There will be three, kin of your kin, who hold the power of the stars in their paws.

Winter Rose dryfowała w nicości. Miała wrażenie, że przekroczyła granice wszelkiej świadomości. Czy tak wygląda śmierć? Nie czuła ani kawałka swojego ciała; mogłoby się wydawać, że pozostał po niej tylko umysł, ten nieszczęsny umysł, który nie wiedział, co się aktualnie działo.

Winter.

Winter, a przynajmniej to, co po niej zostało, usłyszała cichy, lecz zniekształcony głos. Nie wydawał się ludzki, nie kojarzył się jej z niczym znajomym, a jednocześnie dzięki niemu Winter poczuła dziwne mrowienie w kończynach, co umocniło ją w przekonaniu, że jednak żyje.

- Kim jesteś?

Jej słowa, wypowiedziane na głos, rozpłynęły się w przestrzeni. Granat, który ją zewsząd otaczał, powoli odkrywał w swoich dalekich krańcach małe, świecące punkty. Gdzieś w głębi umysłu Winter pojawiła się myśl, że to, co widziała, przypominało jej czyste nocne niebo.

Tak, powiedział ponownie głos.

Winter, odezwał się inny.

Chodź do nas, Winter.

Pomożemy ci zrozumieć.

- Co zrozumieć? – spytała Winter. Tym razem jej głos był silniejszy, ponieważ dotarł do jej uszu. Nie czuła strachu, wręcz przeciwnie; czuła się tak, jakby była w najbezpieczniejszym miejscu we wszechświecie. Nie była pewna, czym była wypełniająca ją energia, lecz była ona nieziemska.

Zrozumieć twoje przeznaczenie.

W jednym momencie otoczenie Winter zmieniło się diametralnie; z aksamitnego granatu wyłoniło się oślepiające światło i zanim się zorientowała, znajdowała się w jasnym oświetleniu. Rażąca jasność okazała się słońcem wpadającym przez wąskie, wysokie otwory w ścianach pomieszczenia.

- Co to ma znaczyć?!

Kobiecy krzyk odbił się echem od ścian. Winter spostrzegła tron stojący na kilku stopniach pod ścianą wielkiej sali. Przed nim, w znacznej odległości od siebie, stała para ludzi; kobieta i mężczyzna. Byli ubrani w stroje niczym wyjęte ze starożytnego Egiptu, luźne, bogato zdobione szaty. Kłócili się ze sobą, kobieta energicznie wymachiwała rękami, a jej twarz wyrażała niewyobrażalną nienawiść.

- Wygląda jak ty – powiedział ktoś za plecami Winter; dziewczyna odwróciła się i zobaczyła znajome piwne oczy. Chłopak z Oazy, pomyślała. Zbliżył się do niej i wskazał na krzyczącą kobietę. – Ona. Wygląda jak ty, tylko ma inny kolor włosów.

Winter Rose przyjrzała się jej i w zamyśleniu kiwnęła potakująco głową do nieznajomego. Faktycznie wyglądała jak ona.

- Gdzie my jesteśmy? – spytała się cicho, ukradkiem rozglądając się po wielkiej sali.

- Szczerze? Nie mam pojęcia – odparł. – Ale inni też tu są.

Winter popatrzyła na drugi koniec pomieszczenia i dostrzegła zdezorientowaną twarz Rity oraz chłopaka, który pocałował ją tuż przed uderzeniem.

Uderzenie.

Nie wiedziała, o co w tym wszystkim chodziło; skupiła się na podniesionych głosach.

- Jak mogłeś? – wykrzyknęła kobieta. – Zaufałam ci! Zaufałam twojemu krajowi! A wy to bezczelnie wykorzystaliście, zamiast stworzyć pomiędzy naszymi państwami sojusz!

Mężczyzna ironicznie mlasnął ustami.

- Och, Anchesenamon – zwrócił się do niej słodkim, acz ociekającym fałszem głosem. – Moja piękna była królowo. Nie przemyślałaś swoich decyzji, najdroższa.

Powoli się do niej zbliżał, lecz ona mu na to nie pozwoliła.

- Ścierwo – wyrzuciła przez zęby. – Zło w czystej postaci.

Rozległ się donośny śmiech.

- Możesz obrzucać mnie najgorszymi określeniami, ale to i tak nic nie zmieni – stwierdził z wzruszeniem ramion.

- Spłoniesz – wycedziła i odwróciła się na pięcie, aby wybiec przez ogromne drzwi.

Jedno mrugnięcie i Winter wraz z nieznajomym znalazła się na zewnątrz, w nieziemskim gorącu. Znajdowali się na swego rodzaju balkonie, wysoko nad ziemią. Pod nimi roztaczał się zapierający dech w piersiach widok: starożytne miasto u stóp pałacu, w którym się znajdowali, a za nim pustynia sięgająca horyzontu, skąpana w blasku słońca. Wszystko wyglądałoby pięknie, gdyby nie odgłosy walki dochodzące z miasta. 

Wroga armia wdarła się przez bramy i niszczyła wszystko, co niewinny lud stworzył. Niektóre domy stały w ogniu, na jakimś placu wykonywano egzekucje, stosy ciał leżały bezwładnie na drewnianych wozach. Krzyki przerażonych ludzi niosły się aż do wysoko położonego balkonu. 

