“Het enige wat je hoeft te doen is een stap naar voren te zetten.”

Mijn voet breng ik in beweging.

“Nee, zet een stap terug.”

Mijn voet gaat weer naar zijn plek.

Twee stemmen, twee kanten.

Verwarrend.

De leegte vult het niet.

Het zorgt alleen voor verwarring. Verwarring die ik niet begrijp.

Ik begrijp niets meer. Weet het niet meer.

Waarom ben ik hier gekomen?

Hoe ben ik hier gekomen?

“Springen.”

De stem laat me opkijken.

"Durf je het aan?”

Ja, misschien.

Nee, hoogtevrees.