Ik hoor hoe de jongens mijn kant op komen lopen en ik trek mijn knieën op, waarna ik mijn hoofd op mijn knieën leg. Er lopen tranen van angst over mijn wangen en ik hoor hoe de jongens aftellen.

'Oke, 1, 2, 3! Euh... een meisje?!' hoor ik ze allemaal zeggen en ik kijk verbaasd op. WAT! Die gezichten herken ik uit duizenden, zij zijn 5sos!

Meteen spring ik op en ren snel weg, via de weg die ik ben gekomen. Het klinkt stom, maar ik durf hun niet onder ogen te komen. Oke, kijk misschien herkennen ze mij niet meer terug! Maar alsnog, ze hoeven niet te weten wat er is gebeurd. En zelf weet ik ook niet precies wat er nou is gebeurd, want wat deed ik nou eigenljijk?

Nou mezelf beschermen, maar niet wetend dat er een gloeiend licht uit mijn handen kwam. Snel kijk ik om en zie hoe er een paar jongens achter me aankomen rennen. Shit!

BAF!

Ik val keihard op de grond, doordat ik ergens over heen struikelde en krabbel snel weer op. Maar nog een keer val ik hard op de grond en ik voel hoe er een takje langs mijn wang schaaft. 'AU!'

'Wat deed je daar?' vraagt een jongen en ik word op mijn rug gedraaid. Ik kijk de jongen bang aan en zie dat Ashton boven me hangt. Natuurlijk herken ik hem, want hij is geen steek verandert! 'Ik vroeg wat deed je daar in het bosje?'

Er rolt een traan over mijn wang van angst en ik went mijn blik van hem af. Zijn uiterlijk is dan wel niet verandert, maar zijn innerlijk is mega verandert! Ik hoor nu hoe de andere jongens aankomen rennen en ik probeer me snel onder Ashton vandaan te wurmen, maar hij houdt me stevig op de grond gedrukt. Man, ik kan wel zeggen dat hij sterker is geworden!

'Laat me gaan, ik heb niks gehoord. Ik had me juist verstopt voor een hongerig beest.' zeg ik met een bibberende stem en hij kijkt me woest aan.

'Dat beest is mijn vriend, wat heb je met hem gedaan?!' vraagt hij boos aan me en ik krimp ineen van zijn boze vraag.

'N-niks!' stotter ik en hij kijkt me doordringend aan. Wat is hij verandert zeg, 2 jaar geleden hadden hij en Michael altijd iets tegen elkaar! Zouden ze nu dan closer zijn geworden?

'Ashton, laat haar maar gaan. Ze zegt dat ze niks heeft gehoord.' hoor ik nu duidelijk de stem van Calum zeggen. 'Michael is bijgekomen. Vergeet dat meisje maar.'

Ashton kijkt op en gaat van me af. Ik verwacht dat hij me overeind help, maar hij laat me gewoon liggen. Ongelovig kijk ik hem aan en krabbel zelf maar op, waarna ik dan Luke nu ook herken. Ze zijn geen steek verandert aan hun uiterlijk, maar hun innerlijk is meer verandert.

'H- her- ken- nen j- ju- llie m- me  nie- niet m- mee- r?' vraag ik onduidelijk en ze kijken me even raar aan. Ik wacht hun antwoord niet af en draai me maar om, waarna ik snel naar huid begin te rennen. Dit moet ik gedroomd hebben! Alles is motecht! Zal je zien, ben ik thuis ga ik in bed liggen en ik word wakker.

'Hey, wacht!' hoor ik iemand roepen naar mij. Dit keer kijk ik niet om en ren snel terug, maar ineens val ik weer hard op de grond. Ik voel hoe iemand me onderuit heeft getrokken en probeer mijn voet los te wurmen, maar hij geraakt niet losser. 'Ik ken jou ergens van?'

Geschrokken draai ik me om en zie dat Luke mijn voet vast heeft. Bang kijk ik hem aan en voel hoe zijn grip om mijn voet verslapt. Ik zie de kans om snel weer op te staan en wil er weer vandoor rennen, maar dan stoot ik keihard mijn hoofd en zie sterretjes voor mijn ogen. Heel eventjes wankel ik op mijn benen en verlies mijn evenwicht, waarna ik voel hoe iemand me opvangt. Ik probeer nog bij mijn positieve te blijven, maar het heeft weinig nut en binnen no-time val ik in een duister zwart gat.