Uiteindelijk kwamen Storm, Erik en een gewone James op een zielig klein bootje aangevaren terwijl papa met de Bellete kwam stoefen. De zon was al opgekomen en voor het eerst voelde ik me vreselijk moe. Maar ik wilde niet denken aan mijn bed. Ik kon best nog een paar uur opblijven...
'He! Nina! Laat eens een touw vallen!' Riep Storm. Ik keek Dikkie aan die in een hoekje zat te mokken.
'Wil jij het doen of moet ik het doen?' Vroeg ik. Hij keek niet om. 'Het was geen bevel, dus ik doe het niet,' Snauwde hij. Ik haalde mijn schouders op en nam snel een touw voor Storm. Er klonk een stille 'bedankt!' Van Erik die werd gevolgd door het pijnlijke geschreeuw van James. Dit ging nog een karwij worden om hem aan boord te krijgen zonder dat hij het uitschreeuwde van de pijn. Gelukkig kende ik wel wat van geneeskunde af. Genoeg om snijwonden of andere letsels te verzorgen en kleine kwaaltjes. Ik wist niet zekers als er hier wel een eerste hulp kist zou staan. Ik betwijfelde het. Het duurde niet lang voor Storm en Erik aan boord waren. James was even achtergebleven in de kleine boot.
'Storm! Haal de brankaar!' Riep Erik uit terwijl over het dek holde. Storm kwam snel aan met een stel planken-die hopelijk niet uit de vloer van het dek kwam-en overhandigde die aan Erik. Ze bonden elk een touw aan de uiteinden en lieten hem zakken. Met veel gesukkel kwam de zwaar gewonde James eindelijk aan boort. Ik sloeg geschrokken een hand voor mijn mond bij het zien van zijn wonden. Van zijn nek tot over zijn buik lagen twee grote diepe sneeën. De losse huid langs de snee was rood, de huid was doorzichtig. Het zou niet lang meer duren of er zouden blaren op komen.De kleren die hij aan had waren al bloed rood gekleurd. In mijn ooghoek zag ik Dikkie glimlachen.
'Erik! Haal rum en...' begon Storm.
'Rum?! Wat wil je doen met Rum? Storm, laat mij hem verzorgen, zorg jij dat je papa kunt ontvangen.' Ik wende me tot de schaduw onder de trap. 'Dikkie! Haal water en verband!' Snauwde ik. Op zijn dooie gemak liep de man naar binnen om de benodigdheden te gaan halen.
'Dikkie? Is dat zijn naam? Wie is die gast?' Vroeg Erik.
'Ah, een soldaat die me te erg wilde doden. Hij wil zijn naam niet zeggen.' Erik trok een wenkbrauw op.
'Maar dan noem je hem toch geen Dikkie? Hij is graat mager!' Ik glimlachte, ja dat was Dikkie inderdaad.
'Had jij dan een betere naam, Flappie?' Vroeg ik. Erik glimlachte, maar Storm kon niet lachen. Ze was te bezorgd om James.
'Kan die slaaf van je niet even opschieten?' Vroeg ze nerveus. Op dat moment kwam Dikkie terug het dek op met de benodigd heden. Vol afzicht overhandigde hij me de kruik water en de witte linnen verband.
'En haal ondertussen naald en draad,' zei ik. Met een grote zucht slenterde hij terug. Voorzichtig liet ik een straal water lopen op het letsel. Even zei de huid een enge 'tjssssss' toen het met het koude water in contact kwam. James schreeuwde het uit. Een deel van. Het bloed werd weggespoeld en belande op het splinternieuwe dek.
'Jack komt eraan.' Zei Erik.
'Jack Sparrow?!' Vroeg Dikkie die ondertussen al terug was met naald en draad. Maar ik was te gefocust om de rest van hun gesprek te kunnen volgen. Voorzichtig nam ik de witte linnen doeken en dopte de rest van het bloed van de wonde. James beet op zijn lippen. Zijn ogen waren stijf toegeknepen. Wat was er gebeurt dat hij zulke littekens moest verdragen? Toen de witte doek helemaal rood was nam ik opnieuw de kruik en goot er wat water op. Nu al het bloed weg was en de wonde schoon was kon ik het beter inschatten wat de schade betreft. Hij moest geraakt zijn door een gloeiendheet zwaard. Alleen dat kon zulke wonden veroorzaken. Er was een kans dat hij dit ging overleven. Maar ook dat hij zou sterven. Ik hoop dat zijn lichaam de wonde aan kon. Even opende hij zijn ogen en keek me aan.
'Sparrow?' Vroeg hij. Ik glimlachte, blij dat hij niet onderzeil was.
'De enige echte!' Riep de stem van mijn vader uit. Mijn hart spong uit mijn borst.
'Wo!' Riep ik. Ik keek geschrokken om en zag mijn vader glimlachen. Zijn gouden tanden blonken in de zon.
'Wat is er met jou gebeurt?' Vroeg hij en keek naar James. Maar die had zijn ogen terug gesloten.
'Pa! Leid me niet af!' Zei ik. Nu pas keurde hij me een blik waardig en keek even geschrokken als bij de littekens van James.
'En wat is er met JOU gebeurd?' Vroeg hij. Ik keek hem niet begrijpend aan. Wat zou er gebeurd moeten zijn. Was ik aan het slapen tijdens de actie dat ik er niets meer van wist.
'Niets hoezo?' Vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op en starte zijn zoektocht naar rum.
'Het lijkt alsof je al dagen geen slaap hebt gehad. Zou het niet beter zijn om even te slapen?' Vroeg hij. Ik betrapte mezelf dat ik keek naar zijn gewonde been. Behalve de bloedvlekken was er bijna niets meer te zien.
