ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΠΙΑΝΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ μου να πλάθει διάφορα σενάρια. Για τα πάντα. Κυρίως την στιγμή που προσπαθούσα να κοιμηθώ, αργά το βράδυ, την στιγμή το μυαλό σκέφτεται ακραία σκηνικά μέχρι να κοιμηθείς. Και παρόλο που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα βγουν αληθινά, πάντα κοιμάσαι με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη γιατί σκέφτεσαι... Και αν βγουν; Δεν θα ήταν τέλειο; 

Ή όταν κάνω ντουζ. Το βράδυ. Που υπάρχει απόλυτη ησυχία και το μόνο που ακούγεται στον χώρο είναι το νερό που με ορμή κυλάει από το τηλέφωνο και καταλήγει στο σώμα μου και στα πλακάκια.

Ναι. Εκεί συνήθως πλάθω τα περισσότερα σενάρια. Για να ηρεμήσω. Το θετικό είναι ότι πάντα μετά από όλα αυτά που σκέφτομαι, είμαι χαρούμενη. Μου φτιάχνει την διάθεση. 

Στην τελική ποιος δεν θα χαμογελούσε αν φαντασιωνόταν ότι φιλιέται με τον Leonardo di Caprio σε μια έρημη παραλία κάπου μακριά στις Μπαχάμες.

Ναι. Τέτοια σενάρια πλάθω συνήθως. Ουτοπικά ακόμη και στην φαντασία μου. 

Τον τελευταίο καιρό βέβαια το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα αποτελέσματα των τελικών εξετάσεων. Ότι και καλά έβγαιναν τα αποτελέσματα και μου ερχόταν το πολυαναμενόμενο ΝΑΙ (εντάξει, όχι ακριβώς ναι. Αλλά εγώ έτσι το φαντασιωνόμουν, τι να κάνω;) από όλα τα πανεπιστήμια που δήλωσα και ότι εν τέλει με δεχόντουσαν όλα. Και εγώ δεν ήξερα σε ποιο να πρωτοπάω. 

Ουτοπικό και αυτό; Ίσως.

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τον προηγούμενο μήνα που άρχισαν να στέλνονται τα γράμματα αποδοχών, όντως νόμιζα ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Περιφερόμουν μέσα στο σπίτι με τρελή άνεση και εξακολουθούσα να σκέφτομαι (στο ντουζ περισσότερο, γιατί από το άγχος μου έκανα ντουζ τρεις φορές την ημέρα, οπότε ναι, είχα άπλετο χρόνο για να πλάθω σενάρια επιστημονικής φαντασίας) τι θα γινόταν σε περίπτωση που και τα 5 πανεπιστήμια μου έστελναν θετικές απαντήσεις.

Είχα φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι ότι θα κάνω αμπεμπαμπλομ και θα επέλεγα στην τύχη. Η φαντασία μου ειλικρινά δεν έχει όρια.

Βέβαια, ούτε που μου περνούσε από το μυαλό (το κανονικό μυαλό, όχι εκείνο που χρησιμοποιώ όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις βλακείες) ότι οι δηλώσεις που έκανα ήταν στα 5 καλύτερα πανεπιστήμια και ότι στην τελική η πιθανότητα να περάσω τουλάχιστον σε 1 από αυτά ήταν λιγότερη από 1% σκεπτόμενη τι βαθμούς είχα την προηγούμενη χρονιά.

Οπότε όταν ήρθε το πρώτο γράμμα (αποδοχής ευτυχώς) από το πανεπιστήμιο που ήθελα εγώ, και όχι η μητέρα μου, έκανα πάρτι. Μόνη μου βέβαια. Απλά πήρα κρασί και μέθυσα στο δωμάτιο μου.

Δεν είναι και λίγο, στην τελική. Να περάσεις εκεί που θέλεις.

