CHAPTER 21

It's already past 7 pm but here I am, at the Plaza, silently crying and letting out the pain I'm feeling.

Wala akong balak na umuwi at hindi ko rin alam kung saan ako magpapalipas ng gabi ngayon. Mabuti na lamang at marami pang tao sa Plaza kaya hindi gaanong nakakatakot.

Why is this happening to me?

I fished my phone inside my pocket and searched through my contacts.

Sino kaya ang pwede kong kausapin?

I saw my brother's number. I was about to press to call him but immediately stop.

No, paniguradong busy 'yon. Saka nasa Manila siya ngayon.

Sunod kong nakita ang pangalan ng mga kaibigan ko but I was hesitant to call them. Ayoko rin namang makaistorbo sa kanila.

I was staring at the names of my contacts when suddenly someone harshly grabbed my phone.

Saglit na huminto ang tibok ng puso ko sa gulat at kauna'y napatayo at hinagilap ang kumuha ng cellphone ko. My eyes widened when I saw a guy running away from my direction while holding my phone firmly.

"Snatcher!" I shouted and run towards him.

Mabilis akong nakaramdam ng pagod kaya huminto ako sa pagtakbo at hinihingal na umupo sa isang bench malapit sa pwesto ko.

"Tangina, ang malas ko naman!" Umiiyak na reklamo ko.

Paano ko na mako-contact si Kuya?

Inis kong pinahid ang luha ko saka sinapo ang aking mukha.

I feel pathetic.

"I just want to feel genuine happiness...ganon na ba kahirap maranasan ang mga bagay na 'yon?" I whispered to myself.

Bakit pakiramdam ko pinaparusahan ako dahil sa kalamalasan na nangyayari sa akin ngayon.

"Harietth? Is that you?"

Napatunghay ako nang marinig ko ang pangalan ko.

Kaagad akong napatayo at inayos ang aking itsura nang makita ko kung sino ito.

"Kuya Crissian..." Halos maiyak akong muli dahil sa tuwa.

Finally! May mahihingian ako ng tulong. Pero...nakakahiya. Baka malaman pa ni Charlotte.

"Anong ginagawa mo dito, hija? Gabing-gabi na, oh. Wala ka pa namang kasama." I didn't noticed that he was with Tita Carolina.

I faked a chuckle. "Ah, nagpapahangin lang po, Tita." I lied.

Matagal niya akong tinitigan bago muling nagsalita. "I know you're lying but I'll just pretend that I didn't heard anything from you." She said.

Napakagat ako ng pang-ibabang labi. "I'm fine, Tita." I offered her a smile, but not the same smile I usually do.

"Yhetty, we did asked if you're fine. But obviously you're not. Your eyes looked dull and tired. You're voice...sounds lifeless. Even your vibrant smile seems fake." Kuya Crissian said firmly.

Napanguso na lamang ako at nag-iwas ng tingin.

"Sumama ka muna sa amin, hija. I know that you won't tell anything to us kaya si Charlotte ang kausapin mo. Close kayong dalawa kaya paniguradong mas komportable kang magsabi sa kanya." Tita Carolina held my hand.

Gustuhin ko mang magpumiglaa pero hindi ko magawa dahil pakiramdam ko pagod na pagod na ako. I'm very tired.

***

"OMG! Yhetty, what are you doing here?" Gulat na saad ni Charlotte ng makita niya ako.

"I...I...ran away...from home." Pigil ang iyak na saad ko. Rinig ko ang pagsinghap ni Tita Carolina nang dahil sinabi ko. Paniguradong nagulat siya dahil hindi naman kasi niya alam ang totoong dahilan kanina dahil wala akong sinasabi.

Nag-aalalang niyakap ako ni Charlotte. "What?! Why?!"

Hindi ako sumagot. Nakakahiyang sabihin ang totoo sa kanya. I can't. Baka kaawaan niya lang ako. And I don't want that.

