Έχω καιρό να ανεβάσω εδώ μωρέεεε. Μου έλειψε αυτή η ιστορία♥

~~~

Η επιστροφή στο σπίτι είναι πραγματικά ένα μαρτύριο.

Ίσως, λέω εγώ τώρα, ίσως και να είχε δίκιο ο Τζέις. Παρόλο που τα πρώτα μου συναισθήματα για αυτόν έχουν ήδη δημιουργηθεί -και ναι, είναι εντελώς αρνητικά-, έπρεπε να τον ακολουθήσω όταν πρότεινε να με πάρει με το αυτοκίνητό του έως το ταχυδρομείο και από εκεί στο σπίτι.

Διότι η μητέρα μου δεν άντεξε και έστειλε σχεδόν όλη μου την περιουσία μέσα σε 2 μεγάλες κούτες, τις οποίες έσερνα επί δύο ώρες από το ένα λεωφορείο στο άλλο. 

Κλείνω πίσω μου την πόρτα και σχεδόν αμέσως πετάω τα πράγματά μου στον καναπέ. Η ζέστη είναι υπερβολική για Οκτώβρη μήνα, οπότε σειρά έχουν η μπλούζα και το παντελόνι τα οποία επίσης προσγειώνονται σε μια γωνιά.

Βάζω τέρμα δυνατά μουσική στο κινητό μου και χορεύοντας στους ρυθμούς ενός Ισπανικού τραγουδιού, ανοίγω τα παντζούρια και τα παράθυρα ώστε να μπει ελάχιστο φως μέσα. Η ώρα είναι περασμένες 7 και ο ήλιος έχει σχεδόν πέσει πίσω από την απέναντι πολυκατοικία και το φως που μπαίνει στο σπίτι είναι ελάχιστο.

Σηκώνω τις βαριές κούτες και τις αφήνω πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού κοιτώντας τες απορημένη.

Τι στο καλό έβαλε εκεί μέσα και ζυγίζουν 10 κιλά η κάθε μία;

Ξέρω ότι η μητέρα μου, ίσως περισσότερο από όλους, ήθελε να περάσω στο πανεπιστήμιο. Κυρίως επειδή ήθελε να με ξεφορτωθεί από το σπίτι. Δεν λέω, ήμουν αρκετός μπελάς στα πόδια της τα τελευταία χρόνια και μέχρι έναν βαθμό καταλαβαίνω το πόσο χάρηκε που επιτέλους έφυγα από τα πόδια της.

Και για να είμαι ειλικρινής και εγώ ήθελα να φύγω. Όχι πως νιώθω έτοιμη να κρατήσω δικό μου σπίτι, να μην τα ξαναλέμε αυτά, αλλά ξέρεις... είναι αυτή η ελευθερία που αδημονείς όταν περάσεις στο πανεπιστήμιο. Αυτό το συναίσθημα που ξέρεις πως οτιδήποτε και αν κάνεις, δεν θα το μάθουν οι γονείς σου.

Για παράδειγμα, η μητέρα μου μου είχε απαγορεύσει ρητώς να μπαίνω σε αυτοκίνητα φίλων μου. Από την, πλέον, διαμελισμένη παρέα μου, σχεδόν όλοι είχαν δίπλωμα και δικό τους αυτοκίνητο. Ήμουν η μόνη που δεν έμπαινε, επειδή ήξερα ότι αν το έκανα, στο σπίτι θα με περίμεναν οι φωνές της μαμάς.

Ενώ εδώ... θα μπορούσα κάλλιστα να μπω στο αυτοκίνητο του Τζέις και δεν θα με ένοιαζε καν. Βέβαια... όχι. Δεν ισχύει αυτό. Δεν θα ήθελα εγώ να εκθέσω τον εαυτό μου σε κίνδυνο. Διότι είμαι σίγουρη πως ο συγκεκριμένος οδηγεί σαν παλαβός.

Ιδίως από την στιγμή που βγήκα από το κτήριο της σχολής για να πάω στην στάση και τον είδα να μαρσάρει στην γωνία με την Άννι να τσιρίζει από τον ενθουσιασμό της και τις ρόδες του αυτοκινήτου να διαμαρτύρονται.

Ίσως να παίρνω πίσω κάποια από τα πράγματα που του είπα, σχετικά με το πόσο κάγκουρας και ψωνάρα είναι που ξεκάθαρα θα είχε ένα απλό παπάκι και θα ανέβαζε γκόμενες. Βασικά, όλα αυτά ισχύουν, απλά αντί για παπάκι έχει ένα ωραίο audi σε σκούρο μπλε χρώμα, όχι τόσο καγκούρικο, σίγουρα όμως το φαντάζομαι να γεμίζει κάθε μέρα με γκόμενες.

Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν υπάρχει περίπτωση να μπω εγώ ποτέ σε αυτό το αυτοκίνητο.