Ήμουν πεπεισμένη ότι θα πήγαινα εκεί, ακόμη και αν τα άλλα τέσσερα πανεπιστήμια με παρακαλούσαν. Βέβαια, όταν στάλθηκαν και τα υπόλοιπα τέσσερα γράμματα, τα οποία, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι ακόμη σίγουρη για το πως νιώθω, είχαν το ειλικρινέστατο "ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΑΤΕ ΔΕΚΤΗ", συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα αναγκαζόταν κανείς να με παρακαλέσει. Πέρασα μόνο σε ένα. Γιούπι!

Υποθέτω η μητέρα μου ξενέρωσε την ζωή της μετά την πατάτα της κόρης της (αν σκεφτείς, ιδίως, ότι οι κόρες των κολλητών της είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε 3 και 4 πανεπιστήμια ενώ η δική της κόρη είχε μια επιλογή μόνο) παρόλα αυτά έδειξε ότι δεν την πείραξε καθόλου.

Θα ένιωθα άσχημα, αλλά στην τελική δεν με νοιάζει. Πέρασα εκεί που ήθελα. Ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί. Και δεν το έχω μετανιώσει.

Και τώρα βρίσκομαι εδώ. Επιστρέφω στο παρόν και στον χώρο γεμάτο από καφέ κούτες.

Πέρα από τα σενάρια για την επιλογή πανεπιστημίων, η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν και πως θα είναι η ζωή μου ως φοιτήτρια πλέον.

Και έτρεμα στην σκέψη. Ακόμη τρέμω, αλλά προσπαθώ να κρύβω τα χέρια μου στις τσέπες της ζακέτας μου για να μην τα βλέπω και εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο.

Φοιτήτρια; Ακόμη δεν έχω κλείσει καν τα 18. Τον Νοέμβριο έχω γενέθλια.

Ας το προσπεράσουμε αυτό.

Φοιτήτρια; Ακόμη δεν έχω μάθει να στρώνω σωστά το κρεβάτι μου.

Αυτή ήταν ξεκάθαρα σκέψη της μητέρας μου, παρόλα αυτά δεν μπορώ να κάνω παράπονα. Όντως δυσκολεύομαι να το στρώσω σωστά.

Ο χαμός από τις κούτες μέσα στο σχεδόν άδειο σπίτι, με τρομάζει. Φρόντισα να φέρω τα πάντα μαζί μου. Ακόμη και το αρκούδι που έχω από την τρίτη δημοτικού. Τον κύριο Σμιθ. Δεν υπήρχε περίπτωση σε μια τόσο τεράστια αλλαγή στην ζωή μου να μην τον έχω εδώ.

Αλλά ναι. Είναι τεράστια αλλαγή. Και δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι δεν με έχει επηρεάσει όλο αυτό. Και ποιον δεν ενοχλεί όταν αναγκάζεται να αποχωριστεί το οικείο του περιβάλλον και να μεταφερθεί σε μια πόλη 2 ώρες μακριά με το αεροπλάνο, σε ένα άδειο και μικρό φοιτητικό σπίτι, ολομόναχη;

Το ολομόναχη βέβαια είναι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο. Αν είχα κάποιον για παρέα σίγουρα δεν θα έκανα ούτε μισό παράπονο. Όταν όμως η παρέα σου έχει χωριστεί στους τέσσερις ορίζοντες, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ιδίως όταν το αγόρι σου πέρασε όσο πιο μακριά του επέτρεπαν τα σύνορα της Αμερικής. Σαν να το έκανε επίτηδες, ας πούμε.

Τον βλέπω να περνάει την πόρτα της εισόδου κρατώντας μια μικρή κούτα στα χέρια του. Του χαμογελάω αυθόρμητα και μου κλείνει το μάτι.

Μέχρι προχθές πίστευα ότι δεν μπορώ να ζήσω ούτε μια μέρα μακριά από τον Άστον. Και παρόλο που ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περνούσαμε στα ίδια πανεπιστήμια, γιατί πολύ απλά δεν δηλώσαμε τα ίδια πανεπιστήμια, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.