Tumikhim si Kuya Crissian. "Charlotte, iakyat mo muna si Yhetty sa kwarto mo. Doon muna siya pansamantala na matutulog ngayon." Aniya.

Tumango naman si Charlotte pero lumapit muna siya kay Kuya saka bumulong. Sa una ay umiiling si Kuya ngunit kalauna'y bumuntong hininga at tumango.

"Fine. Doon kayo sa malaking kwarto sa basement. Naipalinis ko naman 'yon kanina." Rinig kong saad ni Kuya but I wasn't paying attention so I didn't quite get it.

The only thing that I knew is that Charlotte was pulling me and I'm just following her like a dead brain zombie. My mind was clouded with thoughts.

Nabalik na lamang ako sa reyalidad when Charlotte pulled me to sit down. I just realized that we're not inside of her room. We are in their basement, kung saan kami natulog na magkakaibigan noong naki-new year kami dito. Their basement was quite wide. Maayos din ito, parang isang kwarto.

Dala siguro ng kapaguran ay mabilis akong nakatulog sa sofa na kinauupuan namin.

Naalpungatan na lamang ako nang may marinig akong kaluskos. I glanced at the wall clock and saw that it's already passed midnight.

Umupo ako at lumingon sa likuran ko. I saw a bunch of familiar figures having a small talk. It was my friends. What are they doing here? Did Charlotte called them?

Tulala lamang akong nakatingin sa kanila when suddenly I started crying again.

Mabilis kong pinunasan ang mga luha ko pero kaagad itong napansin ni Charlotte na biglang napatingin sa pwesto ko kaya dali-dali siyang lumapit sa akin at yumakap. Kaagad din namang napatayo ang iba at lumapit sa pwesto ko. Bakas ang pag-aalala sa mga mukha nila.

"Yhetty, tahan na." Pag-aalo niya.

Yumakap na din ang iba pang mga kababaihan, including Dannie. While the boys are just staring at us with full of concerns.

I burst out crying. Damn. I'm really tired. Pagod na ako sa maraming bagay.

"Charlotte, p-pagod na ako. P-Pagod na pagod na ako." I uttered.
"Yhetty, stay strong, okay? Malalagpasan mo din 'yan." Yzza encouraged me.

Umiling ako at hindi sumagot, patuloy lamang sa pag-iyak.

Nagtama ang tingin namin ni Xenus. He looks like he wanted to hug and comfort me but he's just stopping his self.

"Let it out, Yhetty." Hermmy uttered.

Without any hesitation I did. I told them everything. I'm tired of pretending that I'm fine.

"I-I did everything I could...pero bakit palpak pa rin ako? M-My parents aren't proud of me. They expect more from me. Masyado silang nag-e-expect sa akin kasi si Kuya, ang dami niyang awards noon. Ang tali-talino ng kuya ko pero bakit ako? Bakit ang bobo ko?" Pag-iyak ko.

"Yhetty, hindi ka bobo! Ano ka ba!" Beatrix exclaimed.

I shook my head and uttered, "'Yun ang pinapamukha nila sa akin, eh! Ilang ulit nilang binabanggit at pinapamukhang bobo ako! Kung hindi ako bobo bakit hindi ko maabot yung expectations nila Papa? Tangina, ginawa ko naman ang lahat pero bakit wala pa rin?

Hindi sila nagsalita kaya patuloy lamang ako sa pagra-rant.

"Ni minsan hindi man lang nila ako tinanong kung ayos lang ba ako...k-kung kaya ko pa ba. P-Palagi nilang pinapamukha sa akin na wala akong worth! P-Puro na lang si Kuya ang magaling sa mata nila. T-Tapos ako...ito talunan." Pagak akong napatawa.

"S-Sa pamilya namin, ako lang ang talunan. A-Ako lang ang hindi first sa lahat ng bagay. A-Ako lang ang hindi perpekto. I-I tried. God knows I fucking tried! Pero tangina hindi ko kaya! Palagi na lang dissappointment ang napapala nila sa akin!"

