Lopen gaat zwaar. Het doel waarheen doet pijn.

Mijn hand verstrengeld in de zijne en dan zijn mijn voeten stil. 

Mijn blik gaat richting de steen. En de aarde waaronder mijn ouders vredig liggen.

Waaronder ook mijn hart in duizenden stukjes ligt.

De bloemen leg ik neer.

“Ik mis jullie.” Fluisterend, in de hoop dat ze het kunnen verstaan.

“Zij hadden gewild dat je hier bleef.” Ook fluisterend.

Hij was naast me gaan zitten.

Een soort van vrede gaat over me heen. Misschien was het beter zo.