Αφήνει την κούτα στο πάτωμα και έρχεται προς το μέρος μου. Περνάει το χέρι του από τους ώμους μου και φωλιάζω στο στήθος του.

Κάθε αποχωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Δεν θυμάμαι που το διάβασα αυτό. Όμως ξέρω ότι ισχύει. Είναι η δεύτερη φορά που το νιώθω τόσο έντονα.

Ο αποχωρισμός του πατέρα μου κάθε φορά που πήγαινε ταξίδια και έκανε έξι μήνες να γυρίσει, ήταν έντονος. Βέβαια όσο περνούσε ο καιρός και μεγάλωνα ήταν ολοένα και ευκολότερο. Ήξερα ότι θα τον βλέπω δύο φορές τον χρόνο: Τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι. Όταν ήμουν πιο μικρή έκλαιγα κάθε φορά που έφευγε, παρόλο που λίγες μέρες μετά τον ξεχνούσα. Τώρα που μεγάλωσα και εξακολουθώ να τον βλέπω δύο φορές τον χρόνο, δεν αισθάνομαι ότι θέλω να κλάψω. 

Είναι η φύση του επαγγέλματός του τέτοια. Έχω ωριμάσει και μπορώ να το καταλάβω πλέον. Και επίσης έχω μάθει να κρύβω καλά τα συναισθήματά μου. Μπορεί να δείχνω σκληρή και άκαμπτη κάθε φορά που με χαιρετάει πριν μπει στο αυτοκίνητό του για να φύγει για άλλους 6 μήνες, μέσα μου κλαίω γοερά λες και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.

Ο αποχωρισμός από τον Άστον δεν θα έλεγα πως είναι τόσο... τραγικός. Από την άποψη ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Έχουμε συμφωνήσει ότι ανά δύο εβδομάδες θα βρισκόμαστε κάπου στα μέσα της απόστασης και θα περνάμε δύο μέρες μαζί. Δική του ιδέα ήταν. Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.

Δεν του ανέφερα ποτέ ότι δεν είναι δυνατόν να χωρέσουμε ένα μήνα μέσα σε δύο μέρες. Ούτε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξουμε για αρκετό καιρό σε αυτή την κατάσταση.

Το ξέρουμε και οι δύο, βέβαια. Από τότε που δηλώναμε σχολές και είχαμε συνειδητοποιήσει ότι τα ενδιαφέροντά μας είναι άκρως αντίθετα, είχαμε καταλάβει τι θα γινόταν. Αλλά ποτέ δεν το έχουμε συζητήσει. Και δεν ξέρω αν όντως θέλω να το συζητήσω. Δεν μου αρέσει να προτρέχω. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, σωστά;

<<Πως νιώθεις;>> ρωτάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τα χέρια μου έχουν χαλαρώσει αισθητά από την στιγμή που με πήρε στην αγκαλιά του. 

Σουφρώνω τα χείλη μου. <<Είναι περίεργο>> ψιθυρίζω και κοιτάζω ξανά τον χώρο.

Ένα ολόκληρο σπίτι δικό μου. Μακριά από την μητέρα μου. Ακόμη πιο μακριά από τον Άστον. 

Αυτό το ενδεχόμενο δεν το είχα σε καμία από τις φαντασιώσεις που έκανα στο ντουζ μου. Μάλλον απέφευγα όλες αυτές τις "λεπτομέρειες" και επικεντρωνόμουν περισσότερο στα πιο σημαντικά θέματα. Πως θα παίρνω κάθε πρωί τον καφέ μου πριν πηγαίνω στα μαθήματα ή σε τι πάρτι θα πηγαίνω, αν με καλούν βέβαια.

Το χέρι του χαϊδεύει την μέση μου, όπως πολύ καλά ξέρει ότι μου αρέσει. <<Είναι παράξενο να μην είμαι κοντά σου>> παραδέχεται και χαμογελάω. Ο Άστον δεν είναι άνθρωπος που θα εκφράσει εύκολα τα συναισθήματά του. Και χαίρομαι που το κάνει τώρα. Παρόλη την κατάσταση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Σηκώνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. Είναι όμορφος. Δεν είναι ούτε γυμνασμένος, ούτε φωτομοντέλο όπως τα υπόλοιπα αγόρια του σχολείου που όλες έκοβαν φλέβα.