"Yhetty, kumalma ka." Rica said.

"Let her be, Rica." Ani Thean.

"Ilabas mo lang, Yhetty." Hensley hugged me tightly.

"A-Ayoko na...ayoko nang ipilit pa na mag-number one. Napapagod na ako. I'm tired of pretending! I'm tired of saying that I'm fine when in fact I am not!" I exclaimed.

Ilang minuto pa nila akong hinayaan na maglabas ng sama ng loob hanggang sa mapagod akong magsalita pero patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha ko.

Arvy offered me a glass of water. I accepted it with a shaky hand.

"T-Thank you..." paos kong saad.

"Yhetty, stop forcing yourself." Paunang salita ni Arvy. "Why force to be the number one if there are any other numbers? You can be number 2, 3, 4, 5, or even on the last place, as long as you're not forcing yourself and enjoying your life. So what kung magagalit ang magulang mo kung hindi ka ang number 1? Bakit? Sila ba ang naghihirap? Sila ba ang nakakaramdam ng pagod?"

Natahimik kamimg lahat nang dahil sa sinabi niya.

"Yhetty, hindi mo kailangan na palaging ikaw ang mauuna sa lahat ng bagay. You are human. You have weaknesses at 'yon ang hindi nakikita ng mga magulang mo. Hindi ka robot na kailangang sumunod sa bawat sinasabi nila! Let's say that they want the best for you kaya ka nila pine-pressure pero tama ba 'yon? Hindi pa ba sapat sa kanila ang awards mo? Sabihin na nga natin na ikaw ang nauuna but you didn't even enjoy your life. Magiging masaya ka ba? I doubt it." Arvy looks frustrated.

Sumingit naman si Ark. "I agree with Arvy. Walang perpekto sa mundo, Yhetty. Hindi ka perpekto, hindi ako perpekto, hindi tayo perpekto. Walang perpekto pero may best. And you are the best, Yhetty. You are good enough. You don't need to be perfect to be the best. Hayaan mo ang ibang tao. 'Wag kang makinig sa mga sinasabi nila dahil 'yun ang unti-unting magpapabago sayo hanggang sa maging iba tao ka na. Be yourself. Ano naman ngayon kung hindi ka kasing talino ng kuya mo? Atleast may utak, hindi ba? Ano ngayon kung With honor lang ang nakaya mo? Atleast meron, hindi ba? Be who you are, not the worlds want you to be."

Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi at humigpit ang pagkakahawak sa baso.

"It's impossible to please everyone." Leinard spoke. "Kahit anong gawin mo, palaging ang mali mo ang nakikita nila. Kahit anong effort ang gawin mo, hindi nila makikita 'yon."

"Kung hindi nila makita ang efforts mo, hayaan mo sila. At the end of the day, all that matters is yourself. Walang ibang makaka-appreciate sayo kundi ang sarili mo. No one besides yourself knows the paim and sufferings you've been through. No one will love you more than you love yourself." Segunda ni Ash.

"Do the things that make you proud, not the things that will make others proud. Ikaw ang maghihirap, hindi sila. Buhay mo 'yan, hindi sa kanila." Cole patted my head.

"I'm don't even give enough love for myself." Bulong ko.

"Because you are too selfless,Yhetty." Angie answered with a firm voice. "Palagi mong inuuna ang iba bago ang sarili mo. Palagi mong inuuna ang kasiyahan ng iba bago ang kasiyahan mo. How can you even love yourself when you always give all your love to someone else?"

"You never ask for anything but gives almost everything. Matuto ka namang magtira sa sarili mo dahil ikaw ang magiging kawawa sa huli. And I don't want that to happen. Tangina, kaibigan kita kaya ayokong nasasaktan ka." Tumulo ang luha ni Thean kasabay ng pagyakap niya sa akin.

