Hoseok's Pov

Nagsipatakan na yung mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Tangina ambakla mo, Hoseok.

"Sshh, wala akong pakielam sa dahilan mo. Ayoko marinig, ayoko malaman." Eh?

"Pero nagsinungaling ako sayo, wifey."

"I don't care. Natatakot ako malaman. Baka yon pa ang dahilan para magkahiwalay tayo. A-Ayokong mangyari yon." Iniisip ko palang na mawawala sakin si, Ynah hindi ko na kaya. I'll never let that happen. I will find ways para ayusin tong kagaguhang ginawa ko.

"Pero, Ynah sobrang laking pagkakamali yung nagawa ko sayo.."

".. Ayoko ng dagdagan pa." Pinunasan ko yung luha niya.

"Wag hubby. Hayaan mo na akong magpaka martir. Hindi na importante sakin yung, yung dahilan mo. Basta nalaman kong iisa lang kayo ni, Jaehop okay na sakin yon. Ayokong mawala ka sakin."

I don't expect this to happen. I mean, i expect na magagalit siya ng sobra sakin at in the end makikipag hiwalay na siya sakin. Pero sobrang kabaligtaran yung nangyayari.

"Hindi mo naiintindihan, wifey."

"Naiintindihan ko, hubby! Please, kalimutan nalang natin yon." Napasabunot nalang ako. I don't deserve this. I don't deserve her.

Pero anong gagawin ko? Ayokong nakikitang umiiyak yung babaeng mahal ko.

"Aish, wag ka na umiyak wifey."

"Sige, hindi ko muna sasabihin sayo for now, pero wag mo na akong pipigilan kapag gusto kong magpaliwanag sayo, understood?" Tumango siya saakin.

"Tsk, tumigil ka na kakaiyak diyan. Ang panget mo na kasi, eh. Ang sagwa tingnan ng mukha mo, wifey." Syempre joke lang yon. Maganda parin siya. Kahit nga siguro magsuot 'to ng basahan maganda parin. Bakit ganon? Life is so unfair.

"Ako panget?! Hmp, I hate y—." Hindi ko na siya pinatapos. Imbis ay hinalikan ko nalang siya.

"I love you too, wifey." Bago pa siya magsalita uli ay sinakop ko uli ang labi niya.

END.