'Hoe is het met je been?' Vroeg ik. Maar daar zou ik geen antwoord op krijgen want Storm schraapte waarschuwend haar keel.
'Ja! Juist,' mompelde ik. Ik nam mijn draad en stak hem door het lusje van mijn naald.
'Dit kan even pijn doen,' zei ik tegen James. Op dat moment prikte ik in het vlees. Hij schreeuwde het uit alsof zijn ziel uit hem getrokken werd.
'Wat is er met hem gebeurt?' Vroeg ik. Ik wierp Storm een snelle blik en zag nog net hoe ze een liefde volle blik afsloot....Een blik als vriendje en vriendinnetje...Mijn god was Storm verlieft op James?! Even snoof ze en de liefde was uit haar ogen verdwenen. 'Dat mag je die klojo vragen,' zei ze en ze knikte naar Erik die haar smerig terugkeek.
'Het was mijn fout niet!' Riep hij. Storm stond als de bliksem op en kwam dreigend naar Erik toe.
'Als jij me niet was kwijtgeraakt was James nu niet gewond!' Riep ze.
'Ik riep dat ik je niet kon bijhouden, luister dan naar me dan waren we ook niet verloren gelopen.' Ging Erik in de verdediging. En ik besloot later terug op James verhaal te komen. Ik was bijna klaar met de losse huid terug aan elkaar te naaien. Nu de laatste lus...Klaar. Ik legde de naald weg en keek naar Dikkie die terug op zijn schaduwplek was gaan staan.
'Haal James hier weg,' zei ik. Hij kwam uit de schaduw en trok de brankaar waarop James nog lag weg. Terwijl Storm en Erik nog aan het bekvechten waren zochten mijn ogen naar papa. Die had wat verder een fles rum gevonden en was bezig die met volle teugen aan het leegdrinken.
'Pap!' Riep ik. Hij keek naar me zonder te stoppen met drinken. Ik wees naar de lege plek waar James zojuist had gelegen. Hij bracht de fles weg van zijn lippen maar ik was hel voor.
'Nee, je kan me niet om praten, ja we hebben nog rum. Laat me nu kijken naar je been, ik weet dat ie nog pijn doet.' Pap keek me met een bedrukt gezicht aan en liep toen naar me toe.
'Je vergist je! Ik voel niets meer!' Ik negeerde hem en nam zijn been en legde het op mijn knieën. Ik trok de stof van zijn broek wat weg en inspecteerde de wonde. Snel nam ik de kruik en goot opnieuw wat water over de wonde.
'Ik wist niet dat je een verpleegster was,' merkte mijn vader op. Ik haalde mijn schouders op. Had ik het dan nog niet verteld?
'Mam heeft het me wat geleert, de laatste keer dat ik er was.' Zei ik. Ik dopte het bloed weg en schreeuwde om een pincet. Die kogel zou zo uit zijn been zijn.
'Dus...Je gaat nu met je vrienden mee?' Vroeg hij terwijl hij rondkeek. Ik nam mijn pincet aan en begon ermee in zijn been te peuteren opzoek naar een gouden kogel.
'Ja,' zei ik simpel weg. Toen papa niet antwoordde voegde ik eraan toe:' dat ben ik van plan.' Ik voelde met de punt van mijn pincet een hard ding zitten. Ik klemde het tussen de armen en trok het uit zijn been. Het was een misvormd ijzeren dingetje besmeurt met bloed. Ik legde de kogel naar me en nam de linnen stofrepen. Snel wende ik de stof om zijn been. De stof onder de wonde begon opnieuw rood te kleuren. Pap haalde zijn been van mijn knie en stond op.
'Pap,' zei ik en stond ook op. Ik wist wel wat hem kwelde.
'Ik ben geen klein meisje meer, ik ben veilig hier. Het triumviraat zal me echt niet te pakken krijgen, dat beloof ik je.' Zei ik. Er speelde een glimlach rond zijn mond.
'Maar goed ook!' Zei hij. Toen wierpen ik een blik op de kibbelende Storm en Erik.
'Je bent helemaal niet veilig!' Snauwde hij, ' je loog tegen me.'
Ik glimlachte, hij was nog steeds niet gerust gesteld maar dat was waarschijnlijk ook onmogelijk. Ik zou het maar beter overlaten aan meneer Gibbs.
'Ik moet gaan,' zei hij. Hij liep naar de rand van het schip. Met een zwaai van zijn arm nam hij zijn hoed af om ins allemaal vaarwel te zeggen.
'Kapitein Jack Sparrow....Zal aan je denken? Nee, ik moet nog een andere zin verzinnen.' En met die woorden verdween hij over de rand.
'Je zou beter naar bed gaan Nina.' Zei Storm. Ik keek haar aan. Haar gezicht sprak meer dan duizend woorden. Ze was bezorgd om me. Vriendschappelijk. Ik knikte en liep naar binnen. Ik nam de kamer aan het eind van de gang, wat vast de kapiteins kamer moest zijn. Het was erg modieus ingericht. Maar daar zou ik me morgen over buigen. Mijn schip, mijn vrienden en ons lot. Maar nu, was een klein slaapje wel op zijn plaats. Ik kroop onder de witten zijden en sloot mijn ogen...

----
Tadaaaa! Nee, dit is niet het laatste hoofdstuk. Het voorlaatste😆 geen paniek omdat nog niet alle vragen zijn beantwoord want ik heb een leuke verassing in petoog voor jullie. Of je weet het al... kan ook. Maar dat zal je lezen in het epiloog.
Groetjes!