"I'm sorry kung naging mahina ako. P-Pasensya, napapagod na k-kasi ako. H-Hindi ko na kaya..." I sniffed.

Hermmy wiped my tears and softly combed my hair using her hand. "You taught us to be strong and bold because people will take advantage on us because we're too soft. Yhetty, everyone has their own weaknesses. And one of your weakness is giving advices to others pero hindi mo kayang gawin sa sarili mo."

Dannie kneeled in front of me and cupped my face. Even with blurry vision, I can see that his eyes are already red because of crying. "Now, it's time for us to give you the same advice you told us. Be strong, Yhetty. Stop pretending that you're fine. Kung malungkot ka, ipakita mo. Nandito lang kami. We will always be here for you kasi kaibigan ka namin. You will never be a burden to us."

"Kung pagod ka, normal lang 'yan. We are human, kaya natural lang ang mapagod." Rica murmured.

"Ang pusong palaging umiintindi at madalas na nagpaparaya ay nakakaramdam din ng pagod." Hensley added.

"If you wanted to cry, then cry. Shout if you want. Let those pain out. It would help you ease the burden." Yzza smiled.

"Sa ating tatlo, ikaw ang naging Ate kahit na ako ang pinakamatanda." Charlotte held my hand. "I'm so happy that I met an amazing friend like you, Yhetty. You taught me so many things and slowly, you made me realized that life is heavy especially when you carry it all at once. Madalas mo 'yun sinasabi sa amin pero hindi mo napapansin na gano'n ang ginagawa mo sa sarili mo ngayon. You can't carry all things."

"Part of growing up is about how to catch and release. We need to know what things to catch and keep, and what things are to release." Beatrix planted a kiss on my head. "Please, reflect."

"I-I'm sorry...I'm sorry." I chanted as I cried.

"Harietth, ano ba! Tama na! Stop fuckimg saying that you're sorry!" Hindi ko napansin na nakalapit na sa pwesto ko si Xenus. He kneeled infront of me, kung saan nakapwesto kanina si Dannie, and held my shoulder as he stared at my eyes.

"Wala kang kasalanan kaya 'wag kang humingi ng tawad. You did you're best at hindi mo na problema kung hindi nila na-appreciate 'yun. Stop worrying about their expectations and worry about yourself!" He gritted his teeth. "Tangina naman. Akala ko ba magkaibigan tayo? Bakit hindi mo sinasabi sakin...samin na may pinagdadaanan ka? Nag-aalala ka ba na baka maging pabigat ka samin?"

Umilimg ako. "H-Hindi sa ganon..." I lied.

"Bullshit, Yhetty! Kilala kita. Alam kong ganon ang iisipin mo! Tangina, kaibigan ka namin kaya natural lang na mag-alala kami ng ganito sayo. Nandyan ka para sa amin kapag kailangan namin ng tulong pero kami? Paano kami tutulong kung nililihim mo lang sa amin? Fuck! P-Paano na lang kapag naisip mong magpakamatay?!"

I sobbed, hindi dahil natatakot ako sa galit na itsura ni Xenus. Umiiyak ako dahil natamaan ako sa huling sinabi niya.

Kung alam lang nila, ilang beses ko nang inisip na magpakamatay pero hindi ko kaya. Hindi pwedeng hanggang dito na lang ang buhay ko. Hindi ko pwedeng iwan ang mga taong mahal ko kahit napapagod na ako.

Unconsciously, my hands wrapped around Xenus' body. I hugged him as I cried even harder to his chest.

When I calmed down, everyone was silent. Looking at me, still full of worry.

Finally, I managed to smile at them.

"Thank you. Thank you dahil nakilala ko kayo. I'm so lucky to have you all as my friends."

With that, they also smiled and everything came back to normal. We spend the whole midnight laughing and teasing like we always do.

Damn, I'm a hella lucky woman to have these lunatics as my friends.