Παίρνω το ψαλίδι και ανοίγω μια μια τις κούτες όσο ταυτόχρονα αλλάζω το τραγούδι και βάζω την αγαπημένη μου playlist με τραγούδια πιο σέξι. Ναι ξέρω, η έλλειψη του Άστον είναι ακόμη πιο αισθητή όταν τα ακούω...

Η μια κούτα είναι γεμάτη με λογοτεχνικά βιβλία, όπως το περίμενα, ενώ η άλλη έχει κάτι ξεχασμένες μου γόβες, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και δύο ακόμη βιβλία που δεν χωρούσαν στην άλλη κούτα.

Α και το ημερολόγιό μου.

Καλά είπα εγώ ότι μου έφερε όλη την περιουσία.

Τα βγάζω όλα προσεκτικά και τα βάζω στα μικρά ραφάκια πάνω από την τηλεόραση.

Γενικά η μητέρα μου δεν είναι άνθρωπος που εκτιμάει τα βιβλία. Και αυτό σίγουρα είναι ένα μείον της. Οπότε πραγματικά ανησυχώ όταν βλέπω κάποια εξώφυλλα λίγο τσαλακωμένα στις άκρες, γιατί είμαι σίγουρη πως απλά τα πέταξε μέσα στις κούτες χωρίς να την νοιάζει ιδιαίτερα.

Και ήδη ξέρω πως στα ράφια που έμειναν άδεια στην βιβλιοθήκη μου θα μπουν τάπερ ή βάζα με λουλούδια.

Τα τακτοποιώ προσεκτικά όσο λικνίζω το κορμί μου στους ρυθμούς του I feel like I'm drowing. Το δυναμώνω επίτηδες λίγο περισσότερο μέχρι που η ένταση φτάνει στο τέρμα, αν και όχι στο τέρμα που θα ήθελα εγώ.

Παίρνω το ημερολόγιο στα χέρια μου και τελευταία στιγμή το κρύβω στο συρτάρι που έχει το έπιπλο της τηλεόρασης. Νομίζω πως δεν είναι στιγμή να κάτσω και να διαβάσω τις βλακείες που έγραφα μέχρι... μέχρι πριν φύγω τέλος πάντων.

Παρατάω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες στο τραπέζι και τα παπούτσια στην αισχρή παπουτσοθήκη δίπλα στην πόρτα και δίνω μια πρόχειρη υπόσχεση στον εαυτό μου ότι αύριο θα πάω στα μαγαζιά για να βρω ένα ωραίο έπιπλο για να βάζω τα παπούτσια μου με την σειρά.

Δεν ξέρω πότε περνάει η ώρα όσο τα τραγούδια περνάνε από το ένα στενάχωρο στο άλλο και εγώ κάνω αρκετές δουλειές στο σπίτι, ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχω πέσει ξερή στον καναπέ και να βλέπω τηλεόραση. 

Ίσως αν με έβλεπε κάποιος τώρα θα νόμιζε ότι είμαι αρκετά προκομένη μιας και δεν άφησα ούτε μισό πιάτο άπλυτο, ούτε λίγη σκόνη πάνω στα έπιπλα και ούτε ένα ρούχο άπλυτο.

Αλλά θα κάνει λάθος.

Το καλό του να έχεις δικό σου σπίτι είναι ότι κάνεις δουλειές από μόνος σου. Δεν σε αναγκάζει κανείς να πλύνεις τα πιάτα ή να σκουπίσεις ή να βάλεις πλυντήριο. Στο σπίτι, κάθε φορά που η μητέρα μου ούρλιαζε για να την βοηθήσω, ποτέ δεν σήκωνα το δαχτυλάκι μου.

Τώρα όμως που το σπίτι είναι ολοδικό μου και είμαι μόνη σαν το λεμόνι κάνω τα πάντα. Και μάλιστα με κέφι. Παίζει να είναι η πρώτη φορά που βγάζω τα ρούχα από το πλυντήριο χορεύοντας.

Ανοίγω τα φώτα στο σπίτι επειδή έχει σκοτεινιάσει και βγαίνω στο μπαλκόνι με την λεκάνη για να απλώσω ρούχα στην απλώστρα. Ρίχνω μια ματιά στην απέναντι πολυκατοικία και επιβεβαιώνομαι ότι δεν υπάρχει κανένα φως ανοιχτό, άρα δεν με βλέπει κανείς να απλώνω ρούχα με το σουτιέν και το εσώρουχο.

Μπαίνω βιαστικά μέσα και φοράω το σορτσάκι της πιτζάμας μου. Ναι, καλύτερα έτσι. Τουλάχιστον το σουτιέν είναι πιο αθλητικό οπότε δεν έχει και τρελή διαφορά από ένα απλό μπουστάκι γυμναστικής.

Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την μπουγάδα και το φως στο διαμέρισμα ακριβώς απέναντι ανάβει κάνοντάς με αμέσως να κοιτάξω προς τα εκεί.

Δεν βλέπω κανέναν να κινείται όμως και οι κουρτίνες είναι εντελώς τραβηγμένες ώστε δεν μπορώ να δω σχεδόν τίποτα.

Απλώνω και το τελευταίο τζιν, την στιγμή που το φως ξανακλείνει και μπαίνω μέσα, χωρίς να κλείσω τα παράθυρα. Έχει βγάλει ένα ωραίο αεράκι το οποίο το βράδυ σίγουρα θα εξελιχθεί και θα με κάνει να σκεπαστώ κάτω από τις κουβέρτες.

Κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου το άλμπουμ που απλά παράτησα πάνω στο τραπέζι και για λίγο η ιδέα να κάνω μια ζεστή σοκολάτα και να αναπολήσω στιγμές κοιτώντας φωτογραφίες, μου φαίνεται άκρως δελεαστική.

Ο ήχος από το κινητό μου όμως με προλαβαίνει και τρέχω χοροπηδώντας. Τελευταία φορά που μιλήσαμε με τον Άστον ήταν το πρωί και μου έχει ήδη λείψει.

Ξαφνιάζομαι βέβαια που αντί για τον Άστον βλέπω το όνομα της Άννι να με καλεί.

Το σηκώνω χωρίς δισταγμούς.

<<Παρακαλώ;>> παίρνω μια καρέκλα από την κουζίνα και την πηγαίνω στο μπαλκόνι.

<<Γειά σου φιλενάδα μου!>> φωνάζει γελώντας και σμίγω τα φρύδια μου.

Κάθομαι στην καρέκλα και απλώνω τα πόδια μου στα κάγκελα. Το φως από το απέναντι διαμέρισμα ανοίγει και πάλι και εντελώς ξαφνικά ακούγεται μουσική υπερβολικά δυνατά.

<<Τι κάνεις;>> ρίχνω το κεφάλι μου πίσω αγνοώντας την μουσική.

<<Σε σκεφτόμουν, για να σου πω την αλήθεια. Είμαι με κάτι παιδιά από την σχολή σε ένα σπίτι για μπύρες και έλεγα μήπως θα ήθελες να έρθεις και εσύ>> προτείνει και χαμογελάω.

Χμ μάλλον τελικά τα πήγα αρκετά καλά στις φιλίες μου. Αν σκεφτείς ότι από την πρώτη κιόλας μέρα με καλούν σε πάρτι.

Αλλά ο γνωστός χέστης εαυτός μου το σκέφτεται υπερβολικά πολύ, όπως κάνει πάντα.

<<Βασικά είναι λίγο αργά...>> κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να απολαύσω το αεράκι που χτυπάει στο πρόσωπό μου. <<Και είμαι κουρασμένη, έτρεχα σαν την τρελή σήμερα>>

<<Δηλαδή δεν θα μπορέσεις να έρθεις;>> ακούω το παράπονο στην φωνή της και δαγκώνω τα χείλη μου. <<Νόμιζα πως ήθελες να κάνεις νέες παρέες>> λέει πονηρά και ακούω κάποιον από δίπλα της να γελάει. <<Μην είσαι τόσο μαλάκας... Σκάσε!>> αναφωνεί γελώντας και μάλλον δεν απευθύνεται σε εμένα, θέλω να πιστεύω.

Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου. Περασμένες 10 και αύριο έχουμε το πρώτο μάθημα στην σχολή. Πφ...

Έχει ένα δίκιο. Εννοείται πως θέλω να κάνω παρέες και στην τελική μια μπύρα δεν είναι τίποτα, σωστά;

<<Εντάξει>> λέω και με τα χίλια ζόρια σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Οι μουσικές από απέναντι δεν έχουν σταματήσει και είμαι σίγουρη πως λίγο ακόμη αν καθόμουν έξω και πάλι θα αναγκαζόμουν να μπω μέσα από τα νεύρα μου.

<<Τι; Θα έρθεις;>> αναφωνεί έκπληκτη. <<Τελικά ήταν πιο εύκολο από ό,τι νόμιζα!>>

Βάζω την καρέκλα μέσα και κλείνω τα παράθυρα και ύστερα κατεβάζω το παντζούρι. <<Απλά υποσχέσου μου ότι θα γυρίσουμε νωρίς. Και βασικά θα με γυρίσεις εσύ>> της λέω και γελάει.

Με φαγουρίζει το χέρι μου να την ρωτήσω αν θα είναι εκεί και ο Τζέις επειδή δεν έχω καμία όρεξη να τον δω, αλλά δεν το κάνω τελικά. Δεν θέλω να νομίζει ότι έχω κάποια σχέση μαζί του, ακόμη και αν είναι σχέση μίσους.

Είναι ακόμη αρχή. Μπορεί κάποια στιγμή να τον συμπαθήσω, ποτέ δεν ξέρεις.

<<Σύμφωνοι. Κλείσε, θα σου στείλω την διεύθυνση σε μήνυμα>> μου στέλνει φιλιά και τερματίζω την κλήση.

Άντε τώρα να βρεις τι θα βάλεις.

~~~

ΑΓΚΧ ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΕΛΟΣ.