Zonder nog iets te zeggen glipte achter het eerste beste muurtje en gluurde over de verlaten straat. De sfeer tussen ons was zo gespannen dat ik niets durfde te zeggen. Maar de vragen tolden door mijn hoofd. Hoe had hij me gevonden? Waarom vroeg hij me niets? En waarom keek hij rond alsof hij elk moment kon doodgeschoten worden? Zou hij het weten van wat er is gebeurt? Of was hij te druk bezig met zijn eigen missie. Hij drukte zich dichter tegen me aan toen er plots twee soldaten in rode met witte uniformen voorbij liepen. Ze hielden hun geweer paraat. De twee mannen leken niets door te hebben en liepen de straat gewoon verder uit. Ik kon de spanning tussen ons niet langer verdragen. Hij was bijna nooit zo op zijn hoede.
'Wat is er?' Vroeg ik. 'Hoe heb je me gevonden? Waar zoek je naar?'
Hij draaide zijn hoofd naar me om en glimlachte, zijn gouden tanden blonken in het maanlicht.
'Ik zou eigenlijk trots op je moeten zijn Nina.' Was het enige dat hij zij. Zijn hoofd draaide terug naar de straat. Hij nam mijn pols vast en trok me over de weg geen een ander steegje binnen. Zou ik hem vertellen dat ik in de problemen zat? Zou hij me helpen? Tuurlijk! Hij is Jack Sparrow, mijn vader.
'Waar is meneer Gibbs?' Vroeg ik. Hij liep door de steeg zonder te stoppen. Het zou makkelijker geweest zijn als hij wat stil kon lopen maar met een geldbugel aan zijn riem en allerlei andere tierlantijntjes was dat iets moeilijker.
'In de haven, hij wacht bij een schip dat we kunnen kapen. Dat was je toch ook van plan he?' Even stond dik met mijn mond vol tanden. Hoe wis hij?
Hij zag mijn verbaasde blik en stopte even om me aan te kunnen kijken.
'Toen je uit Westhall's villa ontsnapte heeft hij het alarm afgeroepen. De soldaten lopen nu door de straten opzoek naar piraten, ze zijn opzoek naar jou. En aangezien je hier nog bij mij staat betekend dat je uit hun handen hebt kunnen blijven....Wel met wat hulp...Maar je bent nog op vrije voeten. En daar ben ik trots op. Nu kunne we samen opzoek naar...'
'Nee pap, ik ga niet mee met je opzoek naar dat eiland.' Onderbak ik hem. Ik dacht even dat hij gekwetst zou zijn en me een preek zou geven iets als:"en hoe durf je! Na alles wat ik voor je gedaan heb. Is dit je dankbaarheid? Ik heb je beschermt met me leven" enzo... maar het enige wat hij deed was glimlachen, een trotse vader glimlach.
'Zoals je wilt, je kunt me dan nog steeds bezoeken,' zei hij en hij liep weer verder. Maar voor hij zich omgedraaid zag ik een glimp van een rood met wit uniform. Ze hadden ons gevonden.
'Papa! Nee!' Hij keek geschrokken naar me om. De angst gierde door mijn lichaam toen ik een knal hoorde. Het gezicht van mijn vader vertrok van pijn. Ik werd overspoeld door emoties, verdriet en woede.
'Hier! Ik heb er één geraakt!' Riep de bewaker. Jack Sparrow zakte op zijn knieën met zijn hand op zijn schouder geslagen. De kleren rond zijn schouder waren diep rood gekleurd. Alles in mijn schreeuwde het uit. Elke cel in mijn lichaam schreeuwde dat ik mijn sabel moest nemen en deze mannen te lijf moest gaan. Ik kon het niet meer tegenhouden. Het was alsof er iets bezit van me nam. Ik had de controle niet meer om me tegen te houden. Om te denken, mijn opties te overwegen. Mijn hand snelde naar de knop langs mijn riem en haalde mijn sabel uit de schede. Mijn benen kwamen in beweging en liepen naar de mannen toe. Toen ik langs papa passeerde hoorde ik hem iets mompelen als:'nee! Stop! Ga! Laat mij hier en breng de rum in veiligheid!' Maar het was al te laat. De kling van mijn sabel kwam al met een dodelijke snelheid op de bewaker af. Maar hij pareerde mijn aanval.
'Tom! Schiet deze ook eens neer!' Riep hij naar zijn mede bewaker. Ik wierp hem een dodelijke blik. Het bloed in zijn gezicht trok weg. Zijn vinger trilde hevig bij de hendel. Ik trok mijn zwaard los en hakte opnieuw op de man als een dodelijke machine.
'Tom! Doe het!' Schreeuwde de man opnieuw. Tom leek terug bij zinnen te zijn en richte zijn geweer op me. Op dat moment nam ik de pols van de andere bewaker vast en sleurde hem voor me. Als een menselijk schild.
'Als je schiet schiet je ook je vriend neer.' Snauwde ik.
'Bloody pirate,' zei de man. Ik glimlachte een gemene glimlach in zijn oor. 'Onthou dit je zult nooit een Sparrow kunnen bedwingen.'
'VERSTERKING!' Riep Tom uit volle borst. Ik duwde de man tegen Tom aan die vervolgens samen op de grond tuimelden. Ik nam de revolver die Tom nog aan zijn riem had hangen en sloeg de twee met het handvat buiten westen. Ik liep haastig terug naar mijn vader die rechtop tegen de muur zat.
'Papa! Gaat het?' Vroeg ik bezorgt.
'Nee! Nu zal ik niet kunnen zeggen:" en dit was de dag dat je bijna kapitein Jack Sparrow ving!"' Ik rolde met mijn ogen, de geruststelling kwam als een golf water over me heen. Ik nam hem bij zijn goede schouder vast en trok hem recht.
'Kom, de haven is niet ver meer, we moeten nu gaan!' Zei ik. Hij knikte en hinkte mee richting de haven.

Het schip dat meneer Gibbs had uitgekozen was perfect! Het was groot en snel, het had grote zeilen, twee deken voor kanonnen en afgewerkt met eikenhout. De Leviathan stond geschreven in gouden letters op de boeg van het schip. Ik kon zelf nog de vers aangebrachte verf ruiken. Hij zag er perfect uit. De boeg was voorzien van een prachtig beeld van één of andere zee god. En de achterkant was voorzien van een gigantisch raam. Die de hele achterkant in beslag nam. Je kon de rijk versierde kapiteinshut zien. Het had een grote ronde tafel en een prachtige gouden kroonluchter. Misschien was het niet het beste moment om dit pareltje te bewonderen. Papa zag me vol ontzag kijken. De twinkeling in zijn ogen verraadde wat hij ging zeggen.
'Als je wil mag je hem houden, dan neem ik wel de Bellete...Voorlopig tot ik weer de black pearl heb zien te bemachtigen.' Hij knikte naar het schip dat naast de Leviathan lag. Het zag er ongeveer zo uit als de Leviathan maar dan kleiner en maar 1 kanondek. De vlammen bij de haven verlichten de kade. Samen met papa hinkten we tot de Leviathan.
'Psst! Gibbs!' Fluisterde papa toen we aan de voet stonden van de Bellete. Zijn hand lag nog steeds op zijn gewonde schouder. Ik keek hem bezorgt aan.
'Papa, als het straks op een gevecht uitdraait wil ik niet dat je meevecht. Je bent gewond en een gemakkelijk doelwit...'
'Jack?' Klonk de stem van meneer Gibbs.
'Hier beneden blinde mol!' Siste hij terug. Hij keek me opnieuw aan. ' En jou al het plezier laten om te gaan vechten? Vergeet het maar meisje!'
'Papa! Doe nu effen serieus, je bent gewont. Zo kun je geen sabel vasthouden.' Hij snoerde me de mond met zijn ik-ben-kattenkwaad-van-plan-blik. Op dat moment tuimelde er een touw naar beneden. 'Grijp je vast!' Fluisterde Gibbs. Papa haalde zijn handen van mijn schouders en greep zo het touw vast. Boven begon meneer Gibbs te trekken. Langzaam maar zeker bereikte papa het bovenste dek.
'Ben je er?' Vroeg ik. Maar er klonk geen antwoord. De botten van papa waren al lang over de richel verdwenen.
'Doof de lichten!' Siste te stem van mijn vader. 'Gooi het touw voor Nina!'
'Het spijt me Jack er is geen tijd...Ze komen, Nina moet naar de Leviathan! Nu!' Zei Gibbs. Op dat moment kwam er een klein leger soldaten uit de kleine straatjes. Ze stalden zich op als een Falanx voor de twee schepen. Hun geweren waren op mij en de Bellete gericht.
'Geef je nu over in de naam van de Oost Indische Company!' Aan het dek van de Bellete kon je een muis horen lopen.
'He! Als je die opstelling nog eens wil uitproberen zou je beter eens kijken als er achter jullie nog piraten waren.' Er kwamen drie schimmen uit de schaduwen en stapten in het licht van de lantarens. De generaal keek geschrokken om. Hij had nog de tijd niet om iets te kunnen zeggen of er klonk al een schot en de man viel dood neer. De andere soldaten keken geschrokken om. Ze leken niet te weten wat ze moesten doen. Ze richten om de beurt op mij en de andere drie piraten.
'Tututu...Storm. Je mag geen mensen dood schieten voor de ogen van hun kameraden. Stel dat ze geen extra broek mee hebben?' Ik moest wat mijn lach inhouden. James klonk ook in iedere situatie zo serieus. Terwijl Erik vol bewondering naar de Leviathan.
'Jullie zetten geen stap dichter! Zodra iemand een verkeerde beweging maakt beveel ik de mannen te schieten, is dat duidelijk?' Zei een van de soldaten.
'Zo klaar als een suikerklontje,' mompelde Storm.
'Zijn jullie bereid om jullie over te geven?' Ging de man verder. Storm keek bedenkelijk naar James en Erik.
'Een dood of een leven op een nieuw schip op de zeven zeeën?' Vroeg ze. Erik stak plots zijn hand op als een klein jongetje die wilde antwoorden op de vraag van de juf.
'Een dood! Geef me een dood!' James gaf de revolver aan Erik. De bewakers mompelden zenuwachtig.
'Leg dat geweer nu neer. Dat is een bevel,' zei de man opnieuw. Ik taste met mijn hand als mijn sabel nog op zijn plek zat. En dat was het geval. Ik kon hem ieder moment uit zijn schede trekken als ik dat wilde.
'Maar dat zat toch tussen onze opties? Een dood?' Vroeg James sarcastisch.
'Ons voorstel is dat je jullie overgeven. Met de dood daarop volgend. En aangezien jullie nog steeds mensen zijn die geboren zijn in het verenigd koninkrijk vallen jullie onder het gezag van de koning. Ik beveel in de naam van de koning dat je dat geweer neerlegt.' Storm gaf de man een scheve glimlach.
'Mis poes, ik ben geboren op zee en ik heb geen koning.' Ze snakte het geweer uit de handen van Erik en richte het op de mannen voor haar. Voor ze de hendel kon overtrekken klonken geweer schoten. Ik dook onmiddellijk ik het koude water naast me. Het koude water drong mijn kleren binnen. Boven het oppervlak zag ik de oranje vlammen van vele geweerschoten. Vanop het dek van de Bellete waren iets grotere oranje en gele vlammen te zien. Kanon's schoten. Het gegil ging zelf onderwater door merg en been.
Lafaard! Klonk een stem in mijn hoofd. Het was mijn stem, die vanuit mijn onderbewustzijn tegen me sprak. En dat klonk weer eens belachelijk net als dit hele stem gedoe.
Ten eerste, ik ben niet belachelijk! Ten tweede wil je je hier echt schuilen terwijl je vrienden en familie daar boven zitten te vechten voor jou? Ze riskeren hun leven! Ga uit het water, kom terug aan land en vecht als een echte piraat en niet als één of ander softie.
Ik schuilde alleen tegen de kogels. Zei ik tegen mijn eigen stem.
Stel dat ik geraakt werd dan hebben mijn vrienden en familie ook niets aan me. Dan lig ik daar als een zak aardappelen zonder doel. Ze hebben allee, nog een reden om zich zorgen te maken.
Ja meisje, maak jezelf dat wijs. Kom en nu dat water uit en vechten! Anders zullen ze je nooit zien als een volwaardig kapitein van the Leviathan. Ze gaan een muiterij starten net als bij papa op de black pearl. En dan ben je een piraat zonder schip!
Dat klinkt zielig.
Is het ook, wil je er iets aan doen? Ga het water uit en vecht!
Mijn goden ik ben beter in chanteren dan ik dacht.
Ik gebruik het wanneer het nodig is. Kom kom, gaan met die...
Waag het niet om die zin af te maken.
Ik weet niet hoe lang ik daar op de bodem heb gezeten maar het was lang genoeg. Ik voelde dat mijn longen elk moment konden ontploffen. De koude middernacht lucht prikten op mijn natte wangen als vele kleine ijsblokjes. Ik zwom terug aanleg steigers en hees me erop. Het geweld was nog steeds aan de hang. Hier en daar lagen al dode lichamen van soldaten op de grond. Maar er kwamen steeds meer soldaten bij. Storm, Erik, James en een paar mannen van pa's bemanning die samen had gewacht met meneer Gibbs vochten voor hun leven. Op het dek van de Bellete gingen kanon's kogels heen en weer. Papa deelde vele bevelen uit aan de bemanning. Zijn schouder was zo te zen nog steeds niet verzorgd geweest. Nu ging ik zelfzeker met mijn hand naar het handvat van mijn sabel en trok hem met veel kracht uit de schede.
Ga met die banaan!
  Oh kom op! Moest dat nu echt?
  Ja, en ik ben blij dat het eruit is.
Op dat moment stortte ik me in de strijd.