- Winter!

Rita stała nieruchomo obok niej i patrzyła na nią z przerażeniem, a zaraz za nią stał ten blondyn, który prosił ją o ostatni pocałunek. Za nieznajomym dostrzegła czarnowłosego chłopaka oraz muzyka, który miał występ w Oazie tamtego wieczoru, a także ładną kelnerkę z pubu. Pomiędzy nimi stała Anchesenamon; kobieta spoglądała ze zgrozą na wojsko. Żołnierze rozproszyli się po wszystkich uliczkach i niszczyli wszystko, co znalazło się na ich drodze. Z daleka można było dostrzec martwe ciała cywili.

Anchesenamon zacisnęła pięści. Upadła na kolana, a Winter zobaczyła znajomy widok: srebrne żyły rozjarzyły się blaskiem na odkrytych ramionach królowej. Z gardła Anchesenamon wydobył się zdławiony dźwięk, po czym krzyknęła głośno, załzawionymi oczyma patrząc na porażkę jej ludzi. Białe światło wydobyło się z ciała Anchesenamon; Winter widziała, jak kobieta rozpada się na kawałeczki, a fala uderzeniowa rozchodzi się wokół, niszcząc prawie wszystko na swojej drodze. Siła Anchesenamon wzbiła w powietrze chmurę pyłu, zburzyła niektóre budowle, przeszła przez miasto niczym huragan ze srebrną otoczką. Piękno i groza sytuacji były uderzające.

Rozumiesz, Winter?

Zszokowana Winter obserwowała, jak wroga armia pada niczym muchy. Krzyki zostały zagłuszone przez szum, a gdy wszystko ustało niewinni ludzie podnosili się z ziemi. Ciała ich oprawców leżały bez życia; nikt nie wiedział, co się właśnie stało. Wielu z nich padało na kolana i dziękowało bogom za darowanie życia. 

- Poświęciła się dla swoich ludzi – szepnęła.

Musisz ich wszystkich uratować, Winter, odezwał się głos.

Musisz.

Rozumiesz?

Tylko ty możesz to zrobić.

Masz wsparcie wszechświata.

Głosów było coraz więcej, nakładały się na siebie, aż w końcu zrobiły się bolesnym szumem. Winter zamknęła oczy i krzyknęła, upadając na kolana. 

***

Winter sennie przesunęła dłonią, czując pod palcami miękką pościel. Otworzyła oczy i zobaczyła ściany o kolorze uspokajającego seledynu. Pod oknem, przez które wpadało światło popołudniowego słońca, stała kanapa; leżało na niej skulone ciało matki Winter, unoszące się w spokojnych oddechach. 

Była zdezorientowana. Czy to wszystko było snem? Czy jej wyobraźnia dobrze się bawiła, najpierw podrzucając jej wizję Asterii w Skandynawii, a potem tajemniczej Anchesenamon, egipskiej królowej? Obie poświęciły się dla swoich ludzi, lecz sposób, w jaki to zrobiły... Patrząc na to, że widziała znajome srebrne żyły u tej drugiej, czy to czekało także ją? Głosy wspominały coś o końcu świata, o tragedii, która miała nadejść, o niszczącej sile meteoroidu wielkości słońca, o fakcie, że może powstrzymać zgubny bieg wydarzeń. 

Nie chcę tak skończyć, pomyślała ze smutkiem. 

Weź się w garść, dziewczyno, to tylko twoje wyobraźnia!, krzyknęła na siebie. Miałaś zwidy. 

- Winter - usłyszała. Nie zdążyła dobrze spojrzeć na Mackenzie, gdy ta już ją przytulała mocno. - Boże, dziewczyno! Ale nas wszystkich wystraszyłaś! Jak się czujesz? Jack! Jack, Winter się obudziła! Tak się o ciebie martwiliśmy! Lekarz mówił, że fizycznie wszystko z tobą w porządku i niedługo powinnaś się obudzić, bo nic ci nie dolega, ale my i tak...

- Mamo...

- Spałaś przez ponad dwa tygodnie, to nie było normalne...

- Mamo! 

Stanowczość w głosie córki wstrzymała potok słów, który Mackenzie wylewała z siebie. 

- Czuję się dobrze - powiedziała powoli i dobitnie, patrząc na kobietę. Odkryła białą kołdrę i usiadła, spuszczając nogi z krawędzi łóżka. 

- Nic nie rozumiem. - Mackenzie zmarszczyła brwi. - Cała reszta spała tylko kilka dni, a ty tak długo... jak to możliwe, że nic ci nie jest...

Winter wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do matki. Przytuliła ją mocno i odetchnęła. 

- Pójdę po lekarza - stwierdziła Mackenziew i wyszła, nie wiedząc, co mogłaby zrobić innego. 

Winter spojrzała na swoje trzęsące się dłonie. Coś w głowie mówiło jej, że to nie była tylko jej wyobraźnia. Potwierdziło jej to jasna, srebrna żyła na nadgarstku oraz wejście Rity oraz tajemniczego nieznajomego do sali szpitalnej.