Είναι ο εαυτός του. Και είναι υπέροχος χωρίς καν να προσπαθήσει. 

Φιλάω απαλά το πηγούνι του. <<Θέλω να μείνεις>> προφέρω αργά και κατεβάζει το κεφάλι του για να με κοιτάξει. <<Μπορείς να μείνεις; Έστω για σήμερα;>> τα δικά του μαθήματα αρχίζουν τουλάχιστον μια εβδομάδα πιο μετά από εμάς. 

Τυλίγει το δάχτυλό του γύρω από μια κόκκινη μπούκλα των μαλλιών μου. Την χαϊδεύει με τα ακροδάχτυλά του, την τραβάει και έπειτα την αφήνει να ταλαντωθεί.

<<Εννοείται πως θα μείνω. Δεν χρειαζόταν να μου το ζητήσεις>> λέει χαμογελαστός και αφήνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πως θα το κάνω αυτό; Πως θα αντέξω;

Η μητέρα μου μπαίνει στο σαλόνι κρατώντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου της. <<Ελάτε να ανοίξουμε τις κούτες, μην μας πιάσει το βράδυ. Έχω να οδηγήσω αρκετό δρόμο...>> παίρνει μια βαριά κούτα, μάλλον με τα καλλυντικά μου, και την πηγαίνει στο υπνοδωμάτιο. 

Η συμπεριφορά της ήταν κάπως περίεργη απέναντί μου τις τελευταίες μέρες. Δεν ξέρω αν είναι θυμωμένη ή απλά στεναχωριέται που φεύγω από το σπίτι και την αφήνω μόνη της. Υποτίθεται ότι όταν το παιδί σου περνάει σε πανεπιστήμιο, χαίρεσαι. Δεν ξέρω τι την έχει πιάσει.

Ξεφυσάω και απομακρύνομαι από την ζεστή αγκαλιά του Άστον. Κάνω την κίνηση να πάρω την πρώτη κούτα που βλέπω, αλλά το χέρι του τυλίγεται γύρω από τον καρπό μου και με τραβάει ξανά προς το μέρος του. <<Τι συμβαίνει;>> ρωτάω χαμηλόφωνα. 

Με την ανάστροφη της παλάμης του αγγίζει το μάγουλό μου. Τα μάτια του κοιτάζουν έντονα τα δικά μου. <<Θα το προσπαθήσουμε;>> ρωτάει και προσπαθώ να διώξω τα δάκρυα που έχουν συσσωρευτεί στα μάτια μου.

Ναι, η συζήτηση που έλεγα. Ορίστε. Μπορείς να την κάνεις τώρα ή ούτε αυτή η στιγμή είναι σωστή;

Αργώ να απαντήσω. Το θέλω. Εννοείται πως το θέλω. Ο Άστον είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, πάντα θα είναι. Και παρόλο που δεν του έχω πει ποτέ πως τον αγαπώ, ξέρω ότι το καταλαβαίνει κάθε φορά που με κοιτάζει στα μάτια. Όπως ακριβώς τώρα.

<<Θα το προσπαθήσουμε>> απαντώ σιγανά και δαγκώνω τα χείλη μου. 

Τα αγγίζει με τα δικά του για άλλη μια φορά, σε ένα φιλί που ξέρω πως υπόσχεται πολλά. Ένα φιλί που δεν μοιάζει με όλα τα άλλα που έχουμε δώσει.

Ένα φιλί που μου φωνάζει να μείνω κοντά του.

~~~

Το πρώτο και εισαγωγικό κεφάλαιο ιζ χιαρ♥

Ποια είναι η άποψή σας για τις σχέσεις εξ αποστάσεως; Μπορούν να κρατήσουν;

Τα λέμε στο επόμενο♥

Ρία♥