Net wil ik een stap over de rand zetten.

Verdwijnen.

Door de lucht heen vliegen.

Mijn vleugels spreiden en toch bewegen mijn voeten niet.

Ik blijf staan.

“Waag het om te springen!”

Dat waren de woorden die me tegen hielden. Daarna voel ik twee armen.

Om me heen.

Troostend.

Daarna tranen.