το ποδι τη τράβηξε και την έπιασε από τα μαλλιά.
Σηκώθηκε και εκείνη άρχισε να ουρλιάζει.
Την έσυρε ως το ισόγειο κρατώντας τη από το κεφάλι μα δε σταμάτησε

Έφτασε στην είσοδο του υπόγειου, άνοιξε τη πόρτα και κατέβηκε ένα ένα τα σκαλιά. Το σώμα της είχε παντού εκδορές και αίματα από τα χιλιοφαγωμενα σανίδια.

"Εδώ θα τελειώσει! Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!" της φώναξε και με μια κίνηση τη σήκωσε και τη πέταξε στο κρεβάτι. Ήταν ένα παλιό σιδερένιο. Το στρώμα μύριζε άσχημα και η μούχλα ήταν παντού διάχυτη στο χώρο. Η Ελίζαμπεθ δεν είχε άλλο κουράγιο ούτε δύναμη να αντισταθεί.

"Λουκ... Αν είσαι εκεί μέσα σε εκλιπαρώ. Κοίταξε με..." ψέλλισε όταν εκείνος σκαρφάλωσε πάνω της.

"Σου είπα. Ο Λουκ είναι μια κότα! Κάθεται και κλαίει!" ο Κάσιεν είχε μια έκφραση ηδονής στο πρόσωπο. "Εδώ μέσα τον βίαζαν όλοι.. Εδώ σκότωσαν τη ψυχή του. Το ξέρεις;" Της είπε σοβαρός  "Ένας ένας με τη σειρά τον βίαζαν ενώ ο μπάσταρδος ο παπάς τον κρατούσε σταθερό και η πόρνη η μάνα του τραγουδούσε για να μην ακούγεται..."

Η Ελίζαμπεθ δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαιει. Δεν ήταν τα σωματικά της τραύματα αλλά ο ψυχικός πόνος που είχε φτάσει στο ζενίθ του.

"Όλα θα τα φτιάξουμε... Μαζί. Άκουσε με. Μπορείς να το παλέψεις Λουκ..."

"Πάψε!" της χάρισε ένα τελευταίο χαστούκι και εκείνη εγυρε το κεφάλι της στο πλάι ζαλισμενη. "Μπρούμυτα! Όπως το έκαναν σε εκείνον..." Τη γύρισε ανάποδα και χαζεψε το κορμί της. Έβαλε το χέρι του βαθιά μέσα στη τσέπη και έβγαλε από μέσα ένα κοφτερό σουγιά. Τον άνοιξε και γέλασε. "Θα σε κόψω λιγάκι εδώ..." είπε και μόλις πίεσε τη λάμα στο δέρμα της πλάτης εκείνη μάτωσε κατευθείαν μα η Ελίζαμπεθ ούτε να φωνάξει μπορούσε... "Και ίσως λιγάκι εδώ..." Ο Κάσιεν έγδαρε λίγο παραπάνω το δέρμα της κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε "Σταματήστε πια! Κανείς δε βγαίνει!"
Προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του και το χέρι του σταθερό ενώ μέσα του γινόταν μια πάλη χωρίς προηγούμενο. "Εγώ είμαι ο εκλεκτός. Εγώ θα φέρω γαλήνη!" Φώναξε ξαφνικά και ξεκουμπωσε το παντελόνι του. Έπιασε με τα χέρια του τα οπίσθια της και τα κράτησε ελαφρώς πιο ανοιχτά. "Βιασμός ψυχής και σώματος. Θάνατος αίμα και εκδίκηση!" τσιριξε μα πριν ωθήσει τον εαυτό του μέσα της άρχισε να ουρλιάζει φρενιασμενα. Το σώμα του έπεσε προς τα πίσω και έκοβε σβούρες σαν τρελό. Σφύριζε. Έφτυνε. Οι φλέβες είχαν εξογκωθει και τα μάτια γύριζαν μπρος πίσω.

Τα χέρια του άρχισαν να γδερνουν το ίδιο του το πρόσωπο με μανία ξαφνικά.

"ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΛΙΟ ΚΑΡΙΟΛΗ!" έβγαλε μια απόκοσμη κραυγή "ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ!" Ο σουγιάς καρφώθηκε στο ίδιο του το πόδι όχι μία αλλά δύο και τρεις και τέσσερις φορές. Μαχαιρωνε τον εαυτό του χωρίς τέλος. "Σου είπα ότι θα μας διαλύσω όλους μικρο μαλακισμενο..."

"Σταμάτα!" Μίλησε με παιδική φωνή

"Είναι αργά! Τελείωσε!"

"Ιαν όχι!!!"

"Άντε γαμήσου!" ήταν η τελευταία του κουβέντα πριν βγάλει το σουγιά από τη σάρκα του ποδιού και τον μπήξει στη κοιλιά του...

🥹